Bryhadāraṇjaka 1.2 – Proces Stworzenia - Swami Wiwekananda i nauki Wedanty

1. Na początku we wszechświecie nie było kompletnie niczego. Przez Śmierć (Hiraṇjagarbha), rzeczywiście, wszystko to zostało pokryte – głodem; ponieważ głód jest, zaprawdę, śmiercią. „Chcę mieć umysł”, było Jego pragnieniem i stworzył umysł. Następnie poruszał się On, czcząc Siebie. Z Niego, wielbiącego w ten sposób, powstała woda. „Zaprawdę”, pomyślała Śmierć, „gdy czciłem (arćate), powstała woda (ka)”; dlatego arka (ogień używany w ofierze z konia) jest tak nazywany. Z pewnością woda [lub szczęście] przychodzi do tego, kto wie, dlaczego arka (ogień) zaczął być nazywany arka.

2. Woda, zaprawdę, jest arka. Co wówczas było jak piana na wodzie, stało się twarde; to była ziemia. Po stworzeniu ziemi Hiraṇjagarbha był zmęczony. Z Niego, tak zmęczonego i rozgrzanego, wyłoniła się Jego esencja jako jasność. To był Ogień.

3. Podzielił Siebie na trzy części: [ogień jedną trzecią] słońce jedną trzecią i powietrze jedną trzecią. Tak więc Prāṇa (Wirādź) jest podzielony na trzy części. Jego głowa jest wschodem, a Jego ramiona są tamtym (kierunkiem północno-wschodnim) i tamtym (kierunkiem południowo-wschodnim). Jego tylna część jest zachodem, a Jego dwie kości biodrowe są tamtym (kierunkiem północno-zachodnim) i tamtym (kierunkiem południowo-zachodnim). Jego boki to południe i północ, Jego plecy to niebo, Jego brzuch to region pośredni, a Jego klatka piersiowa to ziemia. Tak oto stoi On mocno na wodzie. Ten, kto to wie, stoi mocno, gdziekolwiek idzie.

4. Zapragnął: „Niech drugie ja narodzi się ze mnie” i On (Śmierć lub Głód) doprowadził do zjednoczenia mowy z umysłem. To, co było tam nasieniem, stało się rokiem. Przedtem nie było roku. On (Śmierć) nosił go (rok) przez rok, a po tym czasie wyrzucił go z siebie. Następnie, gdy się urodził, Śmierć otworzył Swe usta [aby go pożreć]. On (dziecko) zawołał: „Bhāṇ!” i to rzeczywiście stało się mową.

5. Pomyślał: „Jeśli je zabiję, będę miał bardzo mało jedzenia” i poprzez [zjednoczenie] tej mowy i tego umysłu sprowadził to wszystko, cokolwiek istnieje: Ryg-Wedę, Jadźur-Wedę, Sāma-Wedę, miary wierszowe, ofiary, ludzi i zwierzęta. Cokolwiek On (Śmierć) sprowadził, postanowił zjeść. Zaprawdę, ponieważ On je (ad) wszystko, dlatego Aditi (Śmierć) nazywana jest Aditi. Ten, kto wie, dlaczego Aditi otrzymała imię Aditi, staje się zjadaczem wszystkiego, a wszystko staje się jego pożywieniem.

6. Zapragnął On: „Chcę ponownie złożyć ofiarę w wielkim ofiarowaniu”. Był zmęczony i praktykował wyrzeczenia. Z Niego, tak zmęczonego i rozgrzanego, uszły Jego sława i wigor. Prāṇa (organy) są zaprawdę sławą i wigorem. Kiedy prāṇa odeszli, Jego ciało zaczęło puchnąć, ale umysł był skupiony na ciele.

