Rozdział Pierwszy

Śri Ramakryszna z Ramem, Manomohanem, Keśabem i innymi wielbicielami. 1881 r. n.e.

Dom Radźendra Mitry znajduje się przy ulicy Beću Ćatterdźi w Thantania. Kiedy Keśab był na festiwalu w domu Manomohana, zasugerował Radźendrze, że byłoby miło, gdyby pewnego dnia podobne święto odbyło się w jego domu. Radźendra radośnie je zorganizował.

Dziś jest sobota, 10 grudnia 1881, 26 Agrahajana 1288 (roku bengalskiego). Święto jest dzisiaj. To bardzo szczęśliwa okazja. Przychodzi wielu bhaktów, w tym Keśab i inni bhaktowie Brahmo.

Tuż przed festiwalem Umanath poinformował Radźendrę o śmierci Bhai Aghornatha, wielbiciela Brahmo. Aghornath zmarł 8 grudnia 24 dnia Agrahajana o godzinie 2 w nocy w Lucknow. Wiadomość nadeszła drogą telegraficzną tego samego wieczoru, a Umanath przyniósł wiadomość następnego dnia. Keśab i inni wielbiciele Brahmo byli w żałobie. Radźendra martwił się, czy uda im się przyjechać w sobotę.

Ram powiedział do Radźendra: „Dlaczego martwisz się, czy Keśab Babu przybędzie, czy nie? Thakur będzie. Jest zawsze w samadhi, widzi Boga twarzą w twarz – radością czego sprawia, że cały świat smakuje radości.”

Kiedy Ram, Radźendra i Manomohan odwiedzili Keśaba, ten powiedział: „Ale nigdy nie mówiłem, że nie przyjdę. Paramahamsa jedzie. Jak mogę trzymać się z daleka? Z pewnością przyjdę. Ponieważ jestem w żałobie, mogę jeść osobno.”

Następnie Keśab rozmawiał z Radźendrą i innymi wielbicielami. W pokoju wisi zdjęcie Śri Ramakryszny w samadhi.

Radźendra (do Keśaba): „Wiele osób twierdzi, że paramahamsa jest inkarnacją Ćaitanji.”

Keśab (wskazując na obrazek samadhi): „Takiego samadhi nigdzie nie widać. Doświadczyli tego Jezus Chrystus, Mahomet i Ćaitanja.”

Śri Ramakryszna przybywa do domu Manomohana o godzinie 15:00. Odpoczywa przez chwilę i je przekąski. Surendra mówi: „Proszę pana, wczoraj mówiłeś, że chcesz zobaczyć aparat fotograficzny.” Zabiera Thakura powozem do Bengal Photographer Studio. Fotograf pokazuje, jak robione jest zdjęcie. Aby wykonać zdjęcie, szklana płytka pokryta jest z jednej strony azotanem srebra.

Thakur zostaje sfotografowany. Natychmiast przechodzi w samadhi.

Następnie udaje się do domu Radźendry Mitry. Radźendra jest emerytowanym zastępcą sędziego.

Mahendra Goswami czyta Bhagawatę na dziedzińcu domu. Jest obecnych wielu wielbicieli, ale Keśab jeszcze nie przybył. Śri Ramakryszna rozmawia z wielbicielami.

Śri Ramakryszna (do wielbicieli): „Dlaczego nie byłoby to możliwe w życiu rodzinnym? Ale to bardzo trudne. Dzisiaj przyszedłem przez most Baghbazar. Jest przytrzymywany mnóstwem łańcuchów! Jeśli jeden z tych łańcuchów pęknie, nie będzie to miało wpływu na most, ponieważ jest powiązany z wieloma innymi łańcuchami. Właściciele domów mają tyle samo więzów. Bez łaski Bożej nie ma sposobu, aby się ich pozbyć.”

„Po urzeczywistnieniu Boga nie ma niebezpieczeństwa. W Jego maji jest zarówno wiedza, jak i ignorancja. Kiedy urzeczywistnisz Boga, tracisz przywiązanie. Wtedy masz prawidłowe zrozumienie, stan paramahamsy. W mleku jest woda. Łabędź pobiera mleko z mieszanki, a wodę wylewa. Łabędź może to zrobić, ale nie wróbel.”¹

Wielbiciel: „Jaka więc jest droga dla człowieka rodzinnego?”

