1. Śilaka Śālāwatja zapytał Prawāhaṇa: „Czym jest koniec tej ziemi?” Prawāhaṇa odpowiedział: „Przestrzenią, gdyż wszystko, co istnieje, powstaje z przestrzeni i również wraca do przestrzeni. Przestrzeń jest ponad wszystko. Przestrzeń jest najwyższym celem”.
2. Wcześniej wspomniano, że udgītha jest najlepsza i nieskończona. Kto jest tego świadomy i wielbi udgītha jako taką, osiąga coraz wyższe światy i staje się coraz lepszą jednostką.
3. [W starożytności żył mędrzec o imieniu Atidhanwā, który był synem Śunaki i który bardzo dobrze znał naukę udgītha.] Pewnego razu, gdy nauczał tego swojego ucznia Udaraśāṇḍilję, oświadczył: „Tak długo jak ty i ty Twoja rodzina zachowa tę wiedzę, jakość życia w świecie twojej rodziny będzie wyższa niż przeciętnych ludzi.
4. Jak na tym świecie, tak i na tamtym świecie. Ten, kto zna miejsce udgītha i odpowiednio ją czci, cieszy się tym, co najlepsze w życiu na tym świecie, a także cieszy się najlepszym życiem w innym świecie [po śmierci].
Wers 1.9.1
अस्य लोकस्य का गतिरित्याकाश इति होवाच सर्वाणि ह वा इमानि भूतान्याकाशादेव समुत्पद्यन्त आकाशं प्रत्यस्तं यन्त्याकाशो ह्येवैभ्यो ज्यायानकाशः परायणम् ॥ १.९.१ ॥
asya lokasya kā gatirityākāśa iti hovāca sarvāṇi ha vā imāni bhūtānyākāśādeva samutpadyanta ākāśaṃ pratyastaṃ yantyākāśo hyevaibhyo jyāyānakāśaḥ parāyaṇam || 1.9.1 ||
1. Śilaka Śālāwatja zapytał Prawāhaṇa: „Czym jest koniec tej ziemi?” Prawāhaṇa odpowiedział: „Przestrzenią, gdyż wszystko, co istnieje, powstaje z przestrzeni i również wraca do przestrzeni. Przestrzeń jest ponad wszystko. Przestrzeń jest najwyższym celem”.
Komentarz:
Przestrzeń opisana jest tutaj jako źródło wszystkiego. Jest źródłem i końcem wszystkiego. Krótko mówiąc, jest to Paramātman, Kosmiczna Jaźń. Ponieważ przestrzeń jest największą widoczną rzeczą, może słusznie uważać się za symbol Paramātmana. Wszystkie pozostałe elementy (powietrze, ogień, woda i ziemia) pochodzą z kosmosu i wracają do kosmosu. Ale pisma święte mówią również, że Kosmiczna Jaźń jest źródłem i końcem elementów – w istocie wszystkiego.
Wers 1.9.2
स एष परोवरीयानुद्गीथः स एषोऽनन्तः परोवरीयो हास्य भवति परोवरीयसो ह लोकाञ्जयति य एतदेवं विद्वान्परोवरीयांसमुद्गीथमुपास्ते ॥ १.९.२ ॥
sa eṣa parovarīyānudgīthaḥ sa eṣo’nantaḥ parovarīyo hāsya bhavati parovarīyaso ha lokāñjayati ya etadevaṃ vidvānparovarīyāṃsamudgīthamupāste || 1.9.2 ||
2. Wcześniej wspomniano, że udgītha jest najlepsza i nieskończona. Kto jest tego świadomy i wielbi udgītha jako taką, osiąga coraz wyższe światy i staje się coraz lepszą jednostką.
Komentarz:
Ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że udgītha jest samym Paramātmanem. Kiedy o tym wiemy, osiągamy najwyższy poziom – zarówno materialny, jak i duchowy.
Wers 1.9.3
तं हैतमतिधन्वा शौनक उदरशाण्डिल्यायोक्त्वोवाच यावत्त एनं प्रजायामुद्गीथं वेदिष्यन्ते परोवरीयो हैभ्यस्तावदस्मिँल्लोके जीवनं भविष्यति ॥ १.९.३ ॥
taṃ haitamatidhanvā śaunaka udaraśāṇḍilyāyoktvovāca yāvatta enaṃ prajāyāmudgīthaṃ vediṣyante parovarīyo haibhyastāvadasmim̐lloke jīvanaṃ bhaviṣyati || 1.9.3 ||
3. [W starożytności żył mędrzec o imieniu Atidhanwā, który był synem Śunaki i który bardzo dobrze znał naukę udgītha.] Pewnego razu, gdy nauczał tego swojego ucznia Udaraśāṇḍilję, oświadczył: „Tak długo jak ty i ty Twoja rodzina zachowa tę wiedzę, jakość życia w świecie twojej rodziny będzie wyższa niż przeciętnych ludzi.
Komentarz:
Ta udgītha jest nieocenionym nabytkiem, który może podnieść ludzi zarówno materialnie, jak i duchowo przez pokolenia.
Wers 1.9.4
तथामुष्मिँल्लोके लोक इति स य एतमेवं विद्वानुपास्ते परोवरीय एव हास्यास्मिँल्लोके जीवनं भवति तथामुष्मिँल्लोके लोक इति लोके लोक इति ॥ १.९.४ ॥
॥ इति नवमः खण्डः ॥
tathāmuṣmim̐lloke loka iti sa ya etamevaṃ vidvānupāste parovarīya eva hāsyāsmim̐lloke jīvanaṃ bhavati tathāmuṣmim̐lloke loka iti loke loka iti || 1.9.4 ||
|| iti navamaḥ khaṇḍaḥ ||
4. Jak na tym świecie, tak i na tamtym świecie. Ten, kto zna miejsce udgītha i odpowiednio ją czci, cieszy się tym, co najlepsze w życiu na tym świecie, a także cieszy się najlepszym życiem w innym świecie [po śmierci].
Komentarz:
Mędrzec Atidhanwā powiedział swemu uczniowi Udaraśāṇḍilja o korzyściach płynących z wielbienia udgītha. Powiedział, że korzyści są nie tylko materialne, ale także duchowe. Czciciel odnosi korzyść w tym życiu, jak również w życiu po śmierci.
Można jednak postawić pytanie, czy dzisiaj jest to nadal aktualne? To, co było prawdą wcześniej, może nie być prawdą teraz. Śaṅkara rozwiewa tę wątpliwość. Mówi, że nawet teraz ludzie czerpią te same korzyści z wielbienia udgītha (czyli intonowania Sāma Wedy) – zwłaszcza tej części, która jest skierowana do Istoty Najwyższej.