Czāndogja 4.1 – Historia Dźānaśruti i Raikwa

1. W starożytności żył król będący prawnukiem Dźanaśruta. Był człowiekiem niezwykle miłosiernym, rozdawał wiele prezentów na cele charytatywne i zawsze z należytym szacunkiem. Przygotowywał też duże ilości jedzenia dla ludzi. Mając w pamięci myśl: „Wszyscy ludzie będą jeść moje jedzenie”, kazał zbudować wiele gospód w różnych miejscach.

2. Któregoś razu zobaczył nocą przelatujące nad głową łabędzie. Łabędź lecący z tyłu zawołał do tego z przodu: „Hej, ty krótkowzroczny! Czy nie widzisz, że jasność Dźānaśruti rozprzestrzeniła się po całym niebie jak światło dzienne? Uważaj, żebyś jej nie dotykał. Uważaj, żeby cię nie spaliła”.

3. Łabędź z przodu odpowiedział: „Powiedz, kim jest ta osoba? Ze sposobu, w jaki mówisz, można by pomyśleć, że to Raikwa z wózkiem. Następnie drugi łabędź zapytał: „A kim jest ten Raikwa z wózkiem, o którym mówisz?”.

4. „Tak jak w grze w kości, kiedy ktoś wygrywa w rzucie zwanym kryta, automatycznie wygrywa również niższe rzuty, w ten sam sposób każda dobra praca, jaką ludzie wykonają, jest zasługą Raikwa. Jeśli ktoś wie to, co wie Raikwa, staje się podobny do Raikwa. Tak opisałbym Raikwa.”

5-6. Dźānaśruti Pautrājaṇa podsłuchał, co powiedział łabędź. Wstał z łóżka i pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było pytanie służącej [która stała w pobliżu]: „O moje dziecko, czy mogę być porównany do Raikwa z wózkiem? Kim jest ten Raikwa z wózkiem? Jakim on jest człowiekiem?” [Następnie zacytował słowa łabędzia:] „Tak jak w grze w kości, jeśli ktoś wygra rzut zwany kryta, automatycznie wygrywa także niższe rzuty, w ten sam sposób, każda dobra praca, jaką wykonują ludzie, jest zasługą Raikwa. Jeśli ktoś wie to, co wie Raikwa, staje się podobny do Raikwa. Tak opisałbym Raikwa.

7. [Dźānaśruti poprosił swojego sługę, aby poszedł i szukał Raikwa.] Szukając go, sługa pomyślał: „Nie mogę go znaleźć” i wrócił do swojego pana. Następnie Dźānaśruti powiedział do niego: „Cóż, dlaczego nie pójdziesz do miejsc, gdzie można spotkać brāhminów – do lasów i odosobnionych miejsc? Tam go szukaj”.

8. Pomocnik zauważył mężczyznę siedzącego pod wózkiem i drapiącego się po wysypce na ciele. Usiadł blisko niego sługa zapytał: „Proszę pana, czy pan jest Raikwa z wózkiem?” Mężczyzna odpowiedział: „No cóż, tak”. Służący pomyślał: „Znalazłem go” i wrócił.

Czāndogja 4.2 – Dialog Raikwa i Dźānaśruti (I)

1. Następnie Dźānaśruti Pautrājaṇa udał się w to miejsce, zabierając ze sobą sześćset krów, złoty naszyjnik i wóz zaprzężony w muły. Powiedział do niego [do Raikwa]:

2. „O Raikwa, to wszystko – sześćset krów, złoty naszyjnik i wóz zaprzężony w muły – jest dla ciebie. Proszę, opowiedz mi o bogu, którego czcisz”.

3. Raikwa powiedział do niego: „Ty śūdro, zabierz swój naszyjnik i rydwan wraz z krowami.” Dźānaśruti odszedł, a następnie znowu wrócił – tym razem z tysiącem krów, złotym naszyjnikiem i rydwanem ciągniętym przez muły i z własną córką.

