Czāndogja 2.1 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma (I)

1. Dobrze jest czcić Sāma ze wszystkimi jego częściami. Według uczonych wszystko co dobre nazywane jest sāma. Podobnie wszystko co złe to asāma.

2. Dlatego ludzie mówią: „Udało mu się uzyskać dostęp do tej wybitnej osoby dzięki sāma”, mając na myśli, że udał się on do tej wybitnej osoby uczciwymi i zgodnymi z prawem środkami. Podobnie mówią: „Dzięki asāma udał się do tej wybitnej osoby”, mając na myśli to, że dotarł do tej osoby w sposób nieetyczny.

3. Kiedy dzieje się coś dobrego, ludzie mówią: „To dla nas sāma”, mając na myśli, że jest to dla nich dobre. Ale kiedy dzieje się coś złego, ludzie mówią: „To dla nas asāma”, mając na myśli, że jest to dla nich złe.

4. Jeśli ktoś zna Sāma jako takiego i oddaje mu cześć ze świadomością jego wielkich cech, cechy te bardzo szybko przejawiają się w nim i stają się źródłem szczęścia.

Czāndogja 2.2 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma (II)

1. Należy wielbić Sāma na pięcioraki sposób, traktując różne części jako symbole światów. Na przykład, traktuj sylabę hiṁ jako ziemię, prastāwa jako ogień, udgītha jako niebo, pratihāra jako słońce i nidhana jako niebiosa, które są ponad.

2. A zatem pięciorakie uwielbienie od świata najwyższego do najniższego: niebiosa to hiṁkāra, słońce to prastāwa, niebo to udgītha, ogień to pratihāra, a ziemia to nidhana.

3. Ten, kto wielbi Sāma posiadając powyższą wiedzę i czci go na pięciorakie sposoby, jak opisano, ten ma dla swojej przyjemności wszystkie te światy, od najniższego do najwyższego i od najwyższego do najniższego.

Czāndogja 2.3 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma jako Deszcz

1. Podczas deszczu można oddawać cześć Sāma pięciorako. Pomyśl o wietrze poprzedzającym deszcz jako o hiṁkāra. Chmury, które się zbierają, to prastāwa, a deszcz, który po nich następuje, to udgītha. Wtedy, kiedy błyska błyskawica i grzmi, jest to pratihāra.

2. Kiedy deszcz ustanie, jest to nidhana. Jeśli ktoś wykonuje pięcioraki kult Sāma mając to wszystko na uwadze, chmury obdarzają go deszczem, jeśli sobie życzy, kiedy deszcz się zbliża i mogą wyświadczać mu tę przysługę nawet wtedy, gdy deszcz nie zbliża.

Czāndogja 2.4 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma jako Woda

1. Pięcioraki kult Sāma można odprawiać we wszelkiego rodzaju wodzie. Spotkanie rozproszonych chmur to hiṁkāra. Te, z których pada deszcz to prastāwa. Udgītha to [rzeka] płynąca na wschód, a ta, która płynie na zachód, to pratihāra. Morze to nidhana.

2. Ten, kto oddaje pięcioraki kult Sāma we wszystkich postaciach wody, wiedząc o tym, nigdy nie utonie w wodzie, chyba że będzie tego chciał i będzie miał tyle wody, ile zapragnie.

Czāndogja 2.5 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma jako Pory Roku

1. Tę samą pięcioraką formułę wielbienia Sāma można zastosować do pór roku. Traktuj wiosnę jako hiṁkāra, lato jako prastāwa, porę deszczową jako udgītha, jesień jako pratihāra, a zimę jako nidhana.

2. Dla osoby, która zna tę zasadę pięciorakiego czczenia Sāma i stosuje ją w ten sposób do pór roku, pory roku stają się źródłem przyjemności i najlepsze rzeczy, jakie każda z nich ma do zaoferowania pojawiają się przed nim.

Czāndogja 2.6 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma u Zwierząt

1. W ten sposób można oddawać pięcioraki kult Sāma u zwierząt. Myśl o kozach jak o hiṁkāra, owcach jak prastāwa, krowach jak udgītha, koniach jak pratihāra i ludziach jak nidhana.

