Czāndogja 1.1 – Medytacja nad Om

1. Należy medytować nad sylabą Om zwaną Udgītha; gdyż ludzie śpiewają Udgītha rozpoczynając od Om. Teraz następuje [szczegółowe] wyjaśnienie [sylaby].

2. Esencją [wszystkich] tych istot jest ziemia; esencją ziemi jest woda; esencją wody są rośliny; esencją roślin jest człowiek; esencją człowieka jest mowa; esencją mowy jest Ryg Weda; esencją Ryg Wedy jest Sāma Weda; esencją Sāma Wedy jest Udgītha.

3. Ta Udgītha [Om] jest najlepszą ze wszystkich esencji, jest najwyższą, zasługującą na najwyższe miejsce, ósme.

4. Które zatem to Ryk? Które zatem to Sāman? Które zatem to Udgītha? Należy to rozważyć.

5. Mowa jest tym samym co Ryk; prāṇa [oddech życiowy] jest tym samym co Sāman; sylaba Om to Udgītha. Mowa i prāṇa [oddech życiowy], Ryk i Sāman są parą.

6. I ta para łączy się w sylabie Om. Kiedy para się spotyka, spełniają swoje pragnienia.

7. Ten, kto o tym wie [jak powiedziano powyżej] i medytuje nad sylabą Om, Udgītha, w istocie staje się spełniającym pragnienia.

8. Sylaby Om używa się do wyrażenia zgody, gdyż gdziekolwiek ktoś się na coś zgadza, mówi się Om (tak). To, co jest zgodą, jest satysfakcją. Ten, kto o tym wie i medytuje nad sylabą Om, Udgītha, w rzeczywistości staje się tym, który zaspokaja pragnienia.

9. Za pomocą tej [sylaby] postępuje potrójna wiedza. Kiedy kapłan [adhwarju] wydaje polecenie [złożenia ofiary], mówi on Om. Kiedy [hotri] kapłan recytuje [hymn], mówi on Om. Kiedy kapłan [udgātri] śpiewa [Sāman], mówi on Om. Wszystko to dzieje się na chwałę Niezniszczalnego [Ātman] dzięki wspaniałości tej sylaby i poprzez jej istotę.

10. [Można twierdzić], że zarówno ten, kto zna to [prawdziwe znaczenie sylaby Om], i ten, kto tego nie zna, składa tę samą ofiarę [i dlatego musi zebrać ten sam owoc]. Ale tak nie jest. [Rezultaty] wiedzy i ignorancji są różne. Praca wykonywana z wiedzą, wiarą i Upaniszadą (tj. medytacją o bóstwach) wydaje potężniejsze owoce. To jest, zaprawdę, [szczegółowe] wyjaśnienie sylaby Om.

Czāndogja 1.2 – Medytacja nad Om jako Prāṇa

1. Kiedy bogowie oraz demony, wszyscy będący dziećmi Pradźāpati, walczyli między sobą, bogowie przyjęli Udgītha, myśląc, że w ten sposób będą w stanie pokonać demony.

2. Bogowie czcili prāṇa, która rządzi nozdrzami jako udgītha. Demony jednak źle je wykorzystały. [Dla nich był to tylko narząd węchu.] Dlatego [z powodu tego nadużycia] ludzie wyczuwają przez nozdrza zarówno dobre, jak i nieprzyjemne zapachy.

3. Następnie bogowie czcili mowę jako Udgītha [tj. używali mowy na cześć Om]. Demony jednak przebiły ją złem [tj. nadużyły ją przez ignorancję]. Dlatego ludzie używają narządu mowy, aby mówić zarówno prawdę, jak i nieprawdę. Dzieje się tak, ponieważ mowa została przeszyta złem.

4. Następnie bogowie czcili oko jako Udgītha [na cześć Om]. Demony jednak przeszyły je złem [tj. nadużyły go z ignorancji]. Dlatego ludzie widzą oczami zarówno dobre, jak i złe rzeczy. Widzą jedno i drugie bo oko przeniknięte jest złem (z powodu ignorancji).

5. Następnie bogowie czcili ucho jako Udgītha. Ale demony przeszyły je złem. Słyszy się zatem zarówno to, co jest warte słuchania, jak i to, czego nie warto słyszeć. Bo ucho przeszyte jest złem.