4. Powiedział do Raikwa: „Daję ci tysiąc krów, ten złoty naszyjnik, ten wóz zaprzężony w muły, tę moją córkę za żonę, a także tę wioskę, w której mieszkasz. A teraz, panie, proszę naucz mnie”.

5. Podnosząc twarz księżniczki, Raikwa powiedział: „Przyniosłeś mi wiele rzeczy [ale nie skłaniają mnie one do mówienia]. To ta twarz każe mi mówić.” Wioski w prowincji Mahāwrysza w których mieszkał Raikwa były odtąd znane jako Raikwaparṇā. To tutaj Raikwa nauczał Dźānaśruti. Raikwa powiedział do niego:

Czāndogja 4.3 – Dialog Raikwa i Dźānaśruti (II)

1. Powietrze wszystko połyka. Gdy ogień gaśnie, znika w powietrzu. Kiedy słońce zachodzi, znika w powietrzu. I kiedy księżyc zachodzi, znika w powietrzu.

2. Kiedy woda wysycha, znika w powietrzu. Powietrze to wszystko pochłania. Na tym polega kult sił natury (adhidaiwata).

3. Następnie następuje wielbienie dotyczące ciała. Prāṇa połyka wszystko. Kiedy osoba śpi, mowa, oczy, uszy i umysł – wszystko to idzie do prāṇa. Prāṇa połyka to wszystko.

4. Ci dwaj połykają wszystko: powietrze wśród bogów i prāṇa wśród organów.

5. Pewnego razu serwowano posiłek Śaunaka, synowi Kapi oraz Abhipratārin, synowi Kakszasena, gdy pojawił się brahmaćārin i błagał ich o trochę jedzenia. Ci jednak nie chcieli mu nic dać.

6. Brahmaćārin powiedział: „Jeden bóg połknął czterech mędrców. Kim jest ten, który chroni ten świat? O Kāpeja, O Abhipratārin, ten bóg istnieje w wielu postaciach ale istoty ludzkie nie mogą go zobaczyć. Jedzenie jest przeznaczone dla niego ale wy mu go nie dajecie”.

7. Po przemyśleniu tych słów Śaunaka Kāpeja udał się do brahmaćārina i powiedział: „Ten, który jest jaźnią wszystkich bogów i bogiń, stwórca wszystkiego, co ruchome i nieruchome, który je swoimi złotymi [tj. mocnymi] zębami, który jest inteligentny, którego inni nie mogą jeść, który je rzeczy niebędące pożywieniem, którego wielkość mądrzy ludzie wysoko cenią – O brahmaćārin, my czcimy jego.” Następnie powiedział: „Dajcie temu człowiekowi jałmużnę”.

8. Potem dali mu jałmużnę. Pierwsza piątka [Wāju itd.] i druga piątka [prāṇa itd.] razem daje dziesięć. To jest kryta [rzut kostką o najwyższym nominale]. Te dziesięć to dziesięć kierunków i one są pokarmem. Ten kryta to Wirāṭ. Ponieważ Wirāṭ jest wszechprzenikający, wszystko jest jego pożywieniem. Dzięki temu Wirāṭ wszystko to jest widziane. Ten, kto zna tego Wirāṭ, sam staje się Wirāṭ. Staje się wszechprzenikający i wszystko staje się jego pożywieniem.

Czāndogja 4.4 – Historia Satjakāma

1. Pewnego razu Satjakāma Dźābāla powiedział do swojej matki Dźābālā: „Czcigodna matko, jako uczeń żyjący w celibacie chciałbym mieszkać z nauczycielem. Jakie jest moje pochodzenie?”.

2. Dźābālā powiedziała do niego: „Mój synu, nie wiem, jakie jest twoje pochodzenie. Kiedy byłam młoda, byłam bardzo zajęta służąc wielu ludziom i urodziłam ciebie. W takiej sytuacji nie wiem nic o twoim pochodzeniu. Mam na imię Dźābālā, a ty masz na imię Satjakāma. Zapytany o swoje pochodzenie, powiedz: „Jestem Satjakāma Dźābāla”.

