(Przetłumaczone z bengalskiego)
Wszelka Chwała Bogu!
BARANAGORE, KALKUTA,
7 sierpnia 1889.
SZANOWNY PANIE,1
Minął ponad tydzień od kiedy otrzymałem twój list, ale mając kolejny atak gorączki, przez cały ten czas nie mogłem wysłać odpowiedzi, za co proszę mi wybaczyć. Przez półtora miesiąca czułem się dobrze, ale przez ostatnie dziesięć dni znowu cierpiałem; teraz mam się dobrze.
Mam pewne pytania, a pan ma szeroką wiedzę na temat Sanskrytu; więc proszę o przysługę z odpowiedziami na następujące pytania:
1. Czy gdziekolwiek indziej w Wedach, z wyjątkiem Upaniszad, pojawia się jakakolwiek opowieść o Satjakāma, synu Dźabālā i o Dźānaśruti?2
2. W większości przypadków, gdy Śankaraćarja cytuje Smryti w swoim komentarzu do Wedānta-Sutra, cytuje autorytet Mahābhāraty. Ale skoro znajdujemy jasne dowody na to, że kasta opiera się na kwalifikacjach, zarówno w Bhiszmaparwie z Mahabharaty, jak i w tamtejszych opowieściach o Ajagara oraz o Umā i Maheśwara, czy wspomniał on o tym w swoich pismach?
3. Doktryna o kaście zawarta w Purusza-Sukta w Wedach nie czyni jej dziedziczną – więc w jakich przypadkach w Wedach kasta została przekazana dziedzicznie?
4. Aćārja nie mógł przedstawić żadnego dowodu z Wed, mówiącego, że Śudra nie powinien studiować Wed. Cytuje jedynie „यज्ञेऽनवक्लृप्तः”3 (Tai. Samhita, VII.1.1.6), aby utrzymać, że jeśli nie jest uprawniony do wykonywania Jadźna, nie ma żadnego prawa do studiowania Upaniszad i tym podobnych. Ale ten sam Aćarja twierdzi, odnosząc się do „अथातो ब्रह्मजिज्ञासा”4 (Wedānta-Sutry, 1.1.1), że słowo अथ (Ath) nie oznacza tutaj „po studiowaniu Wed”, ponieważ jest sprzeczne z dowodem na to, że studiowanie Upaniszady nie jest dozwolone bez wcześniejszego studiowania Mantr wedyjskich i Brāhmanów oraz ponieważ nie ma wewnętrznej sekwencji pomiędzy wedyjską Karma-kānda i wedyjską Dźnāna-kānda. Jest zatem oczywiste, że wiedzę o Brahmanie można osiągnąć bez studiowania ceremonialnych części Wed. Jeśli więc nie ma żadnej sekwencji pomiędzy praktykami ofiarnymi a Dźnāna, dlaczego Aćarja zaprzecza swojemu własnemu stwierdzeniu, gdy chodzi o Śudrów, dodając klauzulę „na mocy tej samej logiki”? Dlaczego Śudra nie powinien studiować Upaniszad?
Przesyłam Panu pocztą książkę zatytułowaną Naśladowanie Chrystusa napisaną przez chrześcijańskiego Sannjasina. To wspaniała książka. Można się dziwić, że takie wyrzeczenie, Wairāgja i Dāsja-Bhakti istniały nawet wśród Chrześcijan. Prawdopodobnie czytałeś tę książkę już wcześniej; jeśli nie, sprawi mi to największą przyjemność, jeśli łaskawie to przeczytasz.
Twój itp.,
Wiwekananda.
Przypisy:
- Listy 1-4, 6-14, 16-22, 24-26, 29, 31-33 i 124 zostały przetłumaczone z listów bengalskich napisanych do Pramadadasa Mitry z Waranasi, ortodoksyjnego Hindusa, dla którego głębokiej erudycji i pobożności Swamidźi miał najwyższy szacunek. Listy te są najciekawsze, ponieważ zostały napisane (z wyjątkiem ostatniego) w czasie, gdy po śmierci swego Mistrza Swamidźi prowadził życie wędrownego mnicha. Na początku zwykł podpisywać się jako Narendranath, chociaż jego słynne obecnie imię, Wiwekananda, jest wydrukowane na wszystkich tych stronach, aby było łatwe do zrozumienia. ↩︎
- Śankarāćārja w swoim komentarzu do Wedanta-Sutr, 1.3.34-37, interpretuje aforyzmy, aby dowieść, że mądrość Upaniszad została przekazana Dźanaśruti i Satjakamie tylko dlatego, że nie byli oni Śudrami, jak potwierdzają rzeczywiste teksty. Ponieważ jednak teksty te budzą wątpliwości nawet po wyjaśnieniach Śankarāćārji, Swamidźi szuka odniesień do innych podobnych tekstów wedyjskich. ↩︎
- „Śudra nie jest postrzegany jako osoba wykonująca jadźnię lub ofiary wedyjskie”. ↩︎
- „Teraz zatem rozpoczyna się dociekanie o Brahmanie.” ↩︎