1. „Na początku to wszystko (tj. przejawiony wszechświat) nie istniało. Z Tego narodziło się to, co istnieje. To (tj. Brahman opisany jako nieistniejący) stworzyło się Samo przez Siebie; dlatego nazywa się to Samo-stworzonym (Sukritam).”
To, co jest Samo-stworzone jest smakiem (rasa, czyli esencja); gdyż naprawdę, osiągając smak, osiąga się błogość.
Kto mógłby kierować prāṇa i apāna [aby spełniały swoje funkcje], gdyby ta Błogość (Brahman) nie istniała w ākāśa [serca]? Brahman naprawdę istnieje, ponieważ tylko To obdarza błogością.
Kiedy człowiek znajduje nieustraszone wsparcie w Tym, co jest niewidzialne, bezcielesne, nieokreślone i pozbawione wsparcia, wówczas osiąga nieustraszoność.
Jeżeli uczyni w Tym choćby najmniejsze rozróżnienie, istnieje dla niego strach. To [Brahman] staje się [przyczyną] strachu dla znającego [zróżnicowania], który się nie zastanawia.
O powyższym jest również następująca mantra:
Wers 2.7.1
असद्वा इदमग्र आसीत् । ततो वै सदजायत । तदात्मानँ स्वयमकुरुत । तस्मात्तत्सुकृतमुच्यत इति । यद्वै तत् सुकृतम् ।
रसो वै सः । रसँ ह्येवायं लब्ध्वाऽऽनन्दी भवति । को ह्येवान्यात्कः प्राण्यात् । यदेष आकाश आनन्दो न स्यात् ।
एष ह्येवानन्दयाति । यदा ह्येवैष एतस्मिन्नदृश्येऽनात्म्येऽनिरुक्तेऽनिलयनेऽभयं प्रतिष्ठां विन्दते । अथ सोऽभयं गतो भवति ।
यदा ह्येवैष एतस्मिन्नुदरमन्तरं कुरुते । अथ तस्य भयं भवति । तत्त्वेव भयं विदुषोऽमन्वानस्य । तदप्येष श्लोको भवति ॥ २.७.१ ॥
asadvā idamagra āsīt । tato vai sadajāyata । tadātmānam̐ svayamakuruta, tasmāttatsukṛtamucyata iti । yadvai tat sukṛtam, raso vai saḥ ।rasam̐ hyevāyaṃ labdhvāʼʼnandī bhavati । ko hyevānyātkaḥ prāṇyāt । yadeṣa ākāśa ānando na syāt । eṣa hyevānandayāti । yadā hyevaiṣa etasminnadṛśyeʼnātmyeʼnirukteʼnilayaneʼbhayaṃ pratiṣṭhāṃ vindate । atha soʼbhayaṃ gato bhavati । yadā hyevaiṣa etasminnudaramantaraṃ kurute । atha tasya bhayaṃ bhavati । tattveva bhayaṃ viduṣoʼmanvānasya । tadapyeṣa śloko bhavati ॥ 2.7.1 ॥
1. „Na początku to wszystko (tj. przejawiony wszechświat) nie istniało. Z Tego narodziło się to, co istnieje. To (tj. Brahman opisany jako nieistniejący) stworzyło się Samo przez Siebie; dlatego nazywa się to Samo-stworzonym (Sukritam).”
To, co jest Samo-stworzone jest smakiem (rasa, czyli esencja); gdyż naprawdę, osiągając smak, osiąga się błogość.
Kto mógłby kierować prāṇa i apāna [aby spełniały swoje funkcje], gdyby ta Błogość (Brahman) nie istniała w ākāśa [serca]? Brahman naprawdę istnieje, ponieważ tylko To obdarza błogością.
Kiedy człowiek znajduje nieustraszone wsparcie w Tym, co jest niewidzialne, bezcielesne, nieokreślone i pozbawione wsparcia, wówczas osiąga nieustraszoność.
Jeżeli uczyni w Tym choćby najmniejsze rozróżnienie, istnieje dla niego strach. To [Brahman] staje się [przyczyną] strachu dla znającego [zróżnicowania], który się nie zastanawia.
O powyższym jest również następująca mantra:
Komentarz:
NA POCZĄTKU: Przed manifestacją imion i form.
NIE ISTNIAŁO: To znaczy niezamanifestowany Brahman, w odróżnieniu od wszechświata przejawionych imion i form. Przed stworzeniem wszechświat był Samym Brahmanem, o którym tutaj mowa jako o nieistniejącym.