3. Satjakāma udał się do Gautama, syna Haridrumata i powiedział: „Czcigodny panie, chcę żyć z tobą w celibacie. Przyszedłem, czcigodny panie, aby być twoim uczniem”.

4. Gautama zapytał go: „O Somja, jakie jest twoje pochodzenie?” Satjakāma odpowiedział: „Panie, nie wiem, jakie jest moje pochodzenie. Kiedy zapytałam matkę, odpowiedziała: „Kiedy byłam młoda, byłam bardzo zajęta służąc wielu ludziom i urodziłam ciebie. W takiej sytuacji nie wiem nic o twoim pochodzeniu. Mam na imię Dźābālā, a ty masz na imię Satjakāma.” Zatem, proszę pana, jestem Satjakāma Dźābāla”.

5. Gautama powiedział do niego: „Żaden nie-brāhmin nie mógłby tak mówić. [Dlatego musisz być brāhminem.] O Somja, idź i przynieś mi trochę paliwa [do ognia ofiarnego]. Inicjuję cię [jako brāhmina, dając ci świętą nić], ponieważ nie odsunąłeś się od prawdy”. Po inicjacji wybrał czterysta słabych i wygłodzonych krów. Zwracając się do Satjakāma, Gautama powiedział: „O Somja, zabierz te krowy [i zaopiekuj się nimi].” Kiedy Satjakāma je zabierał, powiedział: „Nie wrócę, dopóki nie będzie ich tysiąc”. Żył z dala przez wiele lat, aż stado osiągnęło liczbę tysiąca sztuk.

Czāndogja 4.5 – Instrukcja od Byka

1. Wtedy byk zawołał do Satjakāma, mówiąc: „O Satjakāma!” Ten odpowiedział: „Tak, panie”. [Następnie byk powiedział:] „Jest nas teraz tysiąc. Zabierz nas do domu nauczyciela”.

2. Byk powiedział: „Pozwól, że opowiem ci także o jednej stopie Brahmana.” Satjakāma odpowiedział: „Tak, Panie, proszę, opowiedz mi.” Wtedy byk rzekł do niego: „Wschód jest jedną częścią Brahmana, zachód jest inną, południe jest inną, a północ jest jeszcze inną. O Somja, to jest jedna stopa Brahmana, składająca się z czterech części. Ta stopa nazywa się Prakāśawān, świecąca”.

3. „Ten, kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i nazywa się „Świetlista” i jako taką ją czci, staje się sławny w tym świecie. Kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i nazywa się ją „Świetlista” i czci ją jako taką, osiąga inne świetliste światy.”

Czāndogja 4.6 – Instrukcja od Ognia

1. [Wtedy byk powiedział:] „Agni [ogień] opowie ci o kolejnej stopie Brahmana”. Następnego dnia Satjakāma zebrał krowy i poprowadził je do domu swojego nauczyciela. O zmierzchu dotarli do miejsca [gdzie zatrzymali się na noc]. Uwiązawszy krowy i zebrawszy trochę opału, rozpalił ogień i usiadł tuż za nim, zwrócony na wschód.

2. Ogień zawołał do niego: „O Satjakāma”. On odpowiedział: „Tak, panie”.

3. [Ogień powiedział:] „O Somja, pozwól, że opowiem ci o jednej stopie Brahmana.” [Satjakāma odpowiedział:] „Tak Panie, proszę, opowiedz mi.” [Ogień] powiedział do niego: „Ziemia jest jedną częścią, region środkowy to kolejna część, niebo to trzecia część, a ocean to czwarta część. O Somja, oto cztery części, które składają się na stopę Brahmana. Ta stopa nazywa się Anantawān, Nieograniczona.

4. „Ten, kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Nieograniczona”, i czci ją jako taką, będzie długowieczny na tym świecie. Kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Nieograniczona”, i czci ją jako taką, osiąga światy, które są długotrwałe.”

Czāndogja 4.7 – Instrukcja od Łabędzia

1. [Wtedy ogień powiedział:] „Łabędź opowie ci o kolejnej stopie Brahmana”. Następnego dnia Satjakāma zebrał krowy i poprowadził je w stronę domu swojego nauczyciela. O zmierzchu dotarli do miejsca [gdzie zatrzymali się na noc]. Uwiązawszy krowy i zebrawszy trochę opału, rozpalił ogień i usiadł tuż za nim, zwrócony na wschód.

