(Na podstawie tłumaczenia Swami Wiwekananda)
Rozdział I
1. Bhakti to intensywna miłość do Boga.
2. Jest ona nektarem miłości;
3. Poprzez uzyskanie której człowiek staje się doskonały, nieśmiertelny i usatysfakcjonowany na zawsze;
4. Poprzez zdobycie której człowiek nie ma więcej pragnień, nie jest o nic zazdrosny, nie ma upodobania w marnościach:
5. Znając którą człowiek napełnia się duchowością, uspokaja się i znajduje przyjemność jedynie w Bogu.
6. Nie można jej użyć do zaspokojenia żadnego pragnienia, gdyż sama w sobie jest poskromieniem wszystkich pragnień.
7. Sannjasą jest porzucenie form kultu zarówno ludowych jak i pochodzących z pism świętych.
8. Bhakti-sannjasin to ten, którego cała dusza zwraca się do Boga i odrzuca wszystko, co sprzeciwia się miłości do Boga.
9. Porzucając wszelkie inne schronienia, szuka schronienia u Boga.
10. Należy przestrzegać pisma święte dopóki życie nie stanie się trwałe;
11. W przeciwnym razie istnieje niebezpieczeństwo czynienia zła w imię wolności.
12. Kiedy miłość się utwierdza, porzuca się nawet formy społeczne, z wyjątkiem tych, które są niezbędne do zachowania życia.
13. Było wiele definicji miłości, ale Narada podaje to jako oznaki miłości: Kiedy wszystkie myśli, wszystkie słowa i wszystkie czyny są oddane Panu i najmniejsze zapomnienie o Bogu czyni człowieka głęboko nieszczęśliwym, wówczas miłość się rozpoczęła.
14. Tak jak to było u Gopi –
15. Ponieważ chociaż czciły Boga jako swego kochanka, nigdy nie zapomniały o Jego Boskiej naturze;
16. W przeciwnym razie dopuściłyby się grzechu nieczystości.
17. Jest to najwyższa forma miłości, gdyż nie ma w niej pragnienia wzajemności, które to pragnienie jest w całej ludzkiej miłości.
Rozdział II
1. Bhakti jest większa niż Karma, większa niż Dźnana, większa niż Joga (Radźa-Joga), ponieważ sama Bhakti jest jej rezultatem, ponieważ Bhakti jest zarówno środkiem jak i celem (owocem).
2. Podobnie jak człowiek nie może zaspokoić swego głodu zwykłą znajomością lub widokiem jedzenia, tak też nie może zaspokoić człowieka wiedza lub nawet postrzeganie Boga, dopóki nie nadejdzie miłość; dlatego miłość jest najwyższa.
Rozdział III
1. Jednakże Mistrzowie powiedzieli o Bhakti:
2. Ten, kto pragnie tej Bhakti, musi porzucić przyjemności zmysłowe, a nawet towarzystwo ludzi.
3. Dzień i noc musi myśleć o Bhakti i o niczym innym.
4. (Musi) iść tam, gdzie śpiewają lub rozmawiają o Bogu.
5. Główną przyczyną Bhakti jest łaska wielkiej (lub wolnej) duszy.
6. Spotkanie z wielką duszą jest trudne do osiągnięcia i zawsze ratuje duszę.
7. Dzięki miłosierdziu Boga pozyskujemy takich Guru.
8. Nie ma różnicy pomiędzy Nim a Jego (własnymi).
9. Szukajcie zatem tego.
10. Zawsze należy unikać złego towarzystwa;
11. Ponieważ prowadzi do pożądania i gniewu, złudzeń, zapomnienia o celu, zniszczenia woli (braku wytrwałości) i zniszczenia wszystkiego.
12. Te zakłócenia mogą początkowo przypominać fale, ale w końcu złe towarzystwo zamienia je w morze.
13. Ten przechodzi przez Maję, kto porzuca wszelkie przywiązania, służy wielkim duszom, żyje samotnie, przecina więzy tego świata, wykracza poza cechy natury i nawet w tym, by się utrzymać, zależy od Pana.
