1. A teraz udgītha [do jedzenia] śpiewana przez psy. Historia jest następująca: Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, pewnego dnia udał się w zaciszne miejsce, aby studiować pisma święte [udgītha].
2. Pojawił się przed nim biały pies, jakby chciał wyświadczyć mędrcowi przysługę. Wtedy do białego psa podeszło kilka mniejszych psów i powiedziało: „Panie, proszę, zaśpiewaj dla nas. Jesteśmy głodni i chcemy trochę jedzenia”.
3. [Biały pies] odpowiedział: „Wszyscy spotkamy się tutaj jutro rano”. Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, również tam czekał [na białego psa].
4. Tak jak ci, którzy recytują hymn zwany bahiszpawamāna, poruszają się do przodu, dotykając się nawzajem, tak samo zrobiły psy. Potem siadając, powiedzieli him.
5. „Om, będziemy jeść. Om, będziemy pić. Om, Dewa [słońce], Waruṇa, Pradźāpati, Sawitā, przynieście nam tutaj jedzenie. Panie pożywienia [słońce], przynieś nam tutaj żywność. Przynieś nam tutaj jedzenie. Om.”
Wers 1.12.1
अथातः शौव उद्गीथस्तद्ध बको दाल्भ्यो ग्लावो वा मैत्रेयः स्वाध्यायमुद्वव्राज ॥ १.१२.१ ॥
athātaḥ śauva udgīthastaddha bako dālbhyo glāvo vā maitreyaḥ svādhyāyamudvavrāja || 1.12.1 ||
1. A teraz udgītha [do jedzenia] śpiewana przez psy. Historia jest następująca: Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, pewnego dnia udał się w zaciszne miejsce, aby studiować pisma święte [udgītha].
Komentarz:
Czasami ludzie kierują się głodem i jedzą „nieczyste” jedzenie. Przykładem jest historia Uszasti. W tej części opowiedziana jest historia o tym, jak niektóre psy unikają takich sytuacji: Był mędrzec, znany jako Baka ze strony ojca i Glāwa ze strony matki. Pragnąc nauczyć się udgītha, która zapewniłaby mu pożywienie, udał się w ciche miejsce, aby studiować pisma święte.
Wers 1.12.2
तस्मै श्वा श्वेतः प्रादुर्बभूव तमन्ये श्वान उपसमेत्योचुरन्नं नो भगवानागायत्वशनायामवा इति ॥ १.१२.२ ॥
tasmai śvā śvetaḥ prādurbabhūva tamanye śvāna upasametyocurannaṃ no bhagavānāgāyatvaśanāyāmavā iti || 1.12.2 ||
2. Pojawił się przed nim biały pies, jakby chciał wyświadczyć mędrcowi przysługę. Wtedy do białego psa podeszło kilka mniejszych psów i powiedziało: „Panie, proszę, zaśpiewaj dla nas. Jesteśmy głodni i chcemy trochę jedzenia”.
Komentarz:
Zdawałoby się, że jakiś bóg lub mędrzec był zadowolony ze studiów wedyjskich Baka i w ramach przysługi pojawił się przed nim jako biały pies. Następnie, jakby przez przypadek, do białego psa podeszło kilka mniejszych psów i powiedziało mu, że są bardzo głodne i potrzebują jedzenia. Poprosilły białego psa, aby zaśpiewał odpowiednią pieśń Sāma, aby mogli natychmiast zdobyć trochę jedzenia. Bardzo prawdopodobne, że te małe psy były także mędrcami w przebraniu.
Możliwe jest również inne wyjaśnienie: biały pies reprezentuje prāṇa, a mniejsze psy to narządy zmysłów kontrolowane przez prāṇa. Prāṇa jest zadowolona, gdy ktoś studiuje pisma święte. A jeśli prāṇa jest zadowolona, narządy zmysłów są w stanie dobrze postrzegać odpowiednie obiekty zmysłowe. Podobnie jak psy, narządy zmysłów są „głodne” i lubią postrzegać. Aby wyrazić uznanie dla wysiłków uczonego, pojawiają się przed nim jak psy.