7. Zapragnął On: „Niech to Moje ciało będzie godne ofiary i niech Ja ucieleśnię się przez to [ciało]”. [Myśląc w ten sposób, wszedł w ciało.] Ponieważ ciało spuchło (aśwat), dlatego zaczęto je nazywać koniem (aśwa). A ponieważ stało się godne ofiary (medhja), dlatego ofiarowanie konia zaczęto nazywać Aśwamedha. Ten, kto to wie, zaprawdę zna ofiarę z konia. [Pradźāpati, pragnąc ponownie złożyć ofiarę w wielkim ofiarowaniu, wyobraził sobie Siebie jako konia] i pozwalając koniowi pozostać wolnym, rozmyślał [nad nim]. Pod koniec roku ofiarował go Sobie i odesłał [inne] zwierzęta do bogów. Dlatego [kapłani nawet teraz] składają Pradźāpati ofiarę z uświęconego [konia] poświęconego wszystkim bogom. Zaprawdę, słońce, które świeci tam w górze, jest Ofiarą z konia. Jego ciało jest rokiem. Ten [ziemski] ogień jest arka (ogniem ofiarnym), którego kończyny są tymi światami. Tak więc te dwa, ogień i słońce, są arka i Aśvamedha (Ofiarą z konia). Te dwa z kolei stają się tym samym bogiem, Śmiercią. Ten, kto to wie, pokonuje dalszą śmierć; śmierć nie może go pokonać; śmierć staje się jego jaźnią; i staje się on jednym z tymi bóstwami.

Wers 1.2.1

नैवेह किंचनाग्र आसीत्, मृत्युनैवेदमावृतमासीदशनायया, अशनाया हि मृत्युः; तन्मनोऽकुरुत, आत्मन्वी स्यामिति । सोऽर्चन्नचरत्, तस्यार्चत आपोऽजायन्त; अर्चते वै मे कमभूदिति, तदेवार्क्यस्यार्कत्वम्; कं ह वा अस्मै भवति य एवमेतदर्क्यस्यार्कत्वं वेद ॥ १.२.१॥

naiveha kiṃcanāgra āsīt, mṛtyunaivedamāvṛtamāsīdaśanāyayā, aśanāyā hi mṛtyuḥ; tanmano’kuruta, ātmanvī syāmiti । so’rcannacarat, tasyārcata āpo’jāyanta; arcate vai me kamabhūditi, tadevārkyasyārkatvam; kaṃ ha vā asmai bhavati ya evametadarkyasyārkatvaṃ veda ॥ 1.2.1 ॥

Komentarz:

NA POCZĄTKU: To znaczy przed manifestacją umysłu itp.

NICZEGO: Żadnego obiektu zróżnicowanego według nazwy i formy.

PRZEZ ŚMIERĆ ITD.: Wszechświat jest projekcją myśli Hiraṇjagarbha.

POKRYTE: Tak jak takie gliniane przedmioty jak garnek i talerz, zanim zostaną stworzone, są przeniknięte ich przyczyną, mianowicie gliną w formie bryły, tak samo wszechświat nazw i form był przeniknięty przez Hiraṇjagarbhę, Czystego Ducha w Jego nieuchwytnej, nieprzejawionej formie.

GŁÓD: Głód oznacza śmierć, ponieważ głodna osoba, pragnąc jeść, zabija zwierzęta.

CHCĘ MIEĆ UMYSŁ: Słowo w tekście oznaczające umysł to ātman, co oznacza między innymi ciało, organ myślenia (manas), intelekt, indywidualne ja i Najwyższą Jaźń. Odpowiednie znaczenie w danym miejscu należy określić na podstawie kontekstu.

STWORZYŁ UMYSŁ: To znaczy wewnętrzny organ obdarzony mocą rozważania. Śmierć najpierw stworzyła umysł, aby móc rozważać te skutki (tj. stworzone obiekty), które zostaną teraz wspomniane.

CZCZĄC SIEBIE: Myśląc, że został pobłogosławiony.

WODA ITD.: Zgodnie z kosmologią wedyjską woda została stworzona po ākāśa, powietrzu i ogniu. Dlatego też należy założyć, że te trzy elementy zostały stworzone przed stworzeniem wody.

ARKA: Słowo to pochodzi z połączenia słów arća (czczenie) i ka (woda i szczęście).

Z PEWNOŚCIĄ, ITD.: Wynika to z podobieństwa nazw.

Teraz Upaniszad opisuje pochodzenie ognia nadającego się do wykorzystania w ofierze z konia. Opowiedziana tutaj historia ma być pochwałą, aby ofiarnik mógł medytować nad ogniem.