6. Następnie bogowie czcili umysł jako Udgītha. Ale demony zepsuły nawet umysł. W rezultacie umysł ma zarówno dobre jak i złe myśli. Dzieje się tak z powodu niewiedzy, bo umysł przeniknięty jest złem.

7. Następnie bogowie czcili główną (mukhja) prāṇa jako udgītha. Jeśli chodzi o demony, to wszystkie spotkały swój koniec w prāṇa, tak jak gruda ziemi rozpada się na kawałki gdy uderzy w niezniszczalny kamień.

8. Tak jak grudy ziemi rzucane na niezniszczalny kamień same zamieniają się w proch, podobnie jeśli ktoś źle życzy lub wyrządza krzywdę osobie znającej prāṇa, sprowadza w ten sposób własne zniszczenie. Osoba, która zna prāṇa jest odporna na urazy jak kawałek niezniszczalnego kamienia.

9. Jeśli chodzi o główną prāṇa, nie ma dla niej dobrego ani złego zapachu. Dzieje się tak dlatego, że jest czysta [tj. nigdy nie została dotknięta przez zło]. Wszystko co człowiek je i pije z tym (witalnym oddechem, główną prāṇa), robi to tylko po to, by podtrzymać narządy zmysłów [takie jak oczy, uszy itd.]. Kiedy następuje śmierć, główna prāṇa nic nie je ani nie pije [w wyniku czego narządy zmysłów zapadają się]. Dlatego człowiek umiera z otwartymi ustami [różne prāṇa nadal chcą jeść i pić, aby mogły żyć].

10. Mędrzec Aṅgirā czcił główną prāṇa jako Udgītha [tj. Brahmana, do którego skierowana jest Udgītha]. Główna prāṇa nazywana jest āṅgirasa, ponieważ jest rasa [tj. esencją lub podporą] wszystkich aṅga [organów].

11. To dlatego Bṛhaspati czcił prāṇa jako Udgītha. Prāṇa jest uważana za Bṛhaspati, ponieważ vāk [mowa] jest wielka [bṛhatī] a prāṇa jest jej władcą [pati].

12. To dlatego Āyāsya czcił prāṇa jako Udgītha. Uważali to za Āyāsya ponieważ to jest to, co wychodzi [ayate] z ust [āsyāt].

13. Mędrzec Baka, syn Dalbha, poznał prāṇa taką, jaka jest. To dlatego mędrcy z lasu Naimiṣa wybrali go na śpiewaka ich Udgītha. On z kolei spełnił ich życzenia.

14. Jeśli ktoś zna prawdziwe znaczenie prāṇa i czci ją jako Udgītha Akṣara [tj. jako Akṣara Brahman] sam staje się Akṣara Brahman. Następnie czci każdego, kogo chce czcić [tj. śpiewając dla prāṇa śpiewa on dla wszystkich] i osiąga wszystko, czego pragnie. To jest osiągnięcie na poziomie ciała [adhyātma]. [Wewnętrznym osiągnięciem jest to, że staje się jednym z prāṇa – to jest Akṣara Brahmanem.]

Czāndogja 1.3 – Medytacja nad Udgītha jako Słońce i Wjāna

1. Należy medytować nad Udgītha jak nad [słońcem] dającym ciepło. Kiedy on (słońce) wschodzi, śpiewa on [Udgītha] dla [pożytku] wszystkich stworzeń. Gdy wschodzi, niszczy ciemność i strach. Ten, kto to wie, staje się niszczycielem ciemności i strachu.

2. Ta [prāṇa] i tamto [słońce] są tym samym. To jest ciepłe i tamto jest ciepłe. To (prāṇa) nazywają swara (to, co wychodzi), a tamto (słońce) pratjāswara (to, co powraca). Dlatego należy medytować o Udgītha jako o tym i o tamtym.

3. Czcij wjāna [oddech wstrzymywany pomiędzy prāṇa i apāna, który umożliwia ci mówienie] jako udgītha. Prāṇa to wdech, a apāna to wydech. Wjāna to oddech utrzymywany pomiędzy prāṇa i apāna. Ta wjāna nazywana jest także wāk [mową], gdyż mówiąc, trzeba wstrzymywać oddech.