Wers 1.12.3
तान्होवाचेहैव मा प्रातरुपसमीयातेति तद्ध बको दाल्भ्यो ग्लावो वा मैत्रेयः प्रतिपालयांचकार ॥ १.१२.३ ॥
tānhovācehaiva mā prātarupasamīyāteti taddha bako dālbhyo glāvo vā maitreyaḥ pratipālayāṃcakāra || 1.12.3 ||
3. [Biały pies] odpowiedział: „Wszyscy spotkamy się tutaj jutro rano”. Baka Dālbhja, znany również jako Glāwa Maitreja, również tam czekał [na białego psa].
Komentarz:
Mniejsze psy były najwyraźniej bardzo głodne, więc dlaczego biały pies nie zaśpiewał od razu? Poprosił ich, aby wrócili rano, ponieważ poranek jest najlepszą porą na śpiewanie udgītha. Po południu słońce odwraca się od nas. To On daje nam jedzenie, a jeśli już zaczął się odwracać, jest już za późno, aby Go prosić, aby nam coś dał. Poranek to czas, w którym spotykamy się z Nim twarzą w twarz, dlatego poranek jest najlepszą porą, aby zwrócić się do Niego z prośbą.
Mędrzec Baka również przyszedł wcześnie następnego ranka i czekał na białego psa.
Wers 1.12.4
ते ह यथैवेदं बहिष्पवमानेन स्तोष्यमाणाः संरब्धाः सर्पन्तीत्येवमाससृपुस्ते ह समुपविश्य हिं चक्रुः ॥ १.१२.४ ॥
te ha yathaivedaṃ bahiṣpavamānena stoṣyamāṇāḥ saṃrabdhāḥ sarpantītyevamāsasṛpuste ha samupaviśya hiṃ cakruḥ || 1.12.4 ||
4. Tak jak ci, którzy recytują hymn zwany bahiszpawamāna, poruszają się do przodu, dotykając się nawzajem, tak samo zrobiły psy. Potem siadając, powiedzieli him.
Komentarz:
Kiedy mędrcy śpiewają hymn bahiszpawamāna łączą ręce lub w inny sposób dotykają się nawzajem, a następnie idą naprzód. Psy zrobiły to samo. Każdy wziął w pysk ogon tego, który był z przodu i zaczęły się poruszać. Wreszcie usiadły i wypowiedzieli dźwięk him.
Wers 1.12.5
ओमदामोंपिबामों देवो वरुणः प्रजपतिः सवितान्नमिहाहरदन्नपतेऽन्नमिहा हराहरोमिति ॥ १.१२.५ ॥
॥ इति द्वादशः खण्डः ॥
omadāmoṃpibāmoṃ devo varuṇaḥ prajapatiḥ savitānnamihāharadannapate’nnamihā harāharomiti || 1.12.5 ||
|| iti dvādaśaḥ khaṇḍaḥ ||
5. „Om, będziemy jeść. Om, będziemy pić. Om, Dewa [słońce], Waruṇa, Pradźāpati, Sawitā, przynieście nam tutaj jedzenie. Panie pożywienia [słońce], przynieś nam tutaj żywność. Przynieś nam tutaj jedzenie. Om.”
Komentarz :
Werset ten znany jest również jako hiṃkāra.
Słońce jest jedyną rzeczą, która świeci, dlatego nazywa się go tutaj dewa (tym, co świeci). Waruṇa jest bóstwem, które daje deszcz, a Pradźāpati chroni wszystkie istoty. Ponieważ Āditja, słońce, rodzi wszystko, znany jest jako Sawitā.
Tak naprawdę to Āditja raz daje nam światło, a raz deszcz. To dzięki niemu jest jedzenie. Dlatego prosimy Go, aby przyniósł nam jedzenie (anna). W dowód szczególnego szacunku, a zarazem pilności, prośba zostaje ponawiana.