Śri Ramakryszna: „Wiara w słowa guru. Postępuj zgodnie z jego instrukcjami. Trzymaj się ich, jakbyś kręcił się wokół filaru, a następnie wykonuj swoje obowiązki – to znaczy wykonuj dzieło świata.”

„Nie myśl o guru jak o istocie ludzkiej. Sam Sat-ćit-nanda przychodzi jako guru. Dzięki łasce guru człowiek widzi formę swojego duchowego ideału. A potem guru łączy się z ideałem.”

„Czego nie da się osiągnąć dzięki prostej i niekwestionowanej wierze? Podczas ceremonii jedzenia ryżu² syna guru, jego uczniowie dawali od siebie wszystko, co mogli. Była tam uboga wdowa, która także była uczennicą. Miała krowę. Przyniosła mały dzbanek mleka. Guru oczekiwał, że weźmie na siebie odpowiedzialność za całe mleko i maślankę na ceremonię. Rozgniewał się i wyrzucił mleko, które przyniosła, mówiąc: «Idź się utopić!». Kobieta uznając to za rozkaz, poszła nad rzekę, aby się utopić. Narajana ukazał się jej i powiedział: «W tym pojemniku jest maślanka. Im więcej nalejesz, tym więcej będzie. A twój guru będzie zadowolony.» Kiedy guru otrzymał pojemnik, był zdumiony. Kiedy usłyszał całą historię, udał się na brzeg rzeki i powiedział do wdowy: «Jeśli nie pokażesz mi Narajana, popełnię samobójstwo w tej rzece.» Narajana pojawił się, ale guru nie mógł Go zobaczyć. Następnie kobieta modliła się: «Panie, jeśli nie objawisz się mojemu guru, on opuści swoje ciało i ja także umrę». Wtedy Narajana pokazał się raz guru.”

„Widzisz, dzięki swemu oddaniu swemu guru nie tylko osiągnęła wizję Boga, ale jej guru także miał Jego wizję.”

„Więc mówię:

Nawet jeśli mój guru odwiedza tawernę, pozostaje moim zawsze radosnym guru.

„Każdy chce zostać guru, ale tylko nieliczni chcą być uczniami. Zwróć więc uwagę, że woda deszczowa nie gromadzi się na wzgórzu. Zbiera się w zagłębieniach na niższym terenie.”

„Powinieneś praktykować duchowe dyscypliny z pełną wiarą w imię, które guru daje podczas inicjacji.”

„Mówi się, że ostryga perłowa otwiera się na kroplę wody deszczowej pochodzącej z konstelacji gwiazd Swati. Gdy tylko kropla wpadnie do ostrygi, zanurza się ona głęboko w wodzie i pozostaje tam, aż uformuje się perła.”

Rozdział Drugi

Śri Ramakryszna w domu Radźendra

Widząc tak wielu wielbicieli Brahmo, Śri Ramakryszna mówi: „Czy to zgromadzenie Brahmo Samadź, czy zwykłe przedstawienie? W Brahmo Samadź regularnie odprawia się cześć, co jest bardzo dobre, ale trzeba zanurkować głęboko. Samo uwielbienie i wykłady nie wystarczą. Musisz modlić się do Boga, aby odebrał ci pragnienie przyjemności i przywiązania oraz obdarzył cię czystą miłością i oddaniem do Jego lotosowych stóp.”

„Słoń ma zarówno kły wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Zewnętrzne kły są na pokaz, ale wewnętrzne to zęby do jedzenia. Sekretne pragnienie czerpania przyjemności z «pożądania i chciwości» szkodzi oddaniu człowieka.”

„Jaki jest pożytek z prowadzenia wykładów? Sęp leci wysoko, ale jego wzrok pozostaje utkwiony w dołach kostnych. Rakieta najpierw wystrzeliwuje wysoko w niebo, ale za chwilę spada na ziemię.”

„Człowiek pamięta o Bogu dopiero w chwili śmierci, gdy pozbędzie się pragnienia przyjemności. W przeciwnym razie przychodzą mu na myśl tylko rzeczy tego świata – żona, syn, dom, bogactwo, prestiż, ranga i tak dalej. Papuga może nauczyć się mówić «Radha Kryszna», ale kiedy zostanie złapana przez kota, skrzeczy tylko «ka-ka».”

„Dlatego niezbędna jest praktyka – powtarzanie Jego imienia i cech, śpiewanie Jego chwały, medytowanie o Nim, kontemplacja nad Nim, modlitwa – aby pozbyć się pragnienia przyjemności i przywiązania i skupić umysł na Jego lotosowych stopach.”