4. Cokolwiek jest wāk [mową] jest również Ryk [częścią Ryg Weda]. To dlatego osoba przestaje wdychać i wydychać powietrze podczas recytowania mantr Ryk. Cokolwiek jest Ryk, jest także Sāma. To dlatego recytuje się Sāma bez wdechu i wydechu. To, co jest Sāma, jest także udgītha. To dlatego, kiedy ktoś śpiewa udgītha, zatrzymuje zarówno wdech, jak i wydech.

5. Dlatego podczas wykonywania czynów wymagających dużej siły, takich jak rozpalanie ognia przez pocieranie jednego kawałka drewna o drugi, podbieganie do celu lub napinanie sztywnego łuku, człowiek nie robi wdechu ani wydechu. Z tego powodu należy wielbić to wstrzymanie oddechu, zwane wjāna, jako udgītha [Om].

6. Teraz należy wielbić osobno sylaby ut, gī oraz tha w słowie udgītha. Prāṇa jest reprezentowana przez ut, ponieważ prāṇa jest odpowiedzialna za powstanie wszystkiego. Mowa jest reprezentowana przez gī, ponieważ słowa nazywane są „gira”. Jedzenie jest reprezentowane przez tha, ponieważ wszystko to jest wspierane przez jedzenie.

7. Niebo jest ut, przestrzeń między niebem a ziemią to gī, a ziemia to tha. Słońce to ut, powietrze to gī, a ogień to tha. Sāma Weda to ut, Jadźur Weda to gī, a Ryg Weda to tha. Pisma objawiają swoje znaczenie poszukującemu, jeśli zna on to wszystko. Ten, kto wielbi ut-gī-tha jak powyżej, otrzymuje dużo pożywienia i również je dużo. [Taka osoba również osiąga oświecenie.]

8. Oto instrukcje, jak osiągnąć upragnione cele: Kontynuuj medytację nad celami. Módl się także o cele, śpiewając odpowiedni Sāma i pamiętaj, że Sāma jest źródłem rzeczy, o które prosisz.

9. Ryk, z którego wywodzi się ta Sāma, mędrzec, który wymyślił tę modlitwę Sāma, oraz bóstwo, do którego modlitwa jest skierowana — medytuj nad nimi wszystkimi.

10. Podczas modlitwy można używać Gājatrī lub innego hymnu, ale należy nad nim medytować. Ponownie, podczas modlitwy można użyć wielu mantr Sāma, ale trzeba nad nimi medytować [wraz z bóstwami, do których są skierowane].

11. Bez względu na to, w jakim kierunku jest się skierowanym w czasie modlitwy, należy medytować nad tym kierunkiem [wraz z bóstwami przewodnimi tego kierunku].

12. Wreszcie, gdy ktoś kończy modlitwę, powinien poprosić o wszystko, czego pragnie, upewniając się jednak czy jego wymowa jest poprawna. Powinien także myśleć o sobie [w tym o swoim imieniu, pochodzeniu i kaście]. Wtedy każde pragnienie, jakie ma podczas modlitwy, zostaje szybko i niezawodnie spełnione.

Czāndogja 1.4 – Medytacja nad Om Jako Nieustraszoność i Nieśmiertelność

1. Om jest słowem najbliższym Brahmanowi. Recytuj to Om tak, jakbyś oddawał cześć Brahmanowi. [Oznacza to, że traktuj to Om jako symbol Brahmana i skoncentruj się na idei ich jedności.] Jak recytować to Om zostaje wyjaśnione.

2. Bogowie i boginie bali się śmierci, więc schronili się w obrzędach i rytuałach trzech Wed. Pokryli się niejako mantrami. Ponieważ okryli się mantrami, mantry stały się znane jako czanda.

3. Tak jak człowiek może zobaczyć rybę pływającą w płytkiej wodzie [tj. Ryba jest narażona na ryzyko złapania], w ten sam sposób Śmierć mogła zobaczyć bogów i boginie, kiedy polegali na rytuałach wedyjskich [tj. byli w zasięgu Śmierci]. Zdając sobie z tego sprawę, bogowie i boginie przeszli na recytację Om.

