1. Że ma pragnienie jedzenia, pragnienie picia i brak pragnienia oddawania się przyjemnościom zmysłowym – to jest jego inicjacja [tzn. w ten sposób musi zacząć praktykować powściągliwość].
2. Potem będzie jadł, pił lub będzie czerpał przyjemność jak gdyby przestrzegał upasad [kiedy może wypić tylko mleko lub wodę].
3. Potem, śmieje się on, je, a nawet odczuwa przyjemności zmysłowe – reprezentują one dźwięki dochodzące ze stuta i śastr.
4. Następnie wyrzeczenie, dobroczynność, prostolinijność, niestosowanie przemocy i prawdomówność – oto jego dakszinā.
5. Dlatego ludzie mówią: „On urodzi” lub „On urodził”. W obu przypadkach jest to odrodzenie [w tym sensie, że kiedy zaczyna prowadzić swoje życie jako ofiarę, jest to jego odrodzeniem]. Kiedy dosięgnie go śmierć, będzie to koniec ofiary.
6. Mędrzec Ghora z rodziny Aṅgirasa nauczał tej prawdy Kryszṇę, syna Dewakī. W rezultacie Kryszṇa uwolnił się od wszelkich pragnień. Następnie Ghora powiedział: „W chwili śmierci człowiek powinien powtarzać te trzy mantry: „Nigdy nie ulegasz rozkładowi, nigdy się nie zmieniasz i jesteś esencją życia”. Oto dwie mantry Ryk połączone z tym:
7-8. [Ci, którzy znają Brahmana] widzą, że światło jaśniejące w Para-Brahmanie jest nasieniem świata. To światło jest wszechprzenikające jak światło dzienne. Ono jest wieczne. To właśnie to wielkie światło jest przyczyną świata. Największym światłem jest to, które rozprasza ciemność niewiedzy. Widząc to światło wewnątrz naszych własnych serc, osiągnęliśmy tego jaśniejącego boga, który jest Najwyższym Światłem wszystkiego.
Wers 3.17.1
स यदशिशिषति यत्पिपासति यन्न रमते ता अस्य दीक्षाः ॥ ३.१७.१ ॥
sa yadaśiśiṣati yatpipāsati yanna ramate tā asya dīkṣāḥ || 3.17.1 ||
1. Że ma pragnienie jedzenia, pragnienie picia i brak pragnienia oddawania się przyjemnościom zmysłowym – to jest jego inicjacja [tzn. w ten sposób musi zacząć praktykować powściągliwość].
Komentarz:
Do tego wersetu nie ma dostępnego komentarza.
Wers 3.17.2
अथ यदश्नाति यत्पिबति यद्रमते तदुपसदैरेति ॥ ३.१७.२ ॥
atha yadaśnāti yatpibati yadramate tadupasadaireti || 3.17.2 ||
2. Potem będzie jadł, pił lub będzie czerpał przyjemność jak gdyby przestrzegał upasad [kiedy może wypić tylko mleko lub wodę].
Komentarz:
Do tego wersetu nie ma dostępnego komentarza.
Wers 3.17.3
अथ यद्धसति यज्जक्षति यन्मैथुनं चरति स्तुतशस्त्रैरेव तदेति ॥ ३.१७.३ ॥
atha yaddhasati yajjakṣati yanmaithunaṃ carati stutaśastraireva tadeti || 3.17.3 ||
3. Potem, śmieje się on, je, a nawet odczuwa przyjemności zmysłowe – reprezentują one dźwięki dochodzące ze stuta i śastr.
Komentarz:
Do tego wersetu nie ma dostępnego komentarza.
Wers 3.17.4
अथ यत्तपो दानमार्जवमहिंसा सत्यवचनमिति ता अस्य दक्षिणाः ॥ ३.१७.४ ॥
atha yattapo dānamārjavamahiṃsā satyavacanamiti tā asya dakṣiṇāḥ || 3.17.4 ||
4. Następnie wyrzeczenie, dobroczynność, prostolinijność, niestosowanie przemocy i prawdomówność – oto jego dakszinā.
Komentarz:
Te cechy wyrzeczenia, dobroczynności itp. stanowią dodatkowy zysk, oprócz tego, który można uzyskać, żyjąc tak, jakby to życie było ofiarą. Zarówno te cechy moralne jak i sposób życia, jaki prowadzisz, w dużym stopniu przyczyniają się do wzrostu twojego życia religijnego.
Wers 3.17.5
तस्मादाहुः सोष्यत्यसोष्टेति पुनरुत्पादनमेवास्य तन्मरणमेवावभृथः ॥ ३.१७.५ ॥
tasmādāhuḥ soṣyatyasoṣṭeti punarutpādanamevāsya tanmaraṇamevāvabhṛthaḥ || 3.17.5 ||
5. Dlatego ludzie mówią: „On urodzi” lub „On urodził”. W obu przypadkach jest to odrodzenie [w tym sensie, że kiedy zaczyna prowadzić swoje życie jako ofiarę, jest to jego odrodzeniem]. Kiedy dosięgnie go śmierć, będzie to koniec ofiary.