TO … PRZEZ SIEBIE: Brahman, opisany jako nieistniejący, zamanifestował się Sam przez Siebie. Nie będąc popychanym przez jakąkolwiek zewnętrzną przyczynę, wyprojektował Siebie jako wszechświat. Brahman projektuje wszechświat w połączeniu z mājā.
SAMO-STWORZONE: Brahman jest zarówno materialną, jak i sprawczą przyczyną wszechświata. Jest to przyczyna par excellence, czyli przyczyna niezależna, będąca przyczyną wszystkiego, ale Sama będąca bez przyczyny. Lub słowo Samo-stworzone może oznaczać ucieleśnienie chwalebnego czynu (sukritam) i jest następnie zastosowane do Brahmana, ponieważ stworzył wszystko, pozostając jednym z wszechświatem; gdyż jest to rzeczywiście chwalebny lub cnotliwy (su) czyn (kritam).
SMAKIEM: Słowo rasa oznacza esencję, błogość lub radość i odnosi się do Brahmana. (Zwykle oznacza to, co daje satysfakcję. Dzięki smakowi Brahmana fizyczny wszechświat, który sam w sobie jest pozbawiony smaku, czyni wszystko radosnym.
OSIĄGA SIĘ BŁOGOŚĆ: Nieistniejący przedmiot nie sprawia przyjemności. Znawcy Brahmana – na przykład mnisi, którzy się wyrzekli wszystkiego – nie posiadają zewnętrznego źródła szczęścia; nie pielęgnują żadnego pragnienia; a jednak są pełni szczęścia, jak gdyby wszystkie ich pragnienia zostały spełnione. Jest to argument przemawiający za istnieniem Brahmana jako źródła błogości.
KTO MÓGŁBY KIEROWAĆ ETC. Prāṇa i apāna to dwie modyfikacje tchnienia życiowego; za ich pośrednictwem odbywa się oddychanie i wyrzucane jest nieprzyswojone jedzenie. Ciało i zmysły wspólnie wykonują różne czynności fizyczne. Według filozofii hinduskiej kombinacja zawsze działa na korzyść inteligentnej istoty znajdującej się poza nią. Zatem dom będący połączeniem służy celowi tego, kto w nim mieszka. Jeśli chodzi o ciało, które również jest połączeniem, istotą inteligentną jest Ātman, który mieszka w sercu.
KIEDY CZŁOWIEK ETC.: Znajomość tożsamości z Brahmanem czyni oświeconą duszę nieustraszoną.
NIEUSTRASZONE WSPARCIE: To znaczy, że kiedy człowiek uświadomi sobie, że Brahman jest jego własną Jaźnią, osiągnie nieustraszoność. W tym stanie doświadczenia widzi tylko jedność. Nawet jeśli widzi dwoistość, wie, że jest ona nierzeczywista.
NIEWIDZIALNE: Brahman nie jest przedmiotem percepcji zmysłowej.
NIEOKREŚLONE: Brahman nie jest konkretnym obiektem w świecie zjawisk.
POZBAWIONE WSPARCIA: Określenie to wskazuje, że Brahman jest wolny od atrybutów.
JEŻELI UCZYNI ETC.: To stwierdzenie odnosi się do ignorantów, którzy widzą wielość, to znaczy rzeczy inne niż Brahman i dlatego stają się ofiarami strachu. Porównaj: „Zaprawdę, strach wynika z drugiej istoty” (Br. Up. 1.4.2).
TO [BRAHMAN] ETC.: Brahman jest dla mędrców przyczyną nieustraszoności. Dla ignorantów ten sam Brahman staje się przyczyną strachu. Jeśli z powodu niewiedzy ktoś odróżnia swoje wnętrze od Brahmana choćby o ułamek włosa, to samo jego „ja” staje się dla niego źródłem strachu.
Same pisma święte są ostatecznym dowodem na istnienie Brahmana. Ale jego istnienie można także wywnioskować z następujących faktów: Po pierwsze, Brahman istnieje, ponieważ żadne stworzenie nie jest możliwe bez inteligentnego czynnika lub przyczyny; po drugie, ponieważ jest źródłem wszelkiej błogości; po trzecie, ponieważ ciało i zmysły nie mogą funkcjonować, jeśli ich czynności nie są wykonywane dla doświadczenia i przyjemności innej osoby (tj. wewnętrznej Jaźni); po czwarte, ponieważ musi istnieć przyczyna nieustraszoności mądrych i strachu ignorantów.
Tutaj kończy się Siódmy Rozdział Drugiej Części Taittirīja Upaniszady.