Śaṅkarāćārja wchodzi w szczegółową dyskusję na temat poglądów różnych szkół filozoficznych na temat tego, co istniało przed przejawieniem zjawiskowego wszechświata. Według nihilistów, przed stworzeniem nie istniała nic poza pustką. W tym czasie przyczyna i skutek nie istniały. Jednak logicy (zwolennicy szkół Njāja i Waiśeszika) twierdzą, że chociaż przed stworzeniem nie istniał żaden skutek, przyczyna nie mogła nie istnieć w tym czasie, ponieważ bryła gliny musi istnieć przed stworzeniem glinianego garnka. Śaṅkara, opierając się na fragmencie pisma: „Przez Śmierć, rzeczywiście, wszystko to zostało pokryte”, obala pogląd nihilistyczny. Słowa wszystko to nie mogą oznaczać niczego; na przykład nieistniejący syn bezpłodnej kobiety nie może być przykryty czymś. Obala również pogląd logików i potwierdza, że zarówno przyczyna, jak i skutek istniały w nieujawnionej formie przed stworzeniem. Pozytywny skutek, taki jak namacalny wszechświat, powstaje tylko wtedy, gdy istnieje przyczyna. Nie można wytworzyć dzbana bez gliny. Skutek również istnieje, zanim zostanie wytworzony. Sam fakt jego wytworzenia lub manifestacji wskazuje na jego wcześniejsze istnienie. Manifestacja oznacza wejście w zakres doświadczenia. Na przykład dzban ukryty przez ciemność lub inną przeszkodę staje się widoczny, gdy przeszkoda zostanie usunięta przez pojawienie się światła lub w jakiś inny sposób. Podobnie jak dzban, wszechświat również, można zrozumieć, istniał przed jego manifestacją. Posąg, który rzeźbiarz rzeźbi z bloku marmuru, istnieje w marmurze; rzeźbiarz jedynie usuwa przeszkodę dla jego manifestacji. W powszechnym doświadczeniu odkrywamy, że ludzie nie dążą do rzeczy, o których wiedzą, że nie istnieją. Poza tym, jeśli skutek przed jego manifestacją jest absolutnie nieistniejący, jak przysłowiowe rogi zająca [w Hinduizmie rogi zająca symbolizują absurd, niemożliwość], nie może być on powiązany ze swoją przyczyną, ponieważ połączenie wymaga dwóch pozytywnych bytów. Dlatego, według Śaṅkary, skutek istnieje, zanim zostanie przejawiony. Ważne jest, aby pamiętać, że niedualizm nie akceptuje żadnej zasadniczej różnicy między przyczyną a skutkiem. Efekt jest tylko nazwą – słowem służącym praktycznemu celowi w świecie zjawisk.

Wers 1.2.2

आपो वा अर्कः; तद्यदपां शर आसीत्तत्समहन्यत । सा पृथिव्यभवत्, तस्यामश्राम्यत्; तस्य श्रान्तस्य तप्तस्य तेजो रसो निरवर्तताग्निः ॥ १.२.२॥

āpo vā arkaḥ; tadyadapāṃ śara āsīttatsamahanyata । sā pṛthivyabhavat, tasyāmaśrāmyat; tasya śrāntasya taptasya tejo raso niravartatāgniḥ ॥ 1.2.2 ॥

Komentarz:

ARKA: Słowo to naprawdę oznacza ogień, a nie wodę; ponieważ jest wspomniane w sekcji dotyczącej ognia, a nie wody. Później (1.2.7) zostanie powiedziane, że ten ogień to arka.

ZIEMIA: To znaczy świat w stanie embrionalnym.

ZMĘCZONEGO: „Każdy jest zmęczony po pracy, a stworzenie świata było z pewnością wielkim wyczynem ze strony Hiraṇjagarbha”. (Śaṅkarāćārja)

ROZGRZANEGO: Ponieważ Hiraṇjagarbha przed stworzeniem praktykował wyrzeczenia, to znaczy intensywnie rozmyślał o przyszłym świecie. Głębokie myślenie

często rozgrzewa ciało.

OGIEŃ: Wirādź, czyli Kosmiczna Osoba, która jest utożsamiana z całością wszystkich ciał. Wyłonił się z Kosmicznego Jaja i został obdarzony ciałem i organami. Jest pierwszą ucieleśnioną istotą, pierwotnym przodkiem wszystkich stworzeń. Porównaj Manu Samhita I. 8-9: „Pradźāpati najpierw stworzył wodę, a następnie przekazał jej nasienie [skumulowanego działania ludzi z poprzedniego cyklu], aby doprowadzić do stworzenia. Następnie z tej wody powstało promienne złote jajo, z którego wyłonił się Wirādź (Brahmā), pierwszy ze wszystkich ucieleśnionych stworzeń”.