4. Kiedy ludzie recytują Ryk, zaczynają od Om, recytując je z wielkim entuzjazmem. Robią to samo, kiedy recytują Sāma i Jadźu. To Om to akszara, a także swara. Jest symbolem nieśmiertelności i nieustraszoności. Kiedy bogowie i boginie przyjęli w nim schronienie, osiągnęli nieśmiertelność i nieustraszoność.

5. Nawet teraz każdy, kto zna to Om i to czci, może w ten sposób osiągnąć nieustraszoność i nieśmiertelność Om, który jest akszara, czyli swara. Stając się jednym z Om, człowiek może osiągnąć nieśmiertelność, tak jak bogowie i boginie.

Czāndogja 1.5 – Medytacja nad Om Jako Słońce i Prāṇa

1. To, co jest udgītha, jest także praṇawa [Om]. Podobnie to, co jest praṇawa, jest udgītha. To słońce jest udgītha i jest także praṇawa, ponieważ wydaje się mówić Om [lub ma słowo Om w swoim umyśle], kiedy się pojawia.

2. Mędrzec Kauszītaki powiedział swojemu synowi: „Oddawałem cześć słońcu i jego promieniom jako jednemu. Dlatego miałem tylko jednego syna, którym jesteś ty. Jeśli będziesz czcił słońce i jego promienie oddzielnie, będziesz mieć wiele dzieci.” Na tym polega kult sił natury.

3. Oto jak wykonuje się wielbienie dotyczące ciała fizycznego: Należy czcić główną prāṇa jako udgītha, gdyż wydaje się ona mówić Om kiedy sprawia, że narządy [percepcji i działania] funkcjonują.

4. Mędrzec Kauszītaki powiedział swojemu synowi: „Czciłem prāṇa jako jedną istotę i dlatego miałem tylko jednego syna. Sugeruję, abyś czcił prāṇa jako jedność o różnorodnych cechach i wielu formach, myśląc: „Niech moje dzieci będą liczne”.”

5. Z pewnością to, co jest udgītha to praṇawa, a to, co jest praṇawa jest również udgītha. Jeśli osoba spełniająca ofiarę popełni błąd w wymowie, można to naprawić [kiedy ma wiedzę, że udgītha i praṇawa to to samo].

Czāndogja 1.6 – Świetlista Osoba w Kuli Słonecznej

1. Ta ziemia jest jak Ryg Veda, a ogień jak Sāma Veda. Sāma opiera się na Ryg Wedzie i dlatego też Sāma jest śpiewany w oparciu o Ryg Wedę. Ziemia jest sā, a ogień jest ama. To sā i ama razem tworzą Sāma.

2. Przestrzeń między niebem a ziemią to Ryk, a powietrze to Sāma. Ten Sāma [zwana powietrzem] opiera się na Ryk [zwanej przestrzenią między niebem a ziemią]. Dlatego właśnie śpiewa się Sāma w oparciu o Ryk. Przestrzeń między niebem a ziemią to sā, a ziemia to ama. Razem są Sāma.

3. Niebo to Ryk, a słońce to Sāma. Ten Sāma [zwany słońcem] opiera się na Ryk [zwanym niebem]. Właśnie dlatego uczeni Sāma śpiewają pieśni oparte na Ryk. Niebo jest sā, a słońce jest ama. Razem są Sāma.

4. Gwiazdy to Ryk, a księżyc to Sāma. Ten Sāma [zwany księżycem] opiera się na Ryk [zwanym gwiazdami]. Właśnie dlatego uczeni Sāma śpiewają pieśni oparte na Ryk. Gwiazdy są sā, a księżyc jest ama. Razem są Sāma.

5. Biały blask słońca to Ryk, a jego ciemnoniebieski blask to Sāma. Czarny blask zwany Sāma opiera się na białym blasku zwanym Ryk. Dlatego śpiewa się Sāma w oparciu o Ryk.

6. Następnie [wielbienie promiennej istoty w słońcu]: Biały blask słońca to sā, a ciemny niebieskawo-czarny blask to ama. Te dwa elementy razem tworzą słowo Sāma. W kuli słonecznej znajduje się bóstwo, które widzą jogīni. Całe jego ciało błyszczy jak złoto, aż po paznokcie u nóg. Ma jasną złotą brodę i jasne złote włosy.

7. Jego oczy są jak lotosy rozkwitnięte dzięki słońcu. Jest on zwany ut, ponieważ jest ponad wszelką słabością. Kto zna tę prawdę, jest także ponad wszelką słabością.

