Oto niektóre formy, w jakich przejawia się miłość. Najpierw jest cześć. Dlaczego ludzie okazują szacunek świątyniom i świętym miejscom? Ponieważ jest tam czczony, a Jego obecność jest kojarzona ze wszystkimi takimi miejscami. Dlaczego ludzie we wszystkich krajach okazują szacunek nauczycielom religii? Jest to naturalne dla ludzkiego serca, ponieważ wszyscy tacy nauczyciele głoszą Pana. W gruncie rzeczy szacunek wyrasta z miłości; nikt z nas nie może czcić tego, którego nie kocha. Potem przychodzi Priti – przyjemność w Bogu. Jaką ogromną przyjemność czerpią ludzie z przedmiotów zmysłów. Idą wszędzie, narażają się na wszelkie niebezpieczeństwa, aby zdobyć to, co kochają, to, co lubią ich zmysły. Od Bhakty oczekuje się właśnie tego rodzaju intensywnej miłości, która jednak musi być skierowana do Boga. Następnie jest najsłodszy z bólów, Wiraha, intensywne cierpienie spowodowane nieobecnością ukochanego. Kiedy człowiek odczuwa dotkliwe cierpienie, ponieważ nie osiągnął Boga, nie poznał tego, co jest jedyną rzeczą godną poznania i w konsekwencji staje się bardzo niezadowolony i prawie szalony – wtedy jest Wiraha; i ten stan umysłu sprawia, że czuje się zaniepokojony obecnością czegokolwiek poza ukochaną (Ekarativićikitsā). W ziemskiej miłości widzimy, jak często przychodzi ta Wiraha. Ponownie, kiedy mężczyźni są naprawdę i intensywnie zakochani w kobietach lub kobiety w mężczyznach, odczuwają rodzaj naturalnej irytacji w obecności wszystkich tych, których nie kochają. Dokładnie ten sam stan zniecierpliwienia w odniesieniu do rzeczy, które nie są kochane, pojawia się w umyśle, gdy panuje nad nim Para–Bhakti; nawet mówienie o rzeczach innych niż Bóg staje się wtedy niesmaczne. „Myśl o Nim, myśl tylko o Nim i porzuć wszystkie inne próżne słowa” अन्या वाचो विमुंचथ। – Tych, którzy mówią tylko o Nim, Bhakta uważa za przyjaznych; podczas gdy ci, którzy mówią o czymkolwiek innym, wydają mu się nieprzyjaźni. Jeszcze wyższy stopień miłości osiąga się wtedy, gdy samo życie utrzymuje się ze względu na jedyny Ideał Miłości, gdy samo życie uważa się za piękne i warte życia tylko ze względu na tę Miłość (तदर्थप्राणसंस्थानं). Bez tego takie życie nie przetrwałoby ani chwili. Życie jest słodkie, bo myśli o Umiłowanym. Tadijatā (Jego–jaźń) przychodzi, gdy człowiek staje się doskonały zgodnie z Bhakti – kiedy został pobłogosławiony, kiedy osiągnął Boga, kiedy niejako dotknął stóp Boga. Wtedy cała jego natura zostaje oczyszczona i całkowicie zmieniona. Cały jego cel w życiu zostaje wtedy spełniony. Jednak wielu takich Bhaktów żyje tylko po to, by Go wielbić. To jest błogość, jedyna przyjemność w życiu, z której nie zrezygnują. „O królu, taka jest błogosławiona cecha Hari, że nawet ci, którzy są zadowoleni ze wszystkiego, których wszystkie węzły serc zostały rozerwane, nawet oni kochają Pana ze względu na miłość” – Pana „Którego czczą wszyscy bogowie – wszyscy miłośnicy wyzwolenia i wszyscy znawcy Brahmana” – यं सर्वे देवा नमन्ति मुमुक्षवो ब्रह्म वादिनश्चेति (Nri. Tap. Up.). Taka jest moc miłości. Kiedy człowiek całkowicie zapomniał o sobie i nie czuje, że cokolwiek do niego należy, wtedy osiąga stan Tadijata; wszystko jest dla Niego święte, bo należy do Umiłowanego. Nawet w odniesieniu do miłości ziemskiej kochanek uważa, że wszystko, co należy do jego ukochanej, jest święte i tak mu drogie. Kocha nawet kawałek materiału, który jest ukochany jego sercu. W ten sam sposób, kiedy ktoś kocha Pana, drogi staje się mu cały wszechświat, ponieważ wszystko jest Jego.