Upaniszady rozróżniają wiedzę wyższą i wiedzę niższą; a dla Bhakty naprawdę nie ma różnicy między tą wyższą wiedzą a jego wyższą miłością (Parā–Bhakti). Mundaka Upaniszad mówi:

व्दे विद्ये वेदितव्ये इति ह स्म यद्ब्रह्मविद ो वदन्ति। परा चैवापरा च॥ तत्रापरा ॠग्वेदो यजुर्वदः सामवेदोऽथर्ववेदः शिक्षा कल्पो व्याकरणं निरुक्तं छन्दो ज्योतिष मिति। अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते॥

– „Znawcy Brahmana oświadczają, że istnieją dwa rodzaje wiedzy warte poznania, a mianowicie Wyższa (Parā) i niższa (Aparā). Z tych dwóch niższa (wiedza) składa się z Ryg–Wedy, Jadźur–Wedy, Sāma–Wedy, Atharwa–Wedy, Śikszā (czyli nauki zajmująca się wymową i akcentem), Kalpa (czyli liturgii ofiarnej), gramatyki, Nirukta (czyli nauki zajmującej się etymologią i znaczeniem słowa), prozodii i astronomii; a wyższą (wiedzą) jest ta, dzięki której poznaje się Niezmienne”. W ten sposób wyraźnie pokazano, że wyższa wiedza jest wiedzą o Brahmanie; Dewi–Bhāgawata podaje nam następującą definicję wyższej miłości (Para–Bhakti): „Jak olej przelewany z jednego naczynia do drugiego spływa nieprzerwaną linią, tak też kiedy umysł w nieprzerwanym strumieniu myśli o Panu, mamy to, co nazywa się Para–Bhakti, czyli najwyższą miłością”. Ten rodzaj niezakłóconego i zawsze stałego kierowania umysłu i serca ku Panu z nierozerwalnym przywiązaniem jest rzeczywiście najwyższym przejawem miłości człowieka do Boga. Wszystkie inne formy Bhakti są jedynie przygotowaniem do osiągnięcia tej najwyższej formy, mianowicie Para–Bhakti, która jest również znana jako miłość, która przychodzi po przywiązaniu (Rāgānugā). Kiedy ta najwyższa miłość raz zagości w sercu człowieka, jego umysł będzie nieustannie myślał o Bogu i nie będzie pamiętał niczego innego. Nie pozostawi w sobie miejsca na myśli inne niż o Bogu, a jego dusza będzie niepokonanie czysta i sama zerwie wszelkie więzy umysłu i materii i stanie się pogodnie wolna. Tylko ten może wielbić Pana w swoim sercu; dla niego formy, symbole, księgi i doktryny są niepotrzebne i nie mogą się w żaden sposób przydać. Nie jest łatwo kochać Pana w ten sposób. Zwykle ludzka miłość rozkwita tylko tam, gdzie jest odwzajemniana; tam, gdzie miłość nie odwzajemnia się miłością, naturalną konsekwencją jest zimna obojętność. Istnieją jednak rzadkie przypadki, w których możemy zauważyć miłość przejawiającą się nawet tam, gdzie nie ma odwzajemnienia miłości. Możemy porównać ten rodzaj miłości, daleko idącej ilustracji, do miłości ćmy do ognia; owad kocha ogień, wpada w niego i umiera. Taka miłość leży rzeczywiście w naturze tego owada. Kochać, ponieważ taka jest natura miłości. Miłość jest niezaprzeczalnie najwyższym i najbardziej bezinteresownym przejawem miłości, jaki można zobaczyć na świecie. Taka miłość, przejawiająca się na płaszczyźnie duchowości z konieczności prowadzi do osiągnięcia para–Bhakti.