1. Zatem to, co znane jest jako jadźña [ofiara], jest brahmaćarją. Dzieje się tak dlatego, że ten, kto zna Jaźń, osiąga Brahmalokę poprzez brahmaćarję. Ponownie, to, co jest znane jako iszṭa [wielbienie], jest brahmaćarją, gdyż upragnioną Jaźń można osiągnąć poprzez brahmaćarję.
2. Zatem to, co jest znane jako „Sattrājaṇa” [ofiara trwająca długo], jest brahmaćarją, gdyż to poprzez brahmaćarję indywidualna jaźń zostaje wyzwolona [osiąga zjednoczenie z Kosmiczną Jaźnią]. Zatem to, co nazywa się „mauna” [cisza], jest brahmaćarją, gdyż poprzez brahmaćarję urzeczywistnia się Jaźń, a po urzeczywistnieniu Jaźni pozostaje się zaabsorbowanym myślami o niej.
3. Zatem to, co znane jest jako „anāśakājana” [ścieżka postu], jest brahmaćarją, gdyż poprzez brahmaćarję można osiągnąć Jaźń, która jest nieśmiertelna. Zatem to, co nazywa się „araṇjājana’” [życie w lesie], jest brahmaćarją. Dzieje się tak dlatego, że na Brahmaloce, która jest trzecim światem od Ziemi, znajdują się dwa oceany zwane Ara i Ṇja. Znajduje się tam również jezioro zwane Airammadīja [tak zwane, ponieważ jego wody są odurzające], drzewo figowca pagodowego zawsze wydzielające sok soma, miasto zwane Aparādźitā [Niezwyciężone] należące do Brahmy i baldachim ze złota specjalnie wykonany przez Pana.
4. Kiedy dzięki brahmaćarji osiągną oni dwa oceany, Ara i Ṇja w Brahmaloka, ta Brahmaloka będzie ich własnością i będą mogli swobodnie poruszać się po wszystkich światach.
Wers 8.5.1
अथ यद्यज्ञ इत्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तद्ब्रह्मचर्येण ह्येव यो ज्ञाता तं विन्दतेऽथ यदिष्टमित्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तद्ब्रह्मचर्येण ह्येवेष्ट्वात्मानमनुविन्दते ॥ ८.५.१ ॥
atha yadyajña ityācakṣate brahmacaryameva tadbrahmacaryeṇa hyeva yo jñātā taṃ vindate’tha yadiṣṭamityācakṣate brahmacaryameva tadbrahmacaryeṇa hyeveṣṭvātmānamanuvindate || 8.5.1 ||
1. Zatem to, co znane jest jako jadźña [ofiara], jest brahmaćarją. Dzieje się tak dlatego, że ten, kto zna Jaźń, osiąga Brahmalokę poprzez brahmaćarję. Ponownie, to, co jest znane jako iszṭa [wielbienie], jest brahmaćarją, gdyż upragnioną Jaźń można osiągnąć poprzez brahmaćarję.
Komentarz:
Cokolwiek zrobisz z koncepcją samoograniczenia, jest to brahmaćarja. Czczenie jest brahmaćarją; post jest brahmaćarją; przestrzeganie ciszy jest brahmaćarją. Jeśli wycofasz się ze świata i udasz się do lasu, to także będzie brahmaćarja. Cały pomysł polega na samoograniczeniu. Wiele osób zachowuje ciszę przez określony czas. Na przykład Gandhidźi raz w tygodniu zachowywał absolutną ciszę. Niektórzy mogą powiedzieć, że to głupie, ale tak nie jest. Takie obrzędy dodają siły.
Załóżmy, że coś cię sprowokowało i jesteś zły, ale dzięki sile umysłu potrafisz zapanować nad swoimi emocjami i nie podejmujesz odwetu. Podobnie możesz czuć pokusę zrobienia czegoś, czego nie powinieneś, ale nie chcesz tego zrobić. Możesz też zobaczyć dobre jedzenie i poczuć pokusę, by zjeść coś, co jest dla ciebie złe, ale wtedy się powstrzymasz. Samokontrola w jakiejkolwiek formie jest brahmaćarją. Jest brahmaćarją, ponieważ ostatecznie prowadzi do urzeczywistnienia Jaźni i zjednoczenia z Brahmanem.
Upaniszad mówi tutaj, że spełnianie ofiary jest również brahmaćarją, ponieważ na osobę składającą ofiarę nałożono wiele ograniczeń. Na przykład nie może jeść, dopóki nie zakończy oddawania czci. Słowo oznaczające ofiarę to jadźña, które pochodzi od jaḥ i dźñaḥ, „ten, który wie” – to znaczy ten, który zna Jaźń.
Innym powodem, dla którego oddawanie czci nazywane jest brahmaćarją jest to, że oddaje się cześć konkretnemu bóstwu (iszṭa) i należy o nim medytować. Oznacza to, że pragniesz (isz) to bóstwo lub pragniesz zjednoczenia z tym bóstwem.
Jedynym sposobem kontrolowania umysłu jest siła mentalna. Według Wedānty siła nie znajduje się na zewnątrz. Ona jest wewnątrz. A samokontrola jest źródłem siły. Pierwsza i najważniejsza jest brahmaćarja. Właściwie to jest pierwsze i ostatnie. To nie jest tak, że przez jakiś czas ćwiczysz samokontrolę, a potem mówisz: „Nie muszę już tego przestrzegać”. Nie, przez cały czas potrzebujemy samokontroli. Stopniowo jednak staje się to naturalne. Nieustannie przestrzegając prawdomówności, okazuje się, że nie jesteś w stanie powiedzieć nic co jest niemoralne lub złe.
Wers 8.5.2
अथ यत्सत्त्रायणमित्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तद्ब्रह्मचर्येण ह्येव सत आत्मनस्त्राणं विन्दतेऽथ यन्मौनमित्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तब्ब्रह्मचर्येण ह्येवात्मानमनुविद्य मनुते ऽ॥ ८.५.२ ॥
atha yatsattrāyaṇamityācakṣate brahmacaryameva tadbrahmacaryeṇa hyeva sata ātmanastrāṇaṃ vindate’tha yanmaunamityācakṣate brahmacaryameva tabbrahmacaryeṇa hyevātmānamanuvidya manute || 8.5.2 ||
2. Zatem to, co jest znane jako „Sattrājaṇa” [ofiara trwająca długo], jest brahmaćarją, gdyż to poprzez brahmaćarję indywidualna jaźń zostaje wyzwolona [osiąga zjednoczenie z Kosmiczną Jaźnią]. Zatem to, co nazywa się „mauna” [cisza], jest brahmaćarją, gdyż poprzez brahmaćarję urzeczywistnia się Jaźń, a po urzeczywistnieniu Jaźni pozostaje się zaabsorbowanym myślami o niej.
Komentarz:
Istnieje szczególna ofiara zwana Sattrājaṇa, która obejmuje służbę wielu kapłanów. To wielka sprawa. Upaniszad mówi, że spełnianie tej ofiary Sattrājaṇa jest uważane za brahmaćarję, ponieważ poprzez Istnienie (sat) osoba otrzymuje ochronę (trāṇa) dla siebie (ātmana). Zawsze czujesz, że jesteś chroniony przez Sat, więc jesteś pewien siebie. W ten sam sposób, kiedy praktykujesz brahmaćarję, wiesz, że nic nie odwiedzie cię od złożonego ślubowania.
Jak mówi Gītā, jaźń jest twoim przyjacielem i jednocześnie wrogiem. Praktykując brahmaćarję, stopniowo staniesz się silniejszy, a gdy staniesz się silniejszy, staniesz się nieustraszony. Przyjaciel lub krewny, który powinien Cię chronić, może Cię zawieść, ale jeśli się chronisz, jesteś bezpieczny.
Mauna, ślub milczenia, jest także formą brahmaćarji. Wszyscy wiemy, że kiedy robimy coś poważnego, lubimy zachować ciszę. Nie lubimy dużo mówić i nie lubimy, gdy nasz umysł jest niespokojny. Chcemy móc skoncentrować swój umysł na tym, co robimy. Podobnie brahmaćarja oznacza, że nasz umysł jest skupiony na Brahmanie. Jesteśmy w kontakcie z Brahmanem zawsze przypominając sobie, że nie jesteśmy tym ciałem ani tym umysłem. Jesteśmy Jaźnią. Jesteśmy Brahmanem. Zatem złożenie ślubu milczenia (mauna) oznacza, że osoba kontempluje lub medytuje (manute) nad swoją tożsamością z Brahmanem.
Śaṅkara mówi, że medytacja o Brahmanie następuje po zwróceniu się o pomoc do pism świętych i nauczyciela. Obydwa są konieczne. Pisma dają ci wskazówki, ale nauczyciel bierze cię za rękę i prowadzi do celu.
Wers 8.5.3
अथ यदनाशकायनमित्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तदेष ह्यात्मा न नश्यति यं ब्रह्मचर्येणानुविन्दतेऽथ यदरण्यायनमित्याचक्षते ब्रह्मचर्यमेव तदरश्च ह वै ण्यश्चार्णवौ ब्रह्मलोके तृतीयस्यामितो दिवि तदैरं मदीयं सरस्तदश्वत्थः सोमसवनस्तदपराजिता पूर्ब्रह्मणः प्रभुविमितं हिरण्मयम् ॥ ८.५.३ ॥
atha yadanāśakāyanamityācakṣate brahmacaryameva tadeṣa hyātmā na naśyati yaṃ brahmacaryeṇānuvindate’tha yadaraṇyāyanamityācakṣate brahmacaryameva tadaraśca ha vai ṇyaścārṇavau brahmaloke tṛtīyasyāmito divi tadairaṃ madīyaṃ sarastadaśvatthaḥ somasavanastadaparājitā pūrbrahmaṇaḥ prabhuvimitaṃ hiraṇmayam || 8.5.3 ||
3. Zatem to, co znane jest jako „anāśakājana” [ścieżka postu], jest brahmaćarją, gdyż poprzez brahmaćarję można osiągnąć Jaźń, która jest nieśmiertelna. Zatem to, co nazywa się „araṇjājana’” [życie w lesie], jest brahmaćarją. Dzieje się tak dlatego, że na Brahmaloce, która jest trzecim światem od Ziemi, znajdują się dwa oceany zwane Ara i Ṇja. Znajduje się tam również jezioro zwane Airammadīja [tak zwane, ponieważ jego wody są odurzające], drzewo figowca pagodowego zawsze wydzielające sok soma, miasto zwane Aparādźitā [Niezwyciężone] należące do Brahmy i baldachim ze złota specjalnie wykonany przez Pana.
Komentarz:
Kiedy praktykujesz brahmaćarję zawsze poruszasz się na płaszczyźnie Jaźni. Post (anāśakājana) nazywany jest także brahmaćarją, ponieważ kiedy pościsz, osiągasz (ajana) Jaźń, która jest chroniona (anāśaka).
Podobnie, jeśli udasz się do lasu, jest to brahmaćarja. Mówisz: „Mam dość tego dramatu życia”, więc udajesz się i mieszkasz w lesie, aby medytować o Brahmanie.
Wreszcie, praktykując wstrzemięźliwość i samokontrolę, ulegniesz przemianie i wkroczysz do królestwa Brahmana. Na tym świecie znajduje się rozległe jezioro wypełnione słodkim napojem. Kiedy spróbujesz tego napoju, poczujesz radość. Znajduje się tu również figowiec, z którego wypływają strumienie nektaru. Żyjesz teraz w świecie, który nie jest przeznaczony dla słabych. Tylko ci, którzy mają silną wolę, którzy przez lata ćwiczyli wstrzemięźliwość i samokontrolę, mogą wejść do tego świata. To świat błogości.
Upaniszad mówi, że jest to trzeci świat. Pierwszym światem jest ta ziemia, drugim jest region pośredni, a trzecim jest to niebo. Jesteś tutaj blisko Brahmana, jesteś szczęśliwy i dobrze się bawisz.
Wers 8.5.4
तद्य एवैतवरं च ण्यं चार्णवौ ब्रह्मलोके ब्रह्मचर्येणानुविन्दन्ति तेषामेवैष ब्रह्मलोकस्तेषां सर्वेषु लोकेषु कामचारो भवति ॥ ८.५.४ ॥
॥ इति पञ्चमः खण्डः ॥
tadya evaitavaraṃ ca ṇyaṃ cārṇavau brahmaloke brahmacaryeṇānuvindanti teṣāmevaiṣa brahmalokasteṣāṃ sarveṣu lokeṣu kāmacāro bhavati || 8.5.4 ||
|| iti pañcamaḥ khaṇḍaḥ ||
4. Kiedy dzięki brahmaćarji osiągną oni dwa oceany, Ara i Ṇja w Brahmaloka, ta Brahmaloka będzie ich własnością i będą mogli swobodnie poruszać się po wszystkich światach.
Komentarz:
Brahmaloka nie jest regionem fizycznym takim jak ta Ziemia. To jest stan istnienia. Jest tuż obok wyzwolenia. Jesteś tam prawie wolny, ale nie całkiem.
Wedānta mówi, że są cztery stany. Pierwszy i najwyższy ma miejsce wtedy, gdy osoba w chwili śmierci natychmiast łączy się z Brahmanem. Następnym stanem jest Brahmaloka. Potem jest Swargaloka, niebo. To tutaj idą po śmierci ludzie, którzy uczynili coś dobrego. Są tam bardzo szczęśliwi, ale w końcu muszą wrócić na ziemię.
Większość ludzi należy jednak do czwartej kategorii. Po śmierci muszą natychmiast wrócić na ten świat. Mają pragnienia i aby je spełnić, muszą mieć ciało.