8. Ryk i Sāma to jego dwaj śpiewacy, którzy śpiewają na cześć tego boga. Dlatego nazywany jest udgītha i dlatego śpiewak udgītha nazywany jest udgātā. Istnieją światy ponad obszarem słonecznym, ale bóg w regionie słonecznym panuje nad nimi [i także je wspiera]. Decyduje także o życzeniach bogów i bogiń. To jest z punktu widzenia bogów i bogiń.

Czāndogja 1.7 – Osoba w Oku

1. Teraz wyjaśnienie w odniesieniu do ciała: mowa to Ryk, a prāṇa to Sāma. Ten Sāma [zwany prāṇa] opiera się na Ryk [zwanej mową]. Właśnie dlatego uczeni Sāma śpiewają pieśni oparte na Ryk. Mowa jest sā, a prāṇa jest ama. Razem są Sāma.

2. Oczy są jak Ryg Weda, a jaźń [tj. forma widoczna w oczach] jest jak Sāma, który opiera się na Ryk. Dlatego właśnie śpiewa się Sāma w oparciu o Ryk. Oczy są sā, a jaźń [forma w oczach] jest ama. Te dwa to Sāma.

3. Organem słuchu jest Ryk, a umysł to Sāma. Ten Sāma [zwana umysłem] opiera się na Ryk [zwanym narządem słuchu]. Właśnie dlatego uczeni Sāma śpiewają pieśni oparte na Ryk. Organem słuchu jest sā, a umysł to ama. Razem są Sāma.

4. Co więcej, w oczach pojawia się biały blask, co porównuje się z Ryg Wedą. Następnie pojawia się podobny blask, który jest głęboki, ciemnoniebieski. Porównuje się to do Sāma Wedy. Ta ciemna poświata bazuje na białej poświacie. Dlatego właśnie mówi się, że Sāma opiera się na Ryk. Sā z Sāma oznacza biały blask w oku, a ama oznacza głęboki niebieski blask. Te dwa razem są Sāma.

5. Osoba widziana w oku to Ryk, Sāma, uktha [część Sāma] i Jadźu. Jest ona także trzema Wedami. Osoba przebywająca w słońcu i osoba znajdująca się w oku są tym samym. Ci sami dwaj śpiewacy [tj. Ryk i Sāma] śpiewają na cześć każdego z nich i noszą te same imiona.

6. Osoba w oku rządzi światem pod nią, a także pragnieniami ludzkiego umysłu. Ci, którzy śpiewają przy akompaniamencie wīṇā, w rzeczywistości śpiewają na jego cześć. Dlatego tacy muzycy stają się bogaci.

7. [Oto co osiąga wielbiciel:] Ten, kto zna wspomnianą powyżej Prawdę [tj. Prawdę o Āditja, słońcu], śpiewa Sāma na cześć zarówno Āditji, jak i osoby w oku. Następnie staje się jednym z Āditją. Mało tego, osiąga także mistrzostwo w płaszczyznach powyżej Aditja i osiąga wszystko, czego pragną bogowie i boginie. [Innymi słowy, taka osoba staje się boska].

8. Teraz [ten sam czciciel] osiąga także, dzięki łasce Pana w oku, wszystkie światy poniżej tego Pana. Ponownie osiąga wszystko, czego ludzie mogą pragnąć. Dlatego śpiewający zapyta:

9. [Uczony udgātā, który śpiewa Sāma, zapyta osobę, dla której dobra śpiewa:] „O co mam prosić w twoim imieniu poprzez moje pieśni?” Mówi to [ponieważ wie, że Pan w oku przewodniczy Sāma i jest w stanie spełnić wszystko, czego pragnie dana osoba] i śpiewa Sāma, śpiewa Sāma.

Czāndogja 1.8 – Historia Prawāhana (I)

1. W starożytności ci trzej – Śilaka, syn Salāwata, Ćaikitājana, syn Ćaikitājana z klanu Dālbha i Prawāhaṇa, syn Dźīwala – byli biegli w sztuce udgītha. Powiedzieli: „Opanowaliśmy sztukę udgītha. Jeśli sobie tego życzysz, możemy omówić udgītha.”