Komentarz:
Życie jest rodzajem poświęcenia, ale kiedy człowiek poświęca swoje życie jako takie, mówi się, że narodził się na nowo. Słów soszjati i asoszṭa używa się, gdy matka ma urodzić dziecko lub już je urodziła. Ale używa się ich również w momencie, gdy ktoś ma rozpocząć spełnianie ofiary (soszjati) lub już zaczął ją spełniać (asoszṭa), ponieważ są to jego ponowne narodziny.
Kiedy śmierć spotyka człowieka, który traktuje swoje życie jako ofiarę, jest to koniec ofiary, tak jak jest to koniec jego życia. Podobnie jak po zakończeniu ofiary człowiek kąpie się i zakłada nowe szaty, tak też po śmierci kąpane jest jego ciało i zakłada się nowe szaty. Traktowanie jest takie samo, niezależnie od tego, czy ofiarą jest życie tej osoby, czy zwykły rytuał ofiarny. A słowa użyte w obu przypadkach są takie same. To sprawia, że podobieństwo między ofiarą rytualną a życiem jako ofiarą staje się bardziej znaczące.
Wers 3.17.6
तद्धैतद्घोर् आङ्गिरसः कृष्णाय देवकीपुत्रायोक्त्वोवाचापिपास एव स बभूव सोऽन्तवेलायामेतत्त्रयं प्रतिपद्येताक्षितमस्यच्युतमसि प्राणसंशितमसीति तत्रैते द्वे ऋचौ भवतः ॥ ३.१७.६ ॥
taddhaitadghor āṅgirasaḥ kṛṣṇāya devakīputrāyoktvovācāpipāsa eva sa babhūva so’ntavelāyāmetattrayaṃ pratipadyetākṣitamasyacyutamasi prāṇasaṃśitamasīti tatraite dve ṛcau bhavataḥ || 3.17.6 ||
6. Mędrzec Ghora z rodziny Aṅgirasa nauczał tej prawdy Kryszṇę, syna Dewakī. W rezultacie Kryszṇa uwolnił się od wszelkich pragnień. Następnie Ghora powiedział: „W chwili śmierci człowiek powinien powtarzać te trzy mantry: „Nigdy nie ulegasz rozkładowi, nigdy się nie zmieniasz i jesteś esencją życia”. Oto dwie mantry Ryk połączone z tym:
Komentarz:
Do tego wersetu nie ma dostępnego komentarza.
Wers 3.17.7-8
आदित्प्रत्नस्य रेतसः ज्योतिः पश्यन्ति वासरम्; परो यदिध्यते दिवि ॥ ३.१७.७ ॥
उद्वयं तमसस्परि ज्योतिः पश्यन्त उत्तरंस्वः पश्यन्त उत्तरं देवं देवत्रा सूर्यमगन्म ज्योतिरुत्तममिति ज्योतिरुत्तममिति ॥ ३.१७.८ ॥
॥ इति सप्तदशः खण्डः ॥
āditpratnasya retasaḥ jyotiḥ paśyanti vāsaram; Paro yadidhyate divi || 3.17.7 ||
udvayaṃ tamasaspari jyotiḥ paśyanta uttaraṃsvaḥ paśyanta uttaraṃ devaṃ devatrā sūryamaganma jyotiruttamamiti jyotiruttamamiti || 3.17.8 ||
|| iti saptadaśaḥ khaṇḍaḥ ||
7-8. [Ci, którzy znają Brahmana] widzą, że światło jaśniejące w Para-Brahmanie jest nasieniem świata. To światło jest wszechprzenikające jak światło dzienne. Ono jest wieczne. To właśnie to wielkie światło jest przyczyną świata. Największym światłem jest to, które rozprasza ciemność niewiedzy. Widząc to światło wewnątrz naszych własnych serc, osiągnęliśmy tego jaśniejącego boga, który jest Najwyższym Światłem wszystkiego.
Komentarz:
Istnieje wieczne światło, które jest przyczyną tego wszechświata. To światło jest źródłem światła, które widzimy w świetlistych ciałach takich jak słońce, księżyc i gwiazdy. To światło jest wszędzie. Wszystko w tym fenomenalnym wszechświecie porusza się i działa w taki sposób, w jaki to robi, dzięki temu światłu.
Ci, którzy żyli w samodyscyplinie i skupiali umysły na najwyższych myślach i dzięki temu uzyskali czyste serce, mogą zobaczyć to światło. Widzą je w sobie, ale widzą je także na zewnątrz. Znają to światło jako swoją własną Jaźń i jako Jaźń wszystkich. Znają to światło jako Para Brahmana.