2. Przyleciał do niego łabędź i powiedział: „O Satjakāma”. Satjakāma odpowiedział: „Tak, panie”.

3. [Łabędź powiedział:] „O Somja, pozwól, że opowiem ci o jednej stopie Brahmana.” [Satjakāma odpowiedział:] „Tak Panie, proszę, opowiedz mi.” [Łabędź] powiedział do niego: „Ogień jest jedną częścią, słońce jest kolejną częścią, księżyc jest trzecią częścią, a błyskawica jest czwartą częścią. O Somja, oto cztery części, które składają się na stopę Brahmana. Ta stopa nazywa się Dźjotiszmān, Świetlista.”

4. „Ten, kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Świetlista” i czci ją jako taką, staje się sławny w tym świecie. Kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Świetlista”, i czci ją jako taką, osiąga świetliste światy.”

Czāndogja 4.8 – Instrukcje od Ptaka-Nurka

. [Wtedy łabędź powiedział:] „Madgu opowie ci o kolejnej stopie Brahmana”. Następnego dnia Satjakāma zebrał krowy i poprowadził je do domu swojego nauczyciela. O zmierzchu dotarli do miejsca [gdzie zatrzymali się na noc]. Zabezpieczywszy krowy i zebrawszy trochę opału, rozpalił ogień i usiadł tuż za nim, zwrócony na wschód.

2. Madgu przyleciał do niego i powiedział: „O Satjakāma”. Satjakāma odpowiedział: „Tak, panie”.

3. [Madgu powiedział:] „O Somja, pozwól, że opowiem ci o jednej stopie Brahmana.” [Satjakāma odpowiedział:] „Tak Panie, proszę, opowiedz mi.” [Madgu] powiedział do niego: „Prāṇa jest jedną częścią, oczy są drugą częścią, uszy są trzecią częścią, a umysł jest czwartą częścią. O Somja, oto cztery części, które składają się na stopę Brahmana. Ta stopa nazywa się Ājatanawān, czyli Wsparcie.”

4. „Ten, kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Wsparcie” i czci ją jako taką, staje się podporą [dla innych] na tym świecie. Kto zna tę stopę Brahmana, która ma cztery części i jest znana jako „Wsparcie” i czci ją jako taką, osiąga światy, które są przestronne.”

Czāndogja 4.9 – Instrukcja od Nauczyciela

1. [W odpowiednim czasie Satjakāma] dotarł do domu swojego nauczyciela. Nauczyciel przywitał go, mówiąc: „O Satjakama”. Odpowiedział on: „Tak, panie”.

2. czyciel powiedział: „Somja, jaśniejesz jak ktoś, kto poznał Brahmana. Kto cię uczył?” Satjakāma zapewnił go: „Z pewnością żadna ludzka istota. Ale czy Ty, o Panie, proszę nauczysz mnie teraz o Brahmanie, temat najbliższy mojemu sercu?”.

3. [Satjakāma powiedział:] „Słyszałem od czcigodnych osób takich jak ty, że człowiek uczy się najlepiej, gdy uczy się od kompetentnego nauczyciela”. Następnie nauczyciel nauczył Satjakāma wszystkiego. Nic nie zostało pominięte.

Czāndogja 4.10 – Historia Upakosali

1. Upakosala Kāmalājana żył dwanaście lat z Satjakāma Dźābāla jako uczeń żyjący w celibacie, studiując pisma święte i opiekując się ogniem ofiarnym swojego nauczyciela. Po upływie tego okresu pozostali uczniowie mogli wrócić do domu. Jedynym wyjątkiem był Upakosala. Został zatrzymany.

2. Żona Satjakāma powiedziała do niego: „Brahmaćārin jest znacznie przygnębiony przez wyrzeczenia i z wielką starannością opiekuje się ogniem. Aby ogień nie miał ci tego za złe, sugeruję, żebyś go uczył.” Jednak Satjakāma go nie uczył. Zamiast tego wybrał się w podróż.

3. Upakosala był zdenerwowany i zaczął pościć. Żona jego nauczyciela powiedziała do niego: „Brahmaćārin, zjedz coś. Dlaczego nie jesz?” Upakosala odpowiedział: „Jest we mnie zbyt wiele pragnień i ciągną mnie w różnych kierunkach. Jestem jak ktoś cierpiący na wiele chorób. Nie chcę jeść”.

4. Wtedy ognie – Daksziṇāgni, Gārhapatja i Āhawanīja – zaczęły rozmawiać między sobą: „Ten brahmaćārin schudł od praktykowania wyrzeczeń. Tak długo opiekował się nami z wielką troską. Nauczmy go.” Powiedzieli Upakosali: „Prāṇa jest Brahmanem, ka [szczęście] jest Brahmanem, i kha [przestrzeń] jest Brahmanem”.

5. Upakosala odpowiedział: „Wiem, że prāṇa jest Brahmanem. Ale czy ka i kha są Brahmanem tego nie wiem.” Ognie odpowiedziały: „To, co jest ka, jest również kha, a to, co jest kha, jest również ka.” Wtedy ognie nauczyły go, że Brahman był zarówno prāṇa, jak i ākāśa [przestrzenią].

Czāndogja 4.11 – Instrukcja od Ognia Domowego

1. Wtedy ogień Gārhapatja powiedział do niego [Upakosala]: „Ziemia, ogień, pożywienie i słońce – wszystko to jest częścią mojego ciała [tj. częścią ciała Brahmana]. Osoba widziana w kuli słonecznej to ja. Ja jestem tym.”

2. „Ten, kto zna ten ogień Gārhapatja i czci go, zostaje dzięki temu oczyszczony ze wszystkich swoich grzechów i osiąga świat ognia Gārhapatja. Ma on długie i jasne życie, a jego potomkowie nie giną. W tym i w następnym świecie opiekujemy się tą osobą, która zna ten ogień i czci go w ten sposób.”

Czāndogja 4.12 – Instrukcja od Południowego Ognia

1. Następnie Daksziṇāgni [południowy] ogień powiedział do Upakosali: „Woda, ćwiartki, gwiazdy i księżyc – to wszystko jest częścią mojego ciała [tj. częścią ciała Brahmana]. Osoba widziana w księżycu to ja. Ja jestem tym”.

2. „Ten, kto zna ten ogień Daksziṇāgni i czci go, zostaje dzięki temu oczyszczony ze wszystkich swoich grzechów i osiąga świat ognia Daksziṇāgni. Żyje długo i jasno, a jego potomkowie nie giną. W tym i w następnym świecie opiekujemy się tą osobą, która zna ten ogień i czci go w ten sposób.”

Czāndogja 4.13 – Instrukcja od Ognia Āhawanīja

1. Następnie ogień Āhawanīja powiedział do Upakosala: „Prāṇa, przestrzeń, niebo i błyskawica – wszystko to jest częścią mojego ciała [tj. części ciała Brahmana]. Osoba widziana w błyskawicy to ja. Ja jestem tym”.

2. „Ten, kto zna ten ogień Āhawanīja i czci go, usuwa dzięki temu wszystkie swoje grzechy i osiąga świat ognia Āhawanīja. Żyje długo i jasno, a jego potomkowie nie giną. W tym i w następnym świecie opiekujemy się tą osobą, która zna ten ogień i czci go w ten sposób.

Czāndogja 4.14 – Dialog Nauczyciela z Uczniem

1. Ognie powiedziały: „O Somja Upakosala, właśnie przekazaliśmy ci wiedzę o ogniu. Jest to także wiedza o Jaźni. Twój nauczyciel opowie ci o drodze do następnego świata”. Po pewnym czasie jego nauczyciel wrócił i zawołał go, mówiąc: „Upakosala”.

2. [Upakosala] odpowiedział: „Tak, panie”. [Jego nauczyciel powiedział:] „O Somja, twoja twarz jaśnieje jak twarz znawcy Brahmana. Kto Cię uczył?” „Panie, któż mnie będzie uczył?” Mówił to tak, jakby chciał ukryć prawdę. Następnie, wskazując na ognie, powiedział: „Wcześniej wyglądały inaczej. Teraz wyglądają tak.” W ten sposób wskazał na ognie. [Nauczyciel zapytał:] „Somja, czego nauczyły cię ognie?”.

3. Upakosala odpowiedział: „Powiedziały tak.” [I powiedział swojemu nauczycielowi wszystko, czego nauczyły go ognie.] Nauczyciel powiedział: „O Somja, one nauczały cię tylko o światach, ale ja nauczę cię o Brahmanie. Tak jak woda nigdy nie przykleja się do liścia lotosu, tak grzech nigdy nie przykleja się do tego, kto zna Brahmana w ten sposób.” Upakosala odpowiedział: „Proszę Panie, naucz mnie o Brahmanie”. Nauczyciel powiedział:

Czāndogja 4.15 – Instrukcja Nauczyciela

1. Nauczyciel powiedział: „Osoba widziana w oczach jest Jaźnią. Jest nieśmiertelna i nieustraszona. To jest Brahman. Dlatego też, jeśli ktoś wleje do oczu masło klarowane lub wodę, to płyną one do kącików oczu.”

2. Nazywają go Saṃjadwāma, gdyż wszystko, co dobre i piękne, przychodzi do niego. Wszystko co dobre i piękne przychodzi do tego, kto to wie.

3. Ta osoba w oczach jest Wāmanī, źródłem wszystkiego, co dobre i czyste, ponieważ inspiruje w ludziach wszystko, co dobre i czyste. Kto to wie, obdarza innych wszystkim, co dobre i czyste.

4. Osoba w oczach to Bhāmanī, świecący, ponieważ jaśnieje we wszystkich światach [łącznie ze słońcem]. Ten, kto to wie, jaśnieje we wszystkich światach.

5. Ci, którzy o tym wiedzą, niezależnie od tego, czy zostaną odprawione właściwe obrzędy pogrzebowe czy też nie, idą po śmierci do świata światłości. Ze świata światła przechodzą do świata dziennego; ze świata dnia do świata jasnych dwutygodni; ze świata jasnych dwóch tygodni do sześciu miesięcy, kiedy słońce porusza się na północ; stamtąd idą do roku; od roku do słońca; od słońca do księżyca; i od księżyca do błyskawicy. Tam ktoś, nie-człowiek, przyjmuje ich i prowadzi do brahmaloka. To jest droga bogów. To jest także droga do Brahmana. Ci, którzy podążają tą ścieżką, nigdy nie wracają do tego śmiertelnego świata. Nigdy nie wracają.

Czāndogja 4.16 – Milczenie Kapłana Brahmy

1. Ten, który dmucha [tj. powietrze], jest ofiarą. Poruszając się oczyszcza on to wszystko. Ponieważ oczyszcza to wszystko podczas ruchu, jest ofiarą. Zarówno umysł jak i mowa są jego ścieżkami.

2-3. Kapłan nazywany brahmā w ofierze oczyszcza jedną z tych dwóch ścieżek [tj. ścieżkę umysłu] swoim [rozróżniającym] umysłem. Kapłani hotā, adhwarju i udgātā oczyszczają to drugie [tj. ścieżkę mowy] poprzez [czystą i elegancką] mowę. Jeśli jednak kapłan brahmā przerwie milczenie gdy rozpoczął się poranny anuwāka, zanim zostanie odczytany hymn Ryk paridhānīja, wówczas tylko jedna ścieżka [ścieżka mowy] zostanie oczyszczona. Druga jest zniszczona. Tak jak jednonoga osoba próbując chodzić lub jednokołowy rydwan próbując się poruszać są skazane na niepowodzenie, tak samo ofiara zostaje zniweczona. A kiedy ofiara zostaje zniszczona, ofiarujący również zostaje zniszczony. W rzeczywistości składający ofiarę ponosi nawet odpowiedzialność za popełnienie grzechu, składając ofiarę w ten sposób.

4. Ale w przypadku ofiary, podczas której czytanie porannego anuwāka już się rozpoczęło, a kapłan brahmā nie przerwie milczenia przed rozpoczęciem paridhānīja, wówczas obie ścieżki zostają oczyszczone. Żadna z nich nie ulega zniszczeniu.

5. Tak jak osoba o dwóch nogach może chodzić, albo wózek o dwóch kołach może się poruszać i osiągnąć cel, tak i jego poświęcenie kończy się sukcesem. A jeśli ofiara się powiedzie, ofiarodawcy również się uda. Dzięki swemu poświęceniu osiąga wiele wspaniałości.

Czāndogja 4.17 – Pokuty za Błędy w Ofierze

1. Pradźāpati wielbił światy i z tych, które wielbił, był w stanie wydobyć ich esencję. Z ziemi wziął ogień, z przestrzeni pomiędzy wziął powietrze, a z nieba wziął słońce.

2. Następnie oddał cześć tym trzem bóstwom. Od tych, których czcił, wydobywał esencję. Otrzymał mantry Ryk z ognia, mantry Jadźuḥ z powietrza i mantry Sāma ze słońca.

3. Następnie Pradźāpati czcił te trzy Wedy. I z tych Wed, które były czczone, wydobył esencję. Z Ryg Wedy otrzymał „bhūḥ”, z Jadźur Wedy otrzymał „bhuwaḥ”, a z Sāma Wedy otrzymał „swaḥ”.

4. Dlatego też, jeśli wydaje się prawdopodobne, że ofiara dozna szkody w wyniku błędu w Ryk, kapłan powinien składać ofiary w ogniu Gārhapatja, mówiąc: „Bhūḥ swāhā”. Wtedy dzięki esencji i sile Ryk wszelkie prawdopodobne szkody wyrządzone ofiarowaniu w wyniku błędu w Ryk zostaną zażegnane.

5. Jeżeli wydaje się prawdopodobne, że ofiara dozna szkody w wyniku błędu w Jadźuḥ, kapłan powinien złożyć obiaty w ogniu Daksziṇāgni mówiąc: „Bhuwaḥ swāhā”. Wtedy dzięki esencji i sile Jadźuḥ wszelkie prawdopodobne szkody wyrządzone ofiarowaniu w wyniku błędu w Jadźuḥ zostaną zażegnane.

6. Jeżeli wydaje się prawdopodobne, że ofiara dozna szkody w wyniku błędu w Sāma, kapłan powinien złożyć obiaty w ogniu Āhawanīja, mówiąc: „swaḥ swāhā”. Wtedy dzięki esencji i sile Sāma wszelkie prawdopodobne szkody wyrządzone ofiarowaniu w wyniku błędu w Sāma zostaną zażegnane.

7. To jakby łączyć złoto za pomocą boraksu, srebro za pomocą złota, cynę za pomocą srebra, ołów za pomocą cyny, żelazo za pomocą ołowiu, drewno za pomocą żelaza i drewno przy pomocy skóry.

8. Podobnie, mocą tych światów, tych bóstw i tych trzech świętych pism, wszelkie skazy w ofierze są poprawione. Tam, gdzie jest mądry kapłan brahmā, ofiara ta otrzymuje właściwe lekarstwo.

9. Ofiara kierowana przez zdolnego kapłana brahmā prowadzi do uttarājaṇa [ścieżki bogów]. Jest taki werset wychwalający takiego uczonego kapłana: „Gdziekolwiek ofiarowanie pójdzie nie tak, tam idzie ten kapłan, aby wszystko naprawić”.

10. Dobry kapłan brahmā to ten, który potrafi zachować ciszę lub jest zamyślony. Tak jak koń chroni żołnierzy, tak uczony kapłan brahmā chroni ofiarowanie, ofiary i wszystkich innych kapłanów. Dlatego na swoje ofiarowanie należy wyznaczać tylko takiego uczonego brahmā. Nie należy wyznaczać nikogo innego.