SPISANE PRZEZ PANNĘ S. E. WALDO (Uczennicę)

Człowiek jako Atman jest naprawdę wolny; jako człowiek jest związany i zmieniany przez każdy stan fizyczny. Jako człowiek jest maszyną mającą ideę wolności; ale to ludzkie ciało jest najlepsze, a ludzki umysł jest najwyższym umysłem jaki istnieje. Kiedy człowiek osiąga stan Atmana, może przyjąć ciało i stworzyć je według własnego uznania; jest ponad prawem. To jest twierdzenie i należy je udowodnić. Każdy musi to udowodnić sam; możemy zadowolić siebie, ale nie możemy zadowolić kogoś innego. Rāja-Joga jest jedyną nauką o religii, którą można wykazać; i uczę tylko tego, czego sam udowodniłem przez doświadczenie. Pełną dojrzałością rozumu jest intuicja, ale intuicja nie może antagonizować rozumu.

Praca oczyszcza serce i w ten sposób prowadzi do Widjā (mądrości). Buddyści twierdzili, że jedynymi uczynkami jest czynienie dobra ludziom i zwierzętom; Brahmini twierdzili, że oddawanie czci i wszystkie ceremonie są w równym stopniu „pracą” i oczyszczają umysł. Śankara oświadcza, że „wszystkie uczynki, dobre i złe, są sprzeczne z wiedzą”. Działania prowadzące do ignorancji są grzechami nie bezpośrednio, ale jako przyczyny, ponieważ mają tendencję do zwiększania Tamasu i Radźasu. Tylko z Sattwą przychodzi mądrość. Cnotliwe uczynki zdejmują zasłonę wiedzy, a sama wiedza może sprawić, że ujrzymy Boga.

Wiedzy nigdy nie można stworzyć, można ją jedynie odkryć; a każdy człowiek, który dokonuje wielkiego odkrycia jest zainspirowany. Tylko wtedy, gdy przynosi prawdę duchową, nazywamy go prorokiem; a gdy dzieje się to na płaszczyźnie fizycznej, nazywamy go człowiekiem nauki i temu pierwszemu przypisujemy większe znaczenie, chociaż źródło wszelkiej prawdy jest jedno.

Śankara mówi: Brahman jest esencją, rzeczywistością wszelkiej wiedzy i że wszystkie przejawy osoby znającej, wiedzącej i znanej są jedynie wyobrażeniami w Brahmanie. Ramanudźa przypisuje świadomość Bogu; prawdziwi moniści nie przypisują niczego, nawet istnienia, w jakimkolwiek znaczeniu, jakie możemy mu nadać. Ramanudźa oświadcza, że Bóg jest esencją świadomej wiedzy. Niezróżnicowana świadomość, gdy jest zróżnicowana, staje się światem…

Buddyzm, jedna z najbardziej filozoficznych religii na świecie, rozprzestrzenił się po całej populacji, zwykłych ludziach Indii. Jakże cudowna kultura musiała istnieć wśród Aryjczyków dwadzieścia pięćset lat temu, aby móc pojąć idee!

Buddha był jedynym wielkim indyjskim filozofem, który nie uznawał kasty i żaden z jego wyznawców nie pozostał w Indiach. Wszyscy pozostali filozofowie ulegali mniej lub bardziej przesądom społecznym; nieważne jak wysoko wznieśli się w powietrze, wciąż pozostała w nich cząstka sępa. Jak mawiał mój Mistrz: „Sęp wznosi się wysoko poza zasięgiem wzroku na niebie, ale jego oko zawsze spogląda na kawałek padliny na ziemi”.

* * *

Starożytni Hindusi byli wspaniałymi uczonymi, prawdziwymi żyjącymi encyklopediami. Powiedzieli: „Wiedza zawarta w książkach i pieniądze w rękach innych ludzi są jak brak wiedzy i brak pieniędzy”.

Śankara był przez wielu uważany za inkarnację Śiwy.