Ogień, czyli Hiraṇjagarbha, jest również znany jako Wirādź, Prāṇa, Pradźāpati itd.

Trzy części Wirādź są opisane jako wspomagające medytację:

Wers 1.2.3

स त्रेधात्मानं व्यकुरुत, आदित्यं तृतीयम्, वायुं तृतीयम्, स एष
प्राणस्त्रेधा विहितः । तस्य प्राची दिक् शिरः, असौ चासौ चेर्मौ । अथास्य प्रतीची दिक् पुचम्, असौ चासौ च सक्थ्यौ, दक्षिणा चोदीची च पार्श्वे, द्यौः पृष्ठम्, अन्तरिक्षमुदरम्; इयमुरः, स एषोऽप्सु प्रतिष्ठितः; यत्र क्व चैति तदेव प्रतितिष्ठत्येवं विद्वान् ॥ १.२.३॥

sa tredhātmānaṃ vyakuruta, ādityaṃ tṛtīyam, vāyuṃ tṛtīyam, sa eṣa
prāṇastredhā vihitaḥ । tasya prācī dik śiraḥ, asau cāsau cermau । athāsya pratīcī dik pucam, asau cāsau ca sakthyau, dakṣiṇā codīcī ca pārśve, dyauḥ pṛṣṭham, antarikṣamudaram; iyamuraḥ, sa eṣo’psu pratiṣṭhitaḥ; yatra kva caiti tadeva pratitiṣṭhatyevaṃ vidvān ॥ 1.2.3 ॥

Komentarz:

ON: Pradźāpati lub Hiraṇjagarbha, który już przekształcił się w Wirādź.

TAK ITD.: Wirādź podzielił Siebie na trzy części, mianowicie ogień, słońce i powietrze, nie ulegając żadnej zmianie w Sobie. Idea podziału to mājā, z powodu której jedna rzecz jest błędnie nakładana na drugą, bez dokonywania żadnej zmiany w tej ostatniej, jak w mirażu.

JEGO GŁOWA ITD.: Teraz opisany jest proces medytacji nad Wirādźem poprzez ogień rozniecony na ofiarę z konia. Tak więc ogień zostaje oczyszczony, to znaczy traci swój fizyczny aspekt.

GŁOWA JEST WSCHODEM: Oba są najważniejsze.

KOŚCI BIODROWE ITD.: Oba tworzą kąty z plecami.

PLECY ITD.: Tutaj opis naśladuje opis konia w Ofiarowaniu Konia.

STOI ON MOCNO: Lub sanskryckie słowo pratitiszṭhati w tekście może oznaczać odpoczynek. W takim przypadku rezultatem jest osiągnięcie miejsca odpoczynku, gdziekolwiek pójdzie znawca tego ognia.

TEN, KTO ITD.: To jest tylko wynik pomocniczy; główny rezultat, którym jest zwycięstwo nad ponownymi narodzinami na ziemi poprzez osiągnięcie Wyzwolenia stopniowymi etapami, zostanie podany w 1.2.7.

Upaniszady, zwłaszcza te starsze, często zalecają medytację za pomocą symboli. Symbole te odgrywają bardzo ważną rolę w pismach. Umożliwiają skończonemu, przyziemnemu umysłowi stopniowe poszerzanie horyzontów. Konkretne symbole są kamieniami milowymi do zrozumienia abstrakcyjnych idei.

Powiedziano, że na początku istniał Hiraṇjagarbha, znany również jako Śmierć lub Głód. Objawił się w Jaju Kosmicznym jako Wirādź, czyli pierwsza namacalna istota, obdarzona ciałem i organami, a następnie podzielił się na trzy części. Teraz zostaje opisany proces podziału:

Wers 1.2.4

सोऽकामयत, द्वितीयो म आत्मा जायेतेति; स मनसा वाचं मिथुनं समभवदशनाया मृत्युः; तद्यद्रेत आसीत्स संवत्सरोऽभवत् । न ह पुरा ततः संवत्सर आस; तमेतावन्तं कालमबिभः, यावान्संवत्सरः; तमेतावतः कालस्य परस्तादसृजत । तं जातमभिव्याददात्; स भाणकरोत्, सैव वागभवत् ॥ १.२.४॥

so’kāmayata, dvitīyo ma ātmā jāyeteti; sa manasā vācaṃ mithunaṃ samabhavadaśanāyā mṛtyuḥ; tadyadreta āsītsa saṃvatsaro’bhavat । na ha purā tataḥ saṃvatsara āsa; tametāvantaṃ kālamabibhaḥ, yāvānsaṃvatsaraḥ; tametāvataḥ kālasya parastādasṛjata । taṃ jātamabhivyādadāt; sa bhāṇakarot, saiva vāgabhavat ॥ 1.2.4 ॥

Komentarz:

ON: Hiraṇjagarbha.

NIECH … MNIE, ITD.: Aby bezcielesny Hiraṇjagarbha mógł stać się ucieleśnionym stworzeniem.

JA: Słowo ātman w tym konkretnym kontekście oznacza ciało lub formę.

MOWY: Wedy.

Z UMYSŁEM: To znaczy, rozmyślał nad Wedami. Zgodnie z tradycją hinduską, Wedy, pisma święte, oznaczają wieczną mądrość i zawierają porządek stworzenia. Duch Kosmiczny, czyli Hiraṇjagarbha, przywołuje stworzony świat za pomocą mądrości wedyjskiej. Pragnąc stworzenia, intensywnie rozmyśla nad tą mądrością, która następnie staje się widoczna jako namacalny wszechświat.

NASIENIEM: Przyczyna Wirādź, pierwszej ucieleśnionej istoty. To nasienie to wiedza i praca zgromadzone w poprzednich cyklach życia Pradźāpati; staje się ucieleśnione jako Wirādź (całość wszystkich ciał) w następnym cyklu. „Hiraṇjagarbha, pochłonięty myślą o stworzeniu, wyrzucił z siebie wodę, a następnie wszedł w nią jako nasiono, które przekształcając się w zarodek lub Kosmiczne Jajo, stało się rokiem”. (Śaṅkarāćārja)

PRZEDTEM ITD.: To znaczy, przed Wirādź, który tworzy rok, nie było czasu. Jedną z części Wirādź jest słońce. Przed słońcem czas nie może istnieć.

WYRZUCIŁ: Rozbijając jajko. Symbol ptaka jest często używany dla Hiraṇjagarbha.

OTWORZYŁ USTĘ: Aby go połknąć, ponieważ Hiraṇjagarbha był głodny.

ZAWOŁAŁ: „BHĀṆ!”: Ponieważ dziecko było przestraszone. Strach jest wynikiem awidjā, czyli ignorancji, bez której nie jest możliwe żadne ucieleśnienie ani stworzenie. Osoba pod wpływem awidjā myśli o dualności i w ten sposób pada ofiarą strachu. Słowo bhāṇ sugeruje teorię interjekcyjną dotyczącą pochodzenia języka..

Widząc dziecko przestraszone i płaczące, On, Śmierć, powiedział do Siebie:

Wers 1.2.5

स अइक्षत, यदि वा इममभिमंस्ये, कनीयोऽन्नं करिष्य इति; स तया वाचा तेनात्मनेदं सर्वमसृजत यदिदं किंच— ऋचो यजूंषि सामानि छन्दांसि यज्ञान् प्रजाः पशून् । स यद्यदेवासृजत तत्तदत्तुमध्रियत; सर्वं वा अत्तीति तददितेरदितित्वम्; सर्वस्यात्ता भवति, सर्वमस्यान्नम् भवति, य एवमेतददितेरदितित्वं वेद ॥ १.२.५॥

sa aikṣata, yadi vā imamabhimaṃsye, kanīyo’nnaṃ kariṣya iti; sa tayā vācā tenātmanedaṃ sarvamasṛjata yadidaṃ kiṃca— ṛco yajūṃṣi sāmāni chandāṃsi yajñān prajāḥ paśūn । sa yadyadevāsṛjata tattadattumadhriyata; sarvaṃ vā attīti tadaditeradititvam; sarvasyāttā bhavati, sarvamasyānnam bhavati, ya evametadaditeradititvaṃ veda ॥ 1.2.5 ॥

Komentarz:

JEŚLI JE ZABIJĘ, ITD.: Wirādź jest nasieniem. Gdyby Śmierć zjadł Wirādź, miałby bardzo mało jedzenia; jeśli zjedzone zostanie nasiono nie może być żadnych plonów. Ale chciał dużej ilości jedzenia, aby mógł je jeść przez długi czas. Śmierć tak pomyślał i powstrzymał się od zjedzenia dziecka.