2. Powiedzieli: „Niech tak się stanie” i usiedli. Prawāhaṇa, syn Dźīwala, powiedział: „Wy dwoje możecie rozpocząć debatę. Chciałbym wysłuchać debaty pomiędzy wami, dwoma brāminami.”

3. Syn Śalāvata, Śilaka, powiedział do mędrca Ćaikitājana Dālbhja: „Jeśli pozwolisz, chciałbym zadać ci pytanie”. Dālbhja odpowiedział: „Tak, zapytaj”.

4. Śilaka zapytał: „Co jest wsparciem Sāma?” „To głos” – odpowiedział Dālbhja. „Co jest wsparciem głosu?” „Życiowy oddech” – odpowiedział Dālbhja. „Co jest wsparciem oddechu witalnego?” – zapytał Śilaka. Dālbhja odpowiedział: „Jedzenie”. Następnie Śilaka zapytał: „Jakie wsparcie stanowi żywność?” Dālbhja odpowiedział: „Woda”.

5. [Śilaka:] „Co jest wsparciem wody?” [Dālbhja:] „Ten świat, niebo.” [Śilaka:] „Co jest wsparciem tego świata?” [Dālbhja:] „Nie wychodź poza to niebo. Wiemy, że Sāma jest w niebie i dlatego Sāma jest szanowany jak niebo”.

6. Śilaka Śālāwatja powiedział do Ćaikitājana Dālbhja: „O Dālbhja, twój Sāma jest zatem bez podstawy. Gdyby ktoś znający się na Sāma powiedział teraz [że twoje stwierdzenie jest błędne i przeklął cię, mówiąc:] „Twoja głowa spadnie [jeśli to, co powiesz, okaże się błędne]”, twoja głowa naprawdę spadnie”.

7. Dālbhja powiedział: „Panie, jeśli pozwolisz, chciałbym cię o to zapytać.” Śilaka odpowiedział: „Tak, zapytaj”. Dālbhja następnie zapytał: „Jakie jest podparcie tego nieba?” Śilaka odpowiedział: „To ziemia.” „Co podtrzymuje tę ziemię?” zapytał Dālbhja. Śilaka odpowiedział: „Nie myśl, że podstawa Sāma jest poza tą ziemią. Uważamy, że Sāma opiera się na tej ziemi i szanujemy ją jako taką”.

8. Prawāhaṇa Dźaiwali powiedział: „O Śālāwatja, twój Sāma nie jest nieskończona. Jeśli ktoś teraz powie, że twoja głowa spadnie, to ona spadnie.” Śilaka Śālāwatja powiedział wtedy: „O Panie, chcę się od Ciebie nauczyć [prawdy o Sāma]”. Dźaiwali odpowiedział: „Tak, ucz się ode mnie”.

Czāndogja 1.9 – Historia Prawāhana (II)

1. Śilaka Śālāwatja zapytał Prawāhaṇa: „Czym jest koniec tej ziemi?” Prawāhaṇa odpowiedział: „Przestrzenią, gdyż wszystko, co istnieje, powstaje z przestrzeni i również wraca do przestrzeni. Przestrzeń jest ponad wszystko. Przestrzeń jest najwyższym celem”.

2. Wcześniej wspomniano, że udgītha jest najlepsza i nieskończona. Kto jest tego świadomy i wielbi udgītha jako taką, osiąga coraz wyższe światy i staje się coraz lepszą jednostką.

3. [W starożytności żył mędrzec o imieniu Atidhanwā, który był synem Śunaki i który bardzo dobrze znał naukę udgītha.] Pewnego razu, gdy nauczał tego swojego ucznia Udaraśāṇḍilję, oświadczył: „Tak długo jak ty i ty Twoja rodzina zachowa tę wiedzę, jakość życia w świecie twojej rodziny będzie wyższa niż przeciętnych ludzi.

4. Jak na tym świecie, tak i na tamtym świecie. Ten, kto zna miejsce udgītha i odpowiednio ją czci, cieszy się tym, co najlepsze w życiu na tym świecie, a także cieszy się najlepszym życiem w innym świecie [po śmierci].

Czāndogja 1.10 – Historia Uszasti (I)

1. Pewnego razu krainę Kurunawiedziła nawiedziła potężna burza, a mieszkający tam młody człowiek o imieniu Uszasti, syn Ćakra, był w wielkiej rozpaczy. Opuścił dom w towarzystwie swojej dziecięcej żony i przeprowadził się do zamożnej wioski.

