1. „Ākāśa [przestrzeń] z pewnością przewyższa ogień. Zarówno słońce, jak i księżyc znajdują się w ākāśa, podobnie jak błyskawice, gwiazdy i ogień. Poprzez ākāśa jedna osoba może rozmawiać z drugą. Poprzez ākāśa można słyszeć. I poprzez ākāśa można usłyszeć co mówią inni. W ākāśa cieszymy się i w ākāśa cierpimy. Osoba rodzi się w ākāśa, a rośliny i drzewa rosną wskazując na ākāśa. Czcij ākāśa.”
2. „Ten, kto wielbi ākāśa [przestrzeń] jako Brahmana, osiąga światy, które są przestronne, lśniące, wolne od wszelkich wad i rozległe. Ten, kto wielbi ākāśa jako Brahmana, może robić, co mu się podoba w zasięgu ākāśa.” Nārada zapytał: „Panie, czy jest coś wyższego niż ākāśa?” „Oczywiście, że istnieje coś wyższego niż ākāśa” – odpowiedział Sanatkumāra. Następnie Nārada powiedział: „Panie, proszę, wyjaśnij mi to”.
Wers 7.12.1
आकाशो वाव तेजसो भूयानाकाशे वै सूर्याचन्द्रमसावुभौ विद्युन्नक्षत्राण्यग्निराकाशेनाह्वयत्याकाशेन शृणोत्याकाशेन प्रतिशृणोत्याकाशे रमत आकाशे न रमत आकाशे जायत आकाशमभिजायत आकाशमुपास्स्वेति ॥ ७.१२.१ ॥
ākāśo vāva tejaso bhūyānākāśe vai sūryācandramasāvubhau vidyunnakṣatrāṇyagnirākāśenāhvayatyākāśena śṛṇotyākāśena pratiśṛṇotyākāśe ramata ākāśe na ramata ākāśe jāyata ākāśamabhijāyata ākāśamupāssveti || 7.12.1 ||
1. „Ākāśa [przestrzeń] z pewnością przewyższa ogień. Zarówno słońce, jak i księżyc znajdują się w ākāśa, podobnie jak błyskawice, gwiazdy i ogień. Poprzez ākāśa jedna osoba może rozmawiać z drugą. Poprzez ākāśa można słyszeć. I poprzez ākāśa można usłyszeć co mówią inni. W ākāśa cieszymy się i w ākāśa cierpimy. Osoba rodzi się w ākāśa, a rośliny i drzewa rosną wskazując na ākāśa. Czcij ākāśa.”
Komentarz:
W każdej religii możesz znaleźć coś, co wydaje się być błędem, ponieważ żadna religia nie jest w stanie objawić całej Prawdy Ostatecznej. Żadna religia nie jest w stanie wyczerpać Boga. Może ujawnić tylko jeden lub dwa aspekty Boga. Widzimy więc, że Sanatkumāra prowadzi Nārada z niższej prawdy do wyższej prawdy. Pokazuje, że przyczyna jest ważniejsza niż skutek.
Załóżmy, że nie ma czegoś takiego jak przestrzeń. Gdzie byłby ogień? Albo błyskawica? Albo słońce, księżyc czy gwiazdy? Zatem przestrzeń jest wyższa niż ogień czy energia. Bez przestrzeni nie byłoby dźwięku i nikt nie mógłby rozmawiać z nikim. Nikt też nie mógł się urodzić ani rosnąć.
Wers 7.12.2
स य आकाशं ब्रह्मेत्युपास्त आकाशवतो वै स लोकान्प्रकाशवतोऽसंबाधानुरुगायवतोऽभिसिध्यति यावदाकाशस्य गतं तत्रास्य यथाकामचारो भवति य आकाशं ब्रह्मेत्युपास्तेऽस्ति भगव आकाशाद्भूय इति आकाशाद्वाव भूयोऽस्तीति तन्मे भगवान्ब्रवीत्विति ॥ ७.१२.२ ॥
॥ इति द्वादशः खण्डः ॥
sa ya ākāśaṃ brahmetyupāsta ākāśavato vai sa lokānprakāśavato’saṃbādhānurugāyavato’bhisidhyati yāvadākāśasya gataṃ tatrāsya yathākāmacāro bhavati ya ākāśaṃ brahmetyupāste’sti bhagava ākāśādbhūya iti ākāśādvāva bhūyo’stīti tanme bhagavānbravītviti || 7.12.2 ||
|| iti dvādaśaḥ khaṇḍaḥ ||
2. „Ten, kto wielbi ākāśa [przestrzeń] jako Brahmana, osiąga światy, które są przestronne, lśniące, wolne od wszelkich wad i rozległe. Ten, kto wielbi ākāśa jako Brahmana, może robić, co mu się podoba w zasięgu ākāśa.” Nārada zapytał: „Panie, czy jest coś wyższego niż ākāśa?” „Oczywiście, że istnieje coś wyższego niż ākāśa” – odpowiedział Sanatkumāra. Następnie Nārada powiedział: „Panie, proszę, wyjaśnij mi to”.
Komentarz:
Jeśli medytujesz nad czymś ogromnym, stajesz się ogromny. Przestrzeń jest nieskończona, więc kiedy medytujesz nad przestrzenią, stopniowo otaczasz cały wszechświat. Stajesz się tak ogromny, że nie ma już przeszkód na twojej drodze.
Dlaczego praktykujemy medytację? Jednym z powodów jest przyspieszenie naszego wzrostu, naszego wewnętrznego rozwoju. Kiedy medytujemy nad bóstwem, które najbardziej lubimy, w rzeczywistości medytujemy nad cechami, które ono ucieleśnia. Potem stopniowo odkrywamy, że nabywamy te same cechy.
Jest takie sanskryckie powiedzenie: „Jak myślisz, taki jesteś”. Jeśli myślisz, że jesteś dobry, będziesz dobry. Ale jeśli zaczniesz myśleć, że jesteś zły, wkrótce odkryjesz, że się pogarszasz. Dlatego powinniśmy medytować nad tym, co dobre i szlachetne.
Ponownie Nārada nie jest zadowolony. Pyta, czy istnieje coś wyższego. Uczeń musi pytać; w przeciwnym razie, jeśli nie będzie zainteresowany, nie ma sensu go uczyć. Uczeń musi mieć w sobie potrzebę uczenia się, a następnie powinien zadawać pytania nauczycielowi, aż jego wątpliwości zostaną rozwiane.