POPRZEZ … TEJ MOWY ITD.: To znaczy, rozmyślając raz po raz nad Wedami.

WSZYSTKO TO ITD.: Wszystkie ruchome i nieruchome byty.

RYG-WEDĘ ITD.: Można twierdzić, że Śmierć wytworzył Wirādź poprzez zjednoczenie Wed i umysłu; więc jak można teraz powiedzieć, że sprowadził Wedy? W odpowiedzi można stwierdzić, że Wedy wspomniane wcześniej były w stanie nieprzejawionym, mając naturę wiecznej wiedzy, podczas gdy Wedy w niniejszym przypadku są wiedzą objawioną, za pomocą której prowadzone są ceremonie.

OFIARY ITD.: Wszystkie stworzone rzeczy wymienione w tekście są w takiej czy innej formie związane z ofiarą. Samo stworzenie jest ofiarą.

DLACZEGO ADITI OTRZYMAŁA ITD.: Ponieważ Śmierć jest utożsamiany ze wszystkimi rzeczami, mówi się, że jest zjadaczem całego wszechświata.

Rezultatem tej kontemplacji jest to, że aspirant utożsamia się ze wszystkimi rzeczami we wszechświecie. Z tego powodu wszystko staje się jego pożywieniem, to znaczy przedmiotem jego doświadczenia. Tylko ten, kto jest utożsamiany ze wszystkim, może cieszyć się tym wszystkim. W Wedach nieustannie naucza się, że człowiek powinien przełamać granice swojego egoistycznego istnienia i poczuć, że jest jednością ze wszechświatem. To jest sekret prawdziwego szczęścia.

Ten i następne wersety podają etymologiczne znaczenie słów Aśwamedha i Aśwa.

Wers 1.2.6

सोऽकामयत, भूयसा यज्ञेन भूयो यजेयेति । सोऽश्राम्यत्, स तपोऽतप्यत; तस्य श्रान्तस्य तप्तस्य यशो वीर्यमुदक्रामत् । प्राणा वै यशो वीर्यम्; तत्प्राणेषूत्क्रान्तेषु शरीरं श्वयितुमध्रियत; तस्य शरीर एव मन आसीत् ॥ १.२.६॥

so’kāmayata, bhūyasā yajñena bhūyo yajeyeti । so’śrāmyat, sa tapo’tapyata; tasya śrāntasya taptasya yaśo vīryamudakrāmat । prāṇā vai yaśo vīryam; tatprāṇeṣūtkrānteṣu śarīraṃ śvayitumadhriyata; tasya śarīra eva mana āsīt ॥ 1.2.6 ॥

Komentarz:

PONOWNIE: To słowo wskazuje, że złożył ofiarę z konia w swoim poprzednim życiu, w wyniku czego narodził się na początku obecnego cyklu jako Pradźāpati. Pielęgnując myśl o poprzedniej ofierze, pragnął powtórzyć ją ponownie w tym życiu.

PRAKTYKOWAŁ WYRZECZENIA: Wszystkie twórcze wysiłki przynoszą owoce poprzez wyrzeczenia. Poprzez surowość umysł nabywa intensywności i koncentracji, bez których żadne stworzenie nie jest możliwe.

SŁAWA ITD.: Człowiek zachowuje i cieszy się sławą i wigorem tak długo, jak długo organy funkcjonują w ciele.

CIAŁO ITD.: To znaczy, stało się nieczyste; żadna ofiara nie może być złożona przez nieczyste ciało.

UMYSŁ ITD.: Tak jak osoba pielęgnuje swoje ulubione przedmioty, nawet gdy jest z dala od nich.