2. Uszasti zobaczył poganiacza słoni jedzącego rośliny strączkowe złej jakości i błagał o część jego jedzenia. Poganiacz słoni odpowiedział: „To jedzenie, które mam w misce, to wszystko, co mam do jedzenia. Poza tym nie mam nic. [Co powinienem zrobić?]”.

3. Uszasti powiedział do poganiacza słoni: „Proszę, daj mi trochę [strączków]”. Woźnica podał strączki i powiedział: „Oto trochę wody”. [Ale Uszasti odmówił, mówiąc:] „To będzie równoznaczne z piciem nieczystej wody”.

4. Poganiacz słoni zapytał: „Czy rośliny strączkowe również nie są nieczyste?” Uszasti odpowiedział: „Umarłbym, gdybym nie miał do jedzenia tych ziaren. Jeśli chodzi o wodę pitną, [nie jest to aż tak istotne]. Mogę ją dostać kiedy chcę”.

5. Po zjedzeniu części jedzenia [Uszasti] przyniósł to, co zostało dla swojej żony. Żona jednak w międzyczasie uzyskała dobrą jałmużnę. Przyjęła jedzenie [od męża] i odłożyła je [do wykorzystania w przyszłości].

6. Następnego ranka, wychodząc z łóżka, Uszasti powiedział do swojej żony: „Och, gdybym tylko mógł dostać coś do jedzenia, mógłbym wtedy zarobić trochę pieniędzy. Tam król ma zamiar złożyć ofiarę i bardzo prawdopodobne, że powierzyłby mi całą pracę rytwika [kapłana przy ofierze]”.

7. Żona powiedziała do niego: „O drogi mężu, oto te strączki, które mi dałeś”. Po zjedzeniu strączków Uszasti udał się na miejsce, gdzie odbywała się ofiara [inni kapłani już ją rozpoczęli].

8. Tam, podczas ofiary, zastał tych [udgātri], którzy śpiewali hymny [Sāma] i usiadł pomiędzy nimi. Zwracając się do tego, który śpiewał prastāwa, zapytał:

9. „O Prastotā, jeśli będziesz recytował prastāwa, nie wiedząc nic o bogu, do którego odnosi się ten hymn, twoja głowa spadnie”.

10. Następnie Uszasti powiedział to samo osobie śpiewającej udgītha: „O Udgātā, jeśli nie wiesz nic o bogu związanym z udgītha, a mimo to śpiewasz udgītha, spadnie ci głowa”.

11. Ponownie powiedział to samo osobie śpiewającej pratihāra: „O Pratihartā, jeśli będziesz śpiewał pratihāra nie wiedząc nic o bóstwie z nią związanym, twoja głowa spadnie”. W tym momencie przestali śpiewać hymny i milczeli.

Czāndogja 1.11 – Historia Uszasti (II)

1. Następnie książę dokonujący ofiary powiedział: „Panie, chciałbym wiedzieć, kim jesteś”. On [Uszasti] odpowiedział: „Jestem Uszasti, syn Ćakra”.

2. On [książę] powiedział: „Szukałem cię, czcigodny panie, aby dać ci całą pracę kapłanów. Ponieważ nie mogłem cię znaleźć, powierzyłem tę pracę innym [brāminom]”.

3. [Książę powiedział:] „O Panie, proszę, wykonaj dla mnie całą pracę kapłana”. [Uszasti odpowiedział:] „Niech tak się stanie. Niech teraz kapłani już przez was zatrudnieni recytują tak, jak ja pouczam. Ale będziesz musiał mi zapłacić tyle, ile obiecałeś zapłacić tym kapłanom.” „Tak się stanie” – powiedział [książę].

4. Wtedy Prastotā przyszedł do [Uszasti i powiedział:] „Czcigodny panie, powiedziałeś mi: „O Prastotā, jeśli będziesz śpiewał prastāwa nie wiedząc nic o bóstwie, do którego adresowany jest hymn, twoja głowa spadnie”. Proszę, powiedz mi, kim jest to bóstwo.”