„Bądź jak służąca, która wykonuje całą swoją pracę, ale jednocześnie w myślach skupiona jest na własnej wiosce. Innymi słowy, zajmij się wszystkimi swoimi obowiązkami, skupiając umysł na Bogu. Światowe życie przylega do ciebie. Prawdziwy wielbiciel żyje jak ryba błotna – w błocie, ale błoto nie przykleja się do jej ciała.”

„Brahman i Jego Pierwotna Moc są tym samym. Wzywając Go jako Matkę, wkrótce zyskasz miłość i oddanie Bogu.”

Mówiąc to, Śri Ramakryszna zaczyna śpiewać:

Latawiec mojego umysłu unosił się wysoko w niebo u stóp Matki Śjamy.
Ostry wiatr złych uczynków sprawił, że upadł, krążąc na ziemię.³

A potem śpiewa:

O Matko Śjama! Jaśoda sprawiła, że tańczyłaś, kiedy nazwała Cię swoim cennym niebieskim klejnotem!
Gdzie ukryłaś tę formę, o straszna Śjama?

Teraz Thakur wstaje i tańczy, śpiewając. Wielbiciele również wstają.

Śri Ramakryszna od czasu do czasu wpada w samadhi. Wszyscy przyglądają mu się uważnie, stojącemu nieruchomo jak postacie na obrazie. Doktor Dukari przykłada palce do oczu Thakura, aby sprawdzić samadhi. Wielbiciele są zirytowani kiedy to widzą.

Po tym niesamowitym tańcu i śpiewie wszyscy ponownie siadają. Właśnie wtedy przybywa Keśab i wielu wielbicieli Brahmo. Pozdrawiają Thakura i również siadają.

Radźendra (do Keśaba): „Mieliśmy wspaniałą muzykę i tańce.” Następnie prosi Trailokję, aby ponownie zaśpiewał.

Keśab (do Radźendry): „Ponieważ paramahamsa już zajął swoje miejsce, kirtan nigdy nie nabierze tempa.”

Trailokja i inni wielbiciele Brahmo zaczynają śpiewać:

Ale chociaż raz powtórz imię Hari, wypowiedz imię Hari, powtórz imię Hari.
Przekrocz ocean świata, powtarzając: „Hari, Hari, Hari”.
Hari jest obecny w wodzie, Hari jest na ziemi, Hari jest obecny w księżycu, Hari jest obecny w słońcu.
Hari jest obecny w powietrzu i ogniu. Ten rozległy obszar ziemi jest wypełniony Hari.

Na pierwszym piętrze trwają przygotowania do uczty dla Śri Ramakryszny i wielbicieli. Nadal siedzi on na podwórzu i rozmawia z Keśabem. Mówi Keśabowi, że był u fotografa na Radha Bazaar.

Śri Ramakryszna (z uśmiechem do Keśaba): „Dzisiaj widziałem piękną maszynę do robienia zdjęć. Po pierwsze widziałem, że gołe szkło nie odbiera obrazu, tylko że najpierw pocierają coś czarnego o tylną stronę szkła. Następnie pojawia się fotografia. W ten sposób osoba może słuchać duchowych rozmów, które nie pozostawiają wrażenia w umyśle i w następnej chwili zostają zapomniane. Ale jeśli dana osoba ma już w sobie czarny atrament miłości do Boga, a pociąg do Niego jest wymazany w umyśle, wówczas internalizuje te słowa. W przeciwnym razie zostaną usłyszane i zapomniane.”

Thakur idzie na pierwsze piętro. Dostaje miejsce na pięknym małym dywaniku.

Jedzenie podaje Śjamasundari, matka Manomohana. Manomohan mówi: „Moja kochająca matka pozdrowiła Thakura padając na twarz na podłodze. Podawała mu także jedzenie.” Rama i inni byli tam wtedy.

Keśab i inni wielbiciele siedzą przy posiłku na werandzie naprzeciwko pokoju, w którym karmiony jest Thakur.

Obecny jest dzisiaj Śailadźaćaran Mukherdźi, obecny opiekun obrazu Śjamasundara w świątyni przy ulicy Beću Ćatterdźi.

Przypisy:

1. Śalik: Czarny wróbel z małym żółtym dziobem. ↩︎
2. Annaprasana. ↩︎
3. Pełny utwór można znaleźć w Tomie 3, Części 9. ↩︎