Wers 1.2.7

सोऽकामयत, मेध्यं म इदं स्यात्, आत्मन्व्यनेन स्यामिति । ततोऽश्वः समभवत्, यदश्वत्; तन्मेध्यमभूदिति, तदेवाश्वमेधस्याश्वमेधत्वम् । एष ह वा अश्वमेधं वेद य एनमेवं वेद । तमनवरुध्यैवामन्यत । तं संवत्सरस्य परस्तादात्मन आलभत । पशून्देवताभ्यः प्रत्यौहत् । तसमात्सर्वदेवत्यम् प्रोक्षितं प्राजापत्यमालभन्ते । एष ह वा अश्वमेधो य एष तपति, तस्य संवत्सर आत्मा; अयमग्निरर्कः, तस्येमे लोका आत्मानः । तावेतावर्कामेधौ । सो पुनरेकैव देवता भवति मृत्युरेव; अप पुनर्मृत्युं जयति, नैनम् मृत्युराप्नोति, मृत्युरस्यात्मा भवति, एतासां देवतानामेको भवति ॥ १.२.७॥
इति द्वितीयं ब्राह्मणम्

so’kāmayata, medhyaṃ ma idaṃ syāt, ātmanvyanena syāmiti । tato’śvaḥ samabhavat, yadaśvat; tanmedhyamabhūditi, tadevāśvamedhasyāśvamedhatvam । eṣa ha vā aśvamedhaṃ veda ya enamevaṃ veda । tamanavarudhyaivāmanyata । taṃ saṃvatsarasya parastādātmana ālabhata । paśūndevatābhyaḥ pratyauhat । tasamātsarvadevatyam prokṣitaṃ prājāpatyamālabhante । eṣa ha vā aśvamedho ya eṣa tapati, tasya saṃvatsara ātmā; ayamagnirarkaḥ, tasyeme lokā ātmānaḥ । tāvetāvarkāmedhau । so punarekaiva devatā bhavati mṛtyureva; apa punarmṛtyuṃ jayati, nainam mṛtyurāpnoti, mṛtyurasyātmā bhavati, etāsāṃ devatānāmeko bhavati ॥ 1.2.7 ॥
iti dvitīyaṃ brāhmaṇam

Komentarz:

ZAPRAGNĄŁ: Z umysłem przywiązanym do ciała, Pradźāpati pragnął.

SPUCHŁO: Pod nieobecność organów.

ZACZĘTO JE ITD.: Oświadczenie, że Pradźāpati wszedł do ciała (aśwa) jest pochwałą konia.

A PONIEWAŻ ITD.: Z powodu wejścia Pradźāpati do ciała.

WYSYŁANE ITD.: Ponieważ Pradźāpati tak rozmyślał, inni powinni również uważać się za konia ofiarnego i medytować w ten sposób: „Kiedy jestem uświęcony [mantrami], jestem poświęcony wszystkim bogom, ale kiedy jestem zabity, jestem poświęcony sobie. Inne zwierzęta, domowe i dzikie są ofiarowane swoim odpowiednim bóstwom, które są tylko częściami mnie samego”.

JEGO CIAŁO: Rok nazywany jest ciałem słońca, ponieważ jest tworzony przez słońce.

TE DWA Z KOLEI, ITD.: Wcześniej było tylko jedno bóstwo, które później wyróżniało się na trzy sposoby (1.2.3). Po zakończeniu ceremonii ponownie staje się jednym bóstwem, Śmiercią.

TEN, KTO TO WIE: To znaczy, ten, który wie: „Tylko ja jestem Śmiercią, ofiarą z konia. Jest tylko jedno bóstwo identyczne ze mną i osiągalne poprzez konia i ogień”.

POKONUJE DALSZĄ ŚMIERĆ: Po tym, gdy raz umrze, nie rodzi się, aby umrzeć więcej. To jest względna nieśmiertelność, którą cieszy się mieszkaniec w Brahmāloka.

ŚMIERĆ… JAŹNIĄ: Dlatego śmierć nie może go pokonać. Mieszkaniec Brahmāloka nie powraca na ziemię.

STAJE SIĘ… BÓSTWAMI: To jest wynik osiągnięty przez takiego znawcę.

Ta część opisuje pochodzenie i naturę agni (ognia) używanego w ofierze z konia, a także ewolucję wszechświata. Ofiarnik powinien medytować nad ogniem jako Pradźāpati, lub Hiraṇjagarbha. Przed przejawieniem imienia i formy wszechświat istniał jako Hiraṇjagarbha, tak jak garnek, przed swoją manifestacją, istnieje jako glina.

Tutaj kończy się Drugi Rozdział Pierwszej Części Bryhadāraṇjaka Upaniszad.

Poprzedni

Spis Treści

Następny

Post Views: 24