5. Uszasti powiedział: „To jest prāṇa [siła życiowa]. W prāṇa wszystkie rzeczy, które widzimy wokół siebie [poruszające się lub nieruchome], znikają [w momencie ich zniszczenia. A w momencie ich pojawienia się] pojawiają się z prāṇa. Prāṇa jest bóstwem, do którego skierowana jest prastāwa. Gdybyś zaśpiewał hymn, nie znając bóstwa, do którego jest adresowany pomimo mojego ostrzeżenia, z pewnością upadłaby ci głowa”.

6. Wtedy udgāta przyszedł do [Uszasti i powiedział:] „Czcigodny panie, powiedziałeś mi: „O Udgātā, jeśli będziesz śpiewał udgītha, nie wiedząc nic o bóstwie, do którego adresowany jest hymn, twoja głowa spadnie”. Proszę, powiedz mi, kim jest to bóstwo.”

7. Uszasti powiedział: „To jest āditja [słońce], gdyż wszystkie te istoty składają hołd słońcu, które jest wysoko w górze. Āditya jest tym bóstwem, do którego skierowana jest udgītha. Gdybyś śpiewał udgītha, nie znając bóstwa, do którego jest adresowane, twoja głowa z pewnością by spadła, tak jak ci powiedziałem.”

8. Następnie pratihartā przyszedł do [Uszasti i powiedział:] „Czcigodny panie, powiedziałeś mi: „O Pratihartā, jeśli będziesz śpiewał pratihāra, nie wiedząc nic o bóstwie, do którego adresowany jest hymn, twoja głowa spadnie”. Proszę, powiedz mi, kim jest to bóstwo.”

9. Uszasti powiedział: „To jest anna [pożywienie], gdyż wszystkie te istoty utrzymują się przez jedzenie pożywienia. Anna jest bóstwem, do którego skierowana jest pratihāra. Gdybyś śpiewał pratihāra nie znając bóstwa, do którego jest ona skierowana, twoja głowa z pewnością upadłaby, tak jak ci powiedziałem.”

Czāndogja 1.12 – Udgītha Psów

1. A teraz udgītha [do jedzenia] śpiewana przez psy. Historia jest następująca: Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, pewnego dnia udał się w zaciszne miejsce, aby studiować pisma święte [udgītha].

2. Pojawił się przed nim biały pies, jakby chciał wyświadczyć mędrcowi przysługę. Wtedy do białego psa podeszło kilka mniejszych psów i powiedziało: „Panie, proszę, zaśpiewaj dla nas. Jesteśmy głodni i chcemy trochę jedzenia”.

3. [Biały pies] odpowiedział: „Wszyscy spotkamy się tutaj jutro rano”. Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, również tam czekał [na białego psa].

4. Tak jak ci, którzy recytują hymn zwany bahiszpawamāna, poruszają się do przodu, dotykając się nawzajem, tak samo zrobiły psy. Potem siadając, powiedzieli him.

5. „Om, będziemy jeść. Om, będziemy pić. Om, Dewa [słońce], Waruṇa, Pradźāpati, Sawitā, przynieście nam tutaj jedzenie. Panie pożywienia [słońce], przynieś nam tutaj żywność. Przynieś nam tutaj jedzenie. Om.”

Czāndogja 1.13 – Mistyczne Znaczenie Sylab Stobha

1. Ta planeta, Ziemia, jest reprezentowana przez sylabę hāu, powietrze jest reprezentowane przez sylabę hāi, księżyc przez atha, indywidualna jaźń [dźiwātmā] przez iha, a ogień przez samogłoskę ī.

2. Āditja, słońce, jest reprezentowane przez stobha ū; nihawa, hymn powitalny, przez stobha e; bogowie Wiśwadewa przez stobha auhoji; Pradźāpati przez stobha hiṃ; prāṇa przez stobha swara; jedzenie przez stobha ja; i Wirāṭ przez stobha wāk.

3. Trzynasta stobha huṃ nie jest jasno zdefiniowana. Różni uczeni definiowali to na różne sposoby. [Zatem od ludzi zależy, czy będą nad tym medytować jeśli mają ochotę.]

4. Osobie, która zna Sāma i jego stobha, jak wspomniano wcześniej, narząd mowy daje to co ma najlepsze. Taka osoba dostaje dużo jedzenia i może też zjeść dużo jedzenia.