2. Kto oddaje pięcioraki kult Sāma u zwierząt, wiedząc o tym w ten sposób, zdobywa wiele zwierząt dla własnej przyjemności, a także posiada dużą liczbę zwierząt jako swoje osobiste bogactwo.

Czāndogja 2.7 – Medytacja nad Pięciorakim Sāma Jako Zmysły

1. Należy pełnić pięcioraki kult Sāma w organach w coraz wyższy sposób. Organem węchu jest hiṁkāra, narząd mowy to prastāwa, oczy to udgītha, uszy to pratihāra, a umysł to nidhana. Narządy te należy czcić, każdy z większym szacunkiem niż poprzedni.

2. Kiedy ktoś zna pięcioraki kult Sāma i odprawia go w organach, oddając każdemu z nich większy szacunek niż poprzedniemu, jego życie staje się coraz wspanialsze i osiąga on także coraz lepsze światy.

Czāndogja 2.8 – Medytacja nad Siedmiorakim Sāma w Mowie

1. Teraz rozpoczyna się dyskusja na temat siedmiorakiego kultu Sāma. Ten siedmioraki kult Sāma można odprawiać w mowie. Gdziekolwiek w mowie pojawia się sylaba huṃ, jest to hiṁkāra. Podobnie, gdziekolwiek występuje sylaba pra, należy ją uważać za prastāwa. I gdziekolwiek pojawia się ā, jest to ādi [początek].

2. Gdziekolwiek pojawia się sylaba ut, jest to udgītha. Tam, gdzie jest prati, jest pratihāra. Tam, gdzie znajdziesz upa, jest to upadrawa. A gdzie znajdziesz ni, to jest nidhana.

3. Ten, kto zna Sāma w ten sposób i oddaje cześć Sāma w mowie, czerpie z mowy wszelkie dobre rzeczy, jakie ma ona do zaoferowania. Dostaje też dużo jedzenia i je zjada [i dzięki temu wygląda promiennie na zdrowiu].

Czāndogja 2.9 – Medytacja nad Siedmiorakim Sāma jako Słońce

1. Następnie bez wątpienia czcijcie siedmiorakiego Sāma w słońcu. Słońce jest Sāma, ponieważ jest zawsze takie samo. Ponownie słońce sprawia, że każdy z nas myśli: „Patrzy ono na mnie. Patrzy ono na mnie.” Ponieważ jest takie samo dla wszystkich, nazywa się je Sāma.

2. Należy wiedzieć, że wszystkie istniejące istoty są zależne od słońca. Słońce ma charakterystyczny wygląd, zanim wzejdzie, i tym wyglądem jest jego hiṁkāra. Zwierzęta zależne od słońca również mają swój udział w tej hiṁkāra. Dlatego wydają dźwięk hiṁ.

3. Następnie formą, jaką przyjmuje słońce wkrótce po wschodzie, jest prastāwa. Istoty ludzkie są oczarowane tą formą. Ponieważ przyłączają się do pochwał i adoracji prastāwa, szukają adoracji i pochwał dla siebie.

4. Następnie, kiedy promienie słoneczne rozprzestrzenią się po całym pomieszczeniu niedługo po wschodzie słońca, ta forma słońca jest ādi Sāma. Ta forma jest związana z ptakami. W jakiś sposób czują wtedy, że mają bezpieczne schronienie i dlatego mogą swobodnie latać po niebie bez żadnego wsparcia. Zachowują się także tak, jakby przyłączali się do ādi ofiarowanego Sāma.

5. Następnie ta forma słońca, która pojawia się dokładnie w południe, to udgītha. Ta forma jest związana z bogami i boginiami. Dlatego też spośród wszystkich dzieci Pradźapati bogowie i boginie uważani są za najlepszych, ponieważ biorą udział w śpiewaniu udgītha Sāma.

6. Następnie, pomiędzy południem a popołudniem widok słońca przedstawia pratihāra. Płody w łonach są przywiązane do tego pratihāra. Dlatego są podtrzymywane i nie spadają i dlatego mają prawo brać udział w pratihāra skierowanym do Sāma.

