Podstawowe cechy religii hinduistycznej opierają się na filozofii medytacyjnej i spekulatywnej oraz na naukach etycznych zawartych w różnych księgach Wed, które twierdzą, że wszechświat jest nieskończony w przestrzeni i wieczny w czasie. Nigdy nie miał on początku i nigdy nie będzie miał końca. Niezliczone były przejawy mocy Ducha w sferze materii, siły Nieskończonego w sferze skończoności, lecz Nieskończone Samoistnienie istnieje samoistnie, jest wieczne i niezmienne. Upływ czasu nie pozostawia żadnego śladu na tarczy wieczności. W jego obszarze nadzmysłowym, którego ludzki rozum w ogóle nie może ogarnąć, nie ma przeszłości ani przyszłości.

Wedy uczą, że dusza ludzka jest nieśmiertelna. Ciało podlega prawu wzrostu i rozkładu; co rośnie, musi z konieczności zaniknąć. Jednak zamieszkujący go duch jest powiązany z życiem nieskończonym i wiecznym; nigdy nie miał początku i nigdy nie będzie miał końca. Jedną z głównych różnic między religią wedyjską a religią chrześcijańską jest to, że religia chrześcijańska uczy, że każda dusza ludzka miała swój początek w chwili narodzin na ten świat; podczas gdy religia wedyjska twierdzi, że duch ludzki jest emanacją Bytu Wiecznego i nie miał innego początku niż sam Bóg. Niezliczone były i będą jego przejawy w przejściu od jednej osobowości do drugiej, podlegające wielkiemu prawu duchowej ewolucji, aż osiągnie doskonałość, kiedy nie będzie już żadnych zmian.