(Życie Swami Wiwekanandy, Tom 1, s. 250)

Po doświadczeniu makrokosmosu wewnątrz mikrokosmosu, będąc pochłoniętym medytacją pod drzewem peepul w Kakrighat w 1890 roku, Swami Wiwekananda zapisał w swoim notatniku fragmenty swoich uświadomień w języku bengalskim.

Na początku było Słowo itd.

Mikrokosmos i makrokosmos zbudowane są na tym samym planie. Tak jak indywidualna dusza jest zamknięta w żywym ciele, tak też uniwersalna dusza znajduje się w Żywej Prakryti [Naturze] – obiektywnym wszechświecie. Śiwā [tj. Kālī] obejmuje Śiwę: to nie jest wymysł. To przykrycie jednego [Duszy] przez drugie [Naturę] jest analogiczne do relacji między ideą a wyrażającym ją słowem: są one jednym i tym samym; i tylko poprzez abstrakcję mentalną można je rozróżnić. Myślenie jest niemożliwe bez słów. Dlatego na początku było Słowo itd.

Ten podwójny aspekt Duszy Uniwersalnej jest wieczny. Zatem to, co postrzegamy lub czujemy, jest kombinacją Wiecznie Uformowanego i Wiecznie Bezkształtnego.