14. Ten, kto rezygnuje z owoców pracy, ten kto porzuca wszelką pracę i dualizm radości i nędzy, ten kto porzuca nawet pisma święte, ten zyskuje nieprzerwaną miłość do Boga;
15. Przekracza on tę rzekę i pomaga innym ją przekroczyć.
Rozdział IV
1. Natura miłości jest niewysłowiona.
2. Tak jak niemy człowiek nie może wyrazić tego, czego smakuje, ale jego czyny zdradzają jego uczucia, tak człowiek nie może wyrazić tej miłości słowami, ale zdradzają ją jego czyny.
3. U niektórych rzadkich osób znajduje ona wyraz.
4. Poza wszystkimi cechami i pragnieniami, stale rosnąca i nieprzerwana, najlepszą percepcją jest miłość.
5. Kiedy człowiek otrzymuje tę miłość, wszędzie widzi miłość, wszędzie słyszy miłość, wszędzie mówi o miłości, wszędzie myśli o miłości.
6. Zależnie od cech i warunków, miłość ta objawia się inaczej.
7. Cechy to: Tamas (otępienie, ociężałość), Radźas (niepokój, aktywność), Sattwa (spokój, czystość); a warunki są następujące: Arta (cierpiący), Artharthi (chcący czegoś), Dźidźnasu (poszukujący prawdy), Dźnani (wiedzący).
8. Spośród nich te ostatnie są wyższe od poprzednich.
9. Bhakti jest najłatwiejszym sposobem wielbienia.
10. Jest dowodem sama w sobie i nie wymaga żadnego innego dowodu.
11. Jej naturą jest pokój i doskonała błogość.
12. Bhakti nigdy nie stara się skrzywdzić kogokolwiek ani czegokolwiek, nawet ludowych sposobów oddawania czci.
13. Nie wolno słuchać rozmów o pożądaniu, zwątpieniu w Boga lub o czyichś wrogach.
14. Należy porzucić egoizm, dumę itp.
15. Jeśli nie można kontrolować tych namiętności, oddaj je Bogu i oddaj Mu wszystkie swoje działania.
16. Łącząc trójcę Miłości, Kochanki i Umiłowanego, czcij Boga jako Jego wieczny sługa, Jego wieczna oblubienica – w ten sposób należy okazywać miłość Bogu.
Rozdział V
1. Ta miłość jest najwyższa, która jest skupiona na Bogu.
2. Kiedy tacy mówią o Bogu, głosy więźnie im w gardle, wołają i płaczą; i to oni nadają świętości miejscom świętym; czynią dobre uczynki, dobre książki lepszymi, bo są oni przeniknięci Bogiem.
3. Kiedy człowiek tak bardzo kocha Boga, radują się jego przodkowie, bogowie tańczą, a ziemia otrzymuje Pana!
4. Dla takich kochających nie ma różnicy kasty, płci, wiedzy, formy, urodzenia czy bogactwa;
5. Ponieważ wszystkie należą do Boga.
6. Należy unikać kłótni;
7. Ponieważ nie mają one końca i nie prowadzą do zadowalającego rezultatu.
8. Czytaj książki traktujące o tej miłości i czyń uczynki, które ją zwiększają.
9. Porzuć wszelkie pragnienia przyjemności i bólu, zysku i straty, wielbij Boga dniem i nocą. Ani chwili nie można spędzać na próżno.
10. Zawsze należy przestrzegać ahimsy (nie zabijania), prawdomówności, czystości, miłosierdzia i pobożności.
11. Porzucając wszelkie inne myśli, cały umysł powinien dzień i noc wielbić Boga. Będąc w ten sposób czczonym dniem i nocą, On objawia Siebie i sprawia, że Jego wielbiciele Go odczuwają.
12. W przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, Miłość jest największa!
W ten sposób, naśladując starożytnych mędrców, odważyliśmy się głosić doktrynę Miłości, nie obawiając się szyderstw świata.