7. Następnie forma, jaką słońce przybiera pomiędzy popołudniem a zachodem słońca, nazywa się upadrawa. Dzikie zwierzęta lubią tę formę, gdyż kiedy słońce znajduje się w takiej pozycji, dzikie zwierzęta mogą uciec do lasu lub do swoich nor, jeśli zobaczą człowieka. Zwierzęta te mogą również brać udział w upadrawa do Sāma.

8. Następnie nidhana jest formą zachodzącego słońca. Przodkowie kochają tę formę słońca i dlatego, gdy zachodzi słońce, składa się im ofiary [lub umieszcza się je na słomkach na ich cześć podczas odprawiania rytuałów śrāddha]. Z tego powodu przodkowie uczestniczą w nidhana na cześć Sāma. W ten sposób słońcu ofiarowuje się siedmioraki kult Sāma.

Czāndogja 2.10 – Medytacja nad Siedmiorakim Sāma Poprzez Liczbę Sylab

1. Po oddaniu czci Sāma jako słońcu należy oddawać siedmioraki kult Sāma, używając słów o tej samej liczbie sylab. Dzięki temu pokonuje się śmierć. Słowo hiṁkāra ma trzy sylaby; tak samo słowo prastāva ma trzy sylaby. Dlatego te dwa słowa są takie same.

2. Słowo ādi ma dwie sylaby, a słowo pratihāra ma cztery sylaby. Jeśli odejmiemy jedną sylabę od pratihāra i dodamy ją do ādi, wówczas będą miały tę samą liczbę sylab.

3. Słowo udgītha ma trzy sylaby. Słowo upadrawa ma cztery sylaby. Jeżeli weźmie się je za trzysylabowe, są one równe. W takim przypadku sylaba wa w upadrava staje się zbędna. Są więc równe pod względem ich trzech sylab.

4. Słowo nidhana ma trzy sylaby. Wszystkie słowa, każde mające po trzy sylaby, są takie same [kiedy są używane na cześć Sāma]. Wszystko to razem ma dwadzieścia dwie sylaby.

5. Za pomocą tych dwudziestu jeden sylab można osiągnąć status słońca [które jest także Śmiercią]. Słońce zajmuje dwudzieste pierwsze miejsce po rzeczach, które występują między ziemią a słońcem [są to dwanaście miesięcy, pięć pór roku i trzy światy]. Można wtedy wyjść poza słońce, jeśli zna się dwudziestą drugą sylabę. Ten świat jest pełen radości i wolny od wszelkich smutków.

6. Jeśli ktoś wie wszystko o Sāma i oddaje siedmioraki kult Sāma, traktując Sāma jak siebie samego i coś ponad śmiercią, zdobywa stan słońca, a następnie zdobywa miejsce nawet wyższe niż słońce.

Czāndogja 2.11 – Medytacja nad Gājatra Sāma

1. Umysł to hiṁkāra, narząd mowy to prastāwa, oczy to udgītha, uszy to pratihāra, a życiowy oddech [w jego (pięciu) subtelnych formach] to nidhana. Modlitwa Gāyatrī jest kontrolowana przez oddech życiowy.

2. Ten Gājatra Sāma jest zakorzeniony w prāṇa. Ten, kto to wie, staje się pełen witalności, ma długie życie, a jego życie jest wspaniałe. Ma też szczęście do swoich dzieci i ma wiele zwierząt domowych. Jest jedną z najbardziej znanych osób. Celem jego życia jest szlachetność umysłu.

Czāndogja 2.12 – Medytacja nad Rathantara Sāma

1. Kiedy pociera się o siebie dwa kawałki drewna, aby rozpalić ogień, jest to hiṁkāra. Kiedy wytwarza to dym, jest to prastāwa. Wtedy, gdy pojawia się płomień, jest to udgītha. Węgle, które w rezultacie powstają, to pratihāra, a kiedy ogień zaczyna gasnąć, jest to nidhana. Kiedy płomień całkowicie zgaśnie, jest to również nidhana. Ten Sāma zwany Rathantara jest zakorzeniony w ogniu.

2. Ten Gājatra Sāma jest zakorzeniony w prāṇa. Ten, kto to wie, staje się pełen witalności, ma długie życie, a jego życie jest wspaniałe. Ma też szczęście do swoich dzieci i ma wiele zwierząt domowych. Jest jedną z najbardziej znanych osób. Celem jego życia jest szlachetność umysłu.

Czāndogja 2.13 – Medytacja nad Wāmadewja Sāma

1. Przywołaniem mężczyzny [do kobiety] jest sylaba Hiṁ; jego zadowoleniem [jej] jest prastāwa; jego leżenie z nią to pratihāra; jego spędzanie czasu [z nią] to Nidhana; a zakończenie [aktu seksualnego] jest także Nidhana. To jest Wāmadewja Sāma wpleciony w stosunek seksualny.

2. Kto w ten sposób poznaje Wāmadewja Sāma jako wpleciony w stosunek seksualny, nie cierpi z powodu bólu rozłąki i rozmnaża się podczas każdego stosunku; osiąga pełną długość życia, żyje jasno, staje się wielki w dzieciach i bydle, wielki w sławie. Dla niego zalecenie brzmi: „Nie odrzucaj kobiety [która przychodzi do ciebie w poszukiwaniu współżycia]”.

Czāndogja 2.14 – Medytacja Nad Bryhat Sāma

odzące słońce to hiṁkāra, słońce, które już wzeszło, to prastāwa, południowe słońce to udgītha, popołudniowe słońce to pratihāra, a zachodzące słońce to nidhana. Ten Sāma zwany Bryhat opiera się na słońcu.

2. Ten, kto wie, że Sāma zwany Bryhat jest zakorzeniony w słońcu, ten jest pełen ducha i ma wielki apetyt. Żyje przez całą długość życie, ma błyskotliwą karierę i jest znany ze swoich dzieci i bogactwa zwierząt. Jego życiowe sukcesy przynoszą mu wielką sławę. Ślubuje, że nigdy nie powie ani słowa przeciwko słońcu, które daje nam ciepło.

Czāndogja 2.15 – Medytacja nad Wairūpa Sāma

1. Kiedy jasne chmury łączą się, jest to himkāra. Kiedy zbierają się chmury, które mogą przynieść deszcz, jest to prastāwa. Kiedy zaczyna padać deszcz, jest to udgītha. Następnie pojawiają się błyskawice i grzmoty. To jest pratihāra. Kiedy to wszystko się zatrzyma, będzie to nidhana. Ten Sāma zwany Wairūpa jest zakorzeniony w chmurach.

2. Ten, kto wie, że Sāma zwany Wairūpa ma swoje źródło w chmurach, zdobywa ogromną różnorodność zwierząt, a także wszystkie piękne zwierzęta. Ma długie i wspaniałe życie, a jego dzieci i zwierzęta są takie, że staje się przez nie sławny. Jego osiągnięcia czynią go także wspaniałym człowiekiem.

Czāndogja 2.16 – Medytacja na Wairādźa Sāma

1. Wiosna to hiṁkāra, lato to prastāwa, pora deszczowa to udgītha, jesień to pratihāra, a zima to nidhana. Ten Sāma, znany jako Wairādźa, jest zakorzeniony w porach roku.

2. Ten, kto wie, że Sāma zwany Wairādźa jest zakorzeniony w porach roku, jest otoczony przez swoje dzieci i zwierzęta i otacza go blask zrodzony z wiedzy wedyjskiej. Prowadzi długie i wspaniałe życie i jest uważany za wspaniałego dla swoich dzieci i zwierząt. Jest także szanowany za swoje wielkie czyny. Trzyma się przysięgi, że nigdy nie będzie krytykował pór roku.

Czāndogja 2.17 – Medytacja nad Śakwarī Sāma

1. Ziemia to hiṁkāra, przestrzeń pomiędzy ziemią a niebem to prastāwa, niebo to udgītha, kwartały to pratihāra, a ocean to nidhana. Sāma znany jako Śakvarī jest zakorzeniony w ziemi i innych światach.

2. Ten, kto wie, że Sāma znany jako Śakvarī przebywa w światach, udaje się do najlepszego świata. Ma także długie i wspaniałe życie, jest dobrze znany ze swoich dzieci i bogactwa zwierząt. Uważany jest za wielkiego człowieka ze względu na swoje wielkie czyny. Przysięga, że nigdy nie będzie krytykował światów.

Czāndogja 2.18 – Medytacja nad Rewatī Sāma

1. Kozy to hiṁkāra, owce to prastāwa, krowy to udgītha, konie to pratihāra, a istota ludzka to nidhana. Sāma zwany Rewatī zamieszkuje zwierzęta.

2. Kto wie, że Sāma zwany Rewatī jest zakorzeniony w zwierzętach, zdobywa wiele zwierząt. Ma długie i wspaniałe życie i stał się dobrze znany ze swoich dzieci i bogactwa zwierząt. Staje się także naprawdę wielkim człowiekiem dzięki swoim wielkim czynom. Przysięga sobie, że nigdy nie powie nic złego o zwierzętach.

Czāndogja 2.19 – Medytacja nad Jadźñājadźñīja Sāma

1. Włosy to hiṁkāra, skóra to prastāwa, ciało to udgītha, kość to pratihāra, a szpik kostny to nidhana. Sāma zwany Jadźjñājadźnija rozprzestrzenia się po wszystkich kończynach ciała.

2. Ten, kto wie, że Sāma znany jako Jadźjñājadźnija jest umiejscowiony w różnych częściach ciała, posiada mocne ciało i żaden z jego organów nie ma żadnej wady. Ma długie i wspaniałe życie; i stanie się wielki dzięki swym dzieciom i posiadanym bogactwie zwierząt. Zasłynie także ze swoich wielkich czynów. Przysięga, że nie będzie jadł mięsa przez cały rok albo nie będzie go jadł wcale.

Czāndogja 2.20 – Medytacja nad Rādźana Sāma

1. Ogień to hiṁkāra, powietrze to prastāwa, słońce to udgītha, gwiazdy to pratihāra, a księżyc to nidhana. Ten Sāma, znany jako Rādźana, jest zakorzeniony w bogach i boginiach.

2. Ten, kto wie, że Sāma znany jako Rādźana jest osadzony w bogach i boginiach, dzieli z nimi te same światy, ma z nimi te same prawa i przywileje lub ma tę samą formę. Ma także długie i wspaniałe życie. I staje się wielki dzięki swoim dzieciom i swemu bogactwu posiadanych zwierząt, a także dzięki swym wielkim czynom. Ślubuje sobie, że nigdy nie będzie mówił źle o brāminach.

Czāndogja 2.21 – Medytacja nad Sāma jako Wplecioną we Wszystko

1. Trzy widjā [Ryk, Jadźuḥ i Sāma] razem stanowią hiṁkāra; te trzy światy [ziemia, przestrzeń między ziemią a niebem i niebo] to razem prastāwa; ogień, powietrze i słońce są razem udgitha; gwiazdy, ptaki i promienie to razem pratihāra; węże, gandharwowie i przodkowie to razem nidhaną. Ten Sāma przebywa we wszystkim.

2. Ten, kto wie, że ten Sāma jest we wszystkim, staje się jednością ze wszystkim [lub staje się Panem wszystkiego].

3. Oto werset na ten temat: Jest pięć części Sāma, a każda z nich jest podzielona na trzy części. Nie ma nic wyższego niż te [piętnaście form Sāma].

4. Ten, kto zna Sāma, wie wszystko i prezenty przychodzą do niego ze wszystkich stron. Jego przysięgą będzie ciągłe powtarzanie sobie: „Jestem jednym ze wszystkimi”.

Czāndogja 2.22 – Różne Nuty Stosowane w Intonowaniu Sāma

1. Głos winardi do śpiewania Sāma jest dobry dla zwierząt, a Agni, bóg ognia, jest jego bóstwem przewodnim. Mam to na uwadze i modlę się abym miał taki głos. Bóg Pradźāpati przewodniczy udgītha śpiewanemu głosem anirukta [niewyraźnym]. Tym, którego bóstwem przewodnim jest Soma, jest nirukta [wyraźny]. Głos Wāju, boga powietrza, jest miękki i przyjemny, a Indry jest silny. To, czego bóstwem przewodnim jest Bryhaspati, jest jak głos ptaka krauñca [żuraw], a głos Waruṇa jest jak dźwięk stłuczonego metalowego garnka. Kultywuj je wszystkie ale unikaj Waruṇa.

2. Należy śpiewać z postanowieniem: „Śpiewem zdobędę nieśmiertelność dla bogów i bogiń, ofiary pokarmowe dla przodków, nadzieję dla ludzkości, żywność i wodę dla zwierząt, niebo dla składających ofiary i pokarm dla siebie. To wszystko dostanę śpiewając”. Myśląc w ten sposób, należy śpiewać bez nadmiernego podnoszenia głosu [lub bez nadmiernego podniecenia].

3. Wszystkie samogłoski są jak ciało Indry z jego różnymi częściami. Głoski syczące [śa, sza itd.] są jak ciało Pradźāpati z jego różnymi częściami. Spółgłoski zaczynające się na ka oznaczają ciało i kończyny Śmierci. Jeśli ktoś znajdzie błąd w sposobie, w jaki udgāta wymawia samogłoski, może powiedzieć tej osobie: „Kiedy zacząłem śpiewać, schroniłem się w Indrze [tj. szukałem błogosławieństw Indry]. Zapytaj go, a da ci właściwą odpowiedź [na twoją krytykę]”.

4. Następnie, jeśli ktoś znajdzie błąd w wymowie głosek syczących, śpiewający powie mu: „Kiedy zacząłem śpiewać, szukałem błogosławieństw Pradźāpati. Dlatego cię on zmiażdży”. A jeśli ktoś znajdzie błąd w wymowie spółgłosek, śpiewający mu powie: „Śpiewając, szukałem ochrony Śmierci. Dlatego spali cię on na popiół”.

5. Każda samogłoska powinna być wymawiana wyraźnie i mocno, [i robiąc to, powinieneś pomyśleć:] „Oddam trochę swojej siły Indrze”. Głoski syczące również powinny być wypowiadane w pełni i wyraźnie, bez sprawiania wrażenia, jakbyś część z nich połykał lub wypluwał. [Wypowiadając je, powinieneś pomyśleć:] „Oddaję się Pradźāpati”. Następnie każdą ze spółgłosek również powinieneś wypowiadać osobno i wyraźnie, [i robiąc to, powinieneś pomyśleć:] „ocalę się od śmierci”.

Czāndogja 2.23 – Pochwała Om Niezwiązanego z Żadnym Rytuałem

1. Istnieją trzy działy religii: pierwszy obejmuje ofiary, naukę i jałmużnę; drugi obejmuje wyrzeczenia, takie jak post; a trzeci to życie w celibacie i mieszkanie z nauczycielem w jego domu aż do śmierci. Ludzie oddani tym trzem działom religii idą po śmierci do nieba. Ale ten, kto jest oddany Brahmanowi, osiąga nieśmiertelność.

2. Pradźāpati [tj. Wirāṭ] myślał o światach [jakie chciał mieć]. Z jego myśli powstały trzy Wedy. Następnie zaczął myśleć o Wedach. W rezultacie tego myślenia Wedy zrodziły trzy wjāhryti: bhūḥ, bhuwaḥ i swaḥ.

3. [Wtedy Pradźāpati] medytował nad tymi trzema wjāhryti [bhūḥ, bhuwaḥ i swaḥ]. Z wjāhryti, o których myślał, wyłonił się Oṃkāra. Tak jak sieć blaszek liściowych rozciąga się po całym liściu, tak Oṃkāra przenika każdą formę mowy [lub wszystko]. Wszystko to jest Oṃkāra. Wszystko to jest Oṃkāra.

Czāndogja 2.24 – Różne Plany Osiągnięte przez Ofiarnika

1. Ci, którzy wierzą w Brahmana, mówią: poranna sawana [praktyka ofiarna] jest dla Wasów, południowa sawana jest dla Rudrów, a trzecia, wieczorna sawana jest dla Āditjów i Wiśwadewów [tj. wszystkich bogów i bogiń].

2. Gdzie zatem jest miejsce dla jadźamana [tego, który spełnia ofiarę]? Jak ten, który nie zna tego miejsca, może składać ofiarę? Ten, kto wie, może złożyć ofiarę.

3. Przed rozpoczęciem porannego śpiewu składający ofiarę siada za ogniem Gārhapatja, zwrócony na północ i śpiewa Sāma o Wasu.

4. O Ogniu, proszę, otwórz nam drzwi – to znaczy oczyść ścieżkę – abyśmy mogli zobaczyć, jak uzyskałeś pełną kontrolę nad ziemią.

5. Następnie składający ofiarę rozpoczyna składanie ofiar [od tej mantry]: „O Agni, jesteś na tym świecie. Składam tobie hołd. Proszę o zdobycie odpowiedniego świata dla mnie, który składam ofiarę. Jestem gotowy udać się do świata odpowiedniego dla tego, kto spełnia ofiary”.

6. „Ja, jadźamāna, przeżyłem całe swoje życie na tym świecie”. Tymi słowami powie: „Swāhā” [i złoży swoją ofiarę]. Następnie wstanie i powie: „Proszę odryglować drzwi do świata, do którego jestem przeznaczony”. Następnie Wasu przekazują mu ziemię na własność, co jest wynikiem porannego sawana.

7. Przed rozpoczęciem południowej sawana jadźamāna siada za ogniem Daksziṇāgni, zwrócony na północ. Następnie śpiewa Sāma skierowany do Rudrów.

8. O Ogniu, proszę, otwórz nam drzwi – to znaczy oczyść ścieżkę – abyśmy mogli zobaczyć, jak uzyskałeś pełną kontrolę nad światem Wirāt.

9. Następnie składający ofiarę rozpoczyna składanie ofiar [tą mantrą]: „O Wāju, jesteś w środkowym regionie. Składam Tobie hołd. Proszę zdobądź odpowiedni świat dla mnie, który składam ofiarę. Jestem gotowy udać się do świata odpowiedniego dla tego, kto spełnia ofiary”.

10. „Ja, jadźamāna, przeżyłem całe swoje życie na tym świecie”. Tymi słowami powie: „Swāhā” [i złoży swoją ofiarę]. Następnie wstanie i powie: „Proszę, otwórz drzwi do świata, do którego jestem przeznaczony”. Następnie Rudrowie przekazują mu na własność środkowy region, który jest wynikiem sawana odprawianego w południe.

11. Przed rozpoczęciem trzeciego [tj. wieczornego] sawana, jadźamāna siada za ogniem Āhawanīja, zwrócony w stronę północy. Następnie śpiewa pieśń Sāma skierowaną do Āditjów i Wiśwadewów.

12. [Zwracając się do Āditjów:] „O ogniu, proszę, otwórz nam drzwi do świata [tj. nieba], abyśmy mogli zobaczyć, jak osiągasz suwerenność”.

13. Wcześniejszy werset był adresowany do Āditjów. Teraz, zwracając się do Wiśwadewów, [jadźamāna mówi:] „O ogniu, proszę, otwórz nam drzwi do świata [tj. nieba], abyśmy mogli zobaczyć, jak osiągasz wolność”.

14. Następnie składający ofiarę rozpoczyna składanie ofiar [tą mantrą]: „Pozdrowienia dla tych, którzy są w niebie i innych światach, dla Āditjów i Wiśwadewów. Obym zdobył świat jadźamāna”.

15. „Jestem gotowy udać się do świata odpowiedniego dla tego, kto spełnia ofiary. Będę żył na tym świecie po mojej śmierci.” Mówiąc „Swāhā” kończy ofiarę. Potem wstaje i modli się: „Niech zostanie odsunięta zasuwa”.

16. Następnie Āditjowie i Wiśwadewowie przedstawiają mu ofiary będące rezultatem trzeciej sawana. Kto to wie, zna prawdziwe znaczenie ofiary.