Prawdziwym Guru jest ten, który rodzi się od czasu do czasu jako skarbnica duchowej siły, którą przekazuje przyszłym pokoleniom poprzez kolejne ogniwa Guru i Śiszja (ucznia). Prąd tej duchowej siły zmienia od czasu do czasu swój bieg, tak jak potężny strumień wody otwiera nowy kanał i na dobre opuszcza stary. Zatem widać, że stare grupy religijne z biegiem czasu tracą życie, a nowe grupy powstają, niosąc w sobie ogień życia. Ludzie prawdziwie mądrzy oddają się łasce tej konkretnej grupy, przez którą przepływa strumień życia. Stare formy religii są jak szkielety niegdyś potężnych zwierząt przechowywane w muzeach. Należy je traktować z należytym szacunkiem. Nie mogą zaspokoić prawdziwego pragnienia duszy wobec Najwyższego, tak jak martwe drzewo mango nie może zaspokoić pragnienia człowieka na soczyste mango.

Jedyną rzeczą niezbędną jest pozbycie się próżności – poczucia posiadania jakiejkolwiek duchowej mądrości – i całkowite poddanie się przewodnictwu naszego Guru. Guru tylko wie, co doprowadzi nas do doskonałości. Jesteśmy na to całkiem ślepi. Nic nie wiemy. Ten rodzaj pokory otworzy drzwi naszego serca na prawdy duchowe. Prawda nigdy nie przyjdzie do naszych umysłów, dopóki pozostanie w nich najsłabszy cień Ahamkāra (egotyzmu). Wszyscy powinniście spróbować wykorzenić tego diabła ze swojego serca. Całkowite poddanie się jest jedyną drogą